Nie mogąc pogodzić się z przeżyciami jakich Emma doznała u Carol i swojej matki, dziewczyna opuszcza Evana i rozpoczyna studia w Stanfordzie. Dziewczyna próbuje zagłuszyć swój ból alkoholem i ekstremalnymi doznaniami, co szybko zaczyna wykańczać ją psychicznie. W jej życiu pojawia się Cole, który próbuje zrozumieć Emmę i zdobyć jej serce. Ona jednak ciągle tęskni za Evanem.

Pierwsza połowa książka to moje ubolewania nad głupotą Emmy, która przez własne decyzje zniszczyła związek z Evanem, a potem zaczęła szukać pocieszenia w użytkach, stając się taka jak jej matka, którą ogromnie gardziła. To również irytująca mnie postać Cole’a, który może i był dobrą osobą, ale jego wątek z Emmą i obowiązkowy trójkąt miłosny mnie irytował. Poza tym, postać chłopaka była naiwna. Nie jestem zwolenniczką wolnych związków, ale skoro chłopak zgodził się na taki układ, to nie powinien potem wymagać, żeby Emma traktowała go jak swojego partnera życiowego.

Natomiast druga połowa to zupełnie inna bajka. Gdy Emma i Evan znów się spotykają, akcja nabiera tempa i emocji. Emma cały czas nie radzi sobie z traumami, a Evan za wszelką cenę próbuje zmusić ją, by mu zaufała. Emma bywa irytująca, ale Rebecca Donovan nie ukrywa tego i wyraźnie daje do zrozumienia czytelnikowi, że zachowanie dziewczyny nie jest dobre. Autorzy, który nie robią ze swoich bohaterów nie wiadomo kogo i dają do zrozumienia czytelnikom, że oni też popełniają błędy, zawsze mają u mnie dużego plusa(słyszała pani, pani Smith?*). Evan jest jak zawsze cudowny, chociaż Donovan pokazuje tu, że chłopak również miał swoje słabości, ale dzięki temu Evan jest realny. Związek tej dwójki to dla mnie coś cudownego. Chociaż oboje walczą z tym uczuciem, to nawet gdy są oddaleni myślą tylko o sobie nawzajem. Ich miłość nie rozwiązuje w magiczny sposób wszystkich problemów, ale daje im siłę i motywację. Evan akceptuje Emmę bezwarunkowo, jest gotów zrobić wszystko, by była bezpieczna i szczęśliwa. Ogromnym plusem jest też to, że w tym tomie mamy do czynienia również z jego narracją. Punkty widzenia Evana i Emmy przeplatają się ze sobą tak, że jedna scena jest często opisywana naprzemiennie w obu narracjach, co powoduje uczucie chaosu, ale to jeden z nielicznych mankamentów tego tomu.

Ponieważ bohaterowie rozpoczęli studia, grono ich znajomych nieco się powiększyło, co również mi się spodobało – fajnie było czytać o wesołej, pełnej energii grupie przyjaciół Emmy i Evana. Nie zabrakło też Sary, która bardzo mi zaimponowała. Zawsze bardzo lubiłam wątek jej przyjaźni z Emmą, ale Sarę postrzegałam jako dość pustą nastolatkę. Natomiast tutaj dziewczyna jawi się jako dojrzalsza i poważniejsza, nadal lubi flirtować i się bawić, ale gdy sytuacja tego wymaga, jak lwica walczy o Emmę i potrafi przemówić jej do rozumu. Rachel budzi jeszcze większą złość i nienawiść(jak można tak traktować własne dziecko?), natomiast jestem zdziwiona tym, że denerwujący mnie Jonathan w pewnym momencie zaczął się rehabilitować(ale nie wyjaśnię o co chodzi). Opis z okładki zapowiadał rollercoaster emocjonalny i dokładnie tak się stało.

,,Biorąc oddech” to dla mnie najlepszy tom trylogii ,,Oddechy”. Mimo kilku słabszych momentów, ostatecznie historia opowiedziana przez panią Donovan bardzo mi się spodobała. Chcę poznać jej inne książki.

,, …nie potrafię bez ciebie żyć. A ty nie potrafisz żyć beze mnie. Jesteśmy sobie przeznaczeni. Gdy nie mamy siebie, tak naprawdę nie żyjemy.”

Nie mogąc pogodzić się z przeżyciami jakich Emma doznała u Carol i swojej matki, dziewczyna opuszcza Evana i rozpoczyna studia w Stanfordzie. Dziewczyna próbuje zagłuszyć swój ból alkoholem i ekstremalnymi doznaniami, co szybko zaczyna wykańczać ją psychicznie. W jej życiu pojawia się Cole, który próbuje zrozumieć Emmę i zdobyć jej serce. Ona jednak ciągle tęskni za...