Wyzwanie październikowe LC - książka polecona przez kogoś.

„Ifigenię…” poleciła mi Fragaria. Dzięki. Kolejny Eurypides za mną i kolejne moje zadowolenie.
Główna bohaterka - w mitologii greckiej, córka Agamemnona i Klitajmestry. Pamiętacie tę historię? Już wojska się gotują do wojny z Trojanami, by odbić piękną Helenę, statki już czekają gotowe do drogi, a tu wiaterek ani dmuchnie. Kompletna flauta. Może pomogłoby ubłaganie o pomoc bogini Artemidy i złożenie jej ofiary? A któż mógłby być godniejszą ofiarą niż córka głównego wodza, króla Agamemnona?

Taki dramat jak „Ifigenia…” - dziś nie wytrzymałby próby czasu, ale dzieło powstało ponad 2000 lat temu, więc patrzę na nie inaczej. Zresztą zestarzała się tylko forma, uniwersalne prawdy i dylematy moralne pozostały aktualne: miłość rodzicielska czy dobro ogółu - to trapi Agamemnona, jak wielka może być miłość matki pokazuje udręczona Klitajmestra, wreszcie o swej bohaterskiej męczeńskiej śmierci dla dobra bliźnich postanawia kamikadze Ifigenia.

Czy polecam? Tak, jeśli ktoś lubi mitologię lub ma ambicję zaprzyjaźnić się z Eurypidesem.

Wyzwanie październikowe LC - książka polecona przez kogoś.

„Ifigenię…” poleciła mi Fragaria. Dzięki. Kolejny Eurypides za mną i kolejne moje zadowolenie.
Główna bohaterka - w mitologii greckiej, córka Agamemnona i Klitajmestry. Pamiętacie tę historię? Już wojska się gotują do wojny z Trojanami, by odbić piękną Helenę, statki już czekają gotowe do drogi, a tu wiaterek ani...

Dramat, oczywiście, bardzo dobry. Nie jestem mimo wszystko przekonana, że poświęcenie Ifigenii jest naprawdę tak wzruszające.

Dramat, oczywiście, bardzo dobry. Nie jestem mimo wszystko przekonana, że poświęcenie Ifigenii jest naprawdę tak wzruszające.

Piękny język. Świetnie się czyta. Wciąga.

Piękny język. Świetnie się czyta. Wciąga.

Jedno z odtworzeń znanego greckiego mitu o ofierze z Ifigenii, według wielu porównywanej do biblijnej ofiary Izaaka. Przed wojną trojańską wieszcz Kalchas zapowiedział Agamemnonowi, że nie uda im się ruszyć w drogę, jeśli król nie poświęci Artemidzie swojej najstarszej córki Ifigenii. Mimo wielu wątpliwości Agamemnon posyła po córkę i jej matkę Klitajmestrę, kłamiąc, że dziewczyna ma zostać wydana za Achillesa.

,,Ifigenia w Aulidzie" to trzecia przeczytana przeze mnie tragedia Eurypidesa po ,,Medei" i ,,Helenie". W tamtych sztukach bardzo podobało mi się to, że bohaterowie nie są ślepymi zabawkami w rękach przeznaczenia, walczą o swoje cele i robią rzeczy, które wynikają z ich własnych decyzji i procesów psychologicznych, a nie ,,bo Mojry tak chciały" (ktoś chyba nawet stwierdził, że Eurypides wyprzedził w ten sposób epokę). ,,Ifigenia" pod tym względem mnie trochę rozczarowała, bo tutaj zdecydowanie jest dużo więcej tej boskiej woli i przekonania o konieczności poddawania się jej, bohaterowie są też mniej wyraziści, bardziej archetypowi. Agamemnon mimo wzmianki o zgwałceniu swojej żony i wyzywaniu od najgorszych szwagierki jest tylko trochę mniej ,,pomnikowy" od naszego patriarchy Abrahama, a Ifigenia ze swoją ofiarnością i altruizmem z pewnością zostałaby kanonizowana, gdyby tylko urodziła się trochę później.

Sama tragedia natomiast jest bardzo sprawnie skonstruowana. Mimo że mit jest szeroko znany i sam w sobie zawiera krótki wycinek, to udało się go wypełnić różnymi rozterkami bohaterów, a nawet zwrotami akcji i wahaniami, co należy zrobić, czy wręcz próbami ocalenia Ifigenii. W swojej starożytnej otoczce zawiera też uniwersalne tematy - rozdarcie między osobistymi uczuciami a obowiązkiem, dojrzewanie do poświęcenia siebie dla dobra ogółu czy nawet rozdarcie między dwoma uczuciami (Menelaos wahający się, czy wybrać bratanicę czy żonę). Na mnie osobiście największe wrażenie zrobił nie próbujący udowodnić, że jest dobrym przywódcą Agamemnon czy szlachetna Ifigenia, ale Klitajmestra. Jest to postać, która najbardziej odchodzi od tego ustalonego porządku podporządkowania się przeznaczeniu. Za wszelką cenę chce ocalić córkę, nie akceptuje żadnych argumentów, żyje jedynie własnymi emocjami, i chociaż nie poczytamy tu jeszcze o jej krwawej zemście na mężu, to widać tu zaczątki uginania się pod ciężarem doznanych krzywd. Klitajmestra dowiadując się, że została oszukana i przyprowadziła własną córkę na śmierć, jest gotowa już skrzywdzić innych, by ocalić Ifigenię (w zamian proponuje poświęcić córkę Heleny,, Hermionę),a kolejny cios doznany ze strony męża przypomina jej o pierwszym, sprzed lat, gdy zamordował jej pierwszą rodzinę.

Ciężko mi powiedzieć, czy ten dramat i w ogóle tego typu literatura trafi jeszcze do ludzi, którzy nie siedzą mocno w temacie mitologii i nie szukają materiałów, nie porównują różnych wersji, ale dla mnie to było kolejne bardzo ciekawe spotkanie i możliwość dowiedzenia się czegoś więcej oraz obcowanie z tym rodzajem literatury, który jest dla mnie cudowny i wyjątkowy.


,,Nie ma człowieka pod słońcem,

Co by nie spotkał się z końcem

Swej szczęśliwości.

Każdego raz coś zaboli —
Ból wszędzie gości!"

Jedno z odtworzeń znanego greckiego mitu o ofierze z Ifigenii, według wielu porównywanej do biblijnej ofiary Izaaka. Przed wojną trojańską wieszcz Kalchas zapowiedział Agamemnonowi, że nie uda im się ruszyć w drogę, jeśli król nie poświęci Artemidzie swojej najstarszej córki Ifigenii. Mimo wielu wątpliwości Agamemnon posyła po córkę i jej matkę Klitajmestrę, kłamiąc, że...

Wieszcz Kalchas przepowiedział, że jeśli Grecy oddadzą Ifigenię, córkę Agamemnona na ofiarę dla bogów, to Grecy wygrają wojnę. Agamemnon przekazał swojej żonie, Klitaimnestrze, że Ifigenia ma przyjechać na zaślubiny z Achillesem. Kiedy Ifigenia dowiaduje się, po co naprawdę przyjechała, jest przerażona; nie chce umierać. Ale w końcu uświadamia sobie, jak ważne zadanie jest jej przeznaczone - i godzi się ofiarować siebie, by uratować swój kraj. Poświęca siebie dla dobra swojego narodu.
Przypomina mi biblijną Judytę, która sama podejmuje ryzyko, by ocalić Izraelitów.

Wieszcz Kalchas przepowiedział, że jeśli Grecy oddadzą Ifigenię, córkę Agamemnona na ofiarę dla bogów, to Grecy wygrają wojnę. Agamemnon przekazał swojej żonie, Klitaimnestrze, że Ifigenia ma przyjechać na zaślubiny z Achillesem. Kiedy Ifigenia dowiaduje się, po co naprawdę przyjechała, jest przerażona; nie chce umierać. Ale w końcu uświadamia sobie, jak ważne zadanie jest...

Klasyczna grecka tragedia, w której widoczny jest konflikt między więziami rodzinnymi (miłość rodziców do dziecka) a wolą bóstwa. Opowiedziana historia oparta jest na jednym z mitów trojańskich. Można doszukać się wyraźnych analogii do historii biblijnych - ofiary Abrahama i Jezusa. Warto przeczytać.

Klasyczna grecka tragedia, w której widoczny jest konflikt między więziami rodzinnymi (miłość rodziców do dziecka) a wolą bóstwa. Opowiedziana historia oparta jest na jednym z mitów trojańskich. Można doszukać się wyraźnych analogii do historii biblijnych - ofiary Abrahama i Jezusa. Warto przeczytać.

Agamemnon ściąga podstępnie swoją córkę Ifigenię do Aulidu pod pozorem ślubu z Achillesem. Tak naprawdę chce ją złożyć w krwawej ofierze Afrodycie za pomyślność przebiegu wojny trojańskiej. Kiedy dowiaduje się o tym matka Ifigenii wpada w rozpacz. Kiedy dowiaduje się o tym Achilles wpada w gniew z powodu doznanego upokorzenia. Kiedy dowiaduje się o tym sama Ifigenia początkowo wpada w rozpacz, jednak później świadoma swojej sytuacji decyduje się na desperacki krok...
Czytanie tej tragedii to był koszmar. Autor skutecznie obrzydził czytelnikowi czytanie tej tragedii. Napisana rozwlekle skutecznie obrzydza czytanie w ogóle. Choć tematyka powinna poruszać, przez sposób pisania nudzi. Zawiera motyw podobny do znanego motywu ze Starego Testamentu. Ze względu na ponadczasowy jej charakter powinna mieć 10 gwiazdek, jednak jej forma jest poniżej wszelkiej krytyki.

Agamemnon ściąga podstępnie swoją córkę Ifigenię do Aulidu pod pozorem ślubu z Achillesem. Tak naprawdę chce ją złożyć w krwawej ofierze Afrodycie za pomyślność przebiegu wojny trojańskiej. Kiedy dowiaduje się o tym matka Ifigenii wpada w rozpacz. Kiedy dowiaduje się o tym Achilles wpada w gniew z powodu doznanego upokorzenia. Kiedy dowiaduje się o tym sama Ifigenia...

Już w Helladzie tonący brzytwy się chwytał - również Agamemnon, przyparty do muru, a raczej mury bezskutecznie oblegający, nie mogąc przełamać trwającego bezwietrznie impasu, sięga po rozwiązania - delikatnie mówiąc - radykalne: postanawia złożyć w ofierze własna córkę. Niczym Abraham ciągnący Izaaka dla wyższego dobra i zaspokojenia bożego apetytu, przełyka gorzkie łzy poświęcenia.

Ifigenia jednak ojczyznę swą kocha i zwycięstwa nad Troją goręcej, niż dalszego żywota pragnie. Pojawia się zatem motyw męczeństwa w imię ojczyzny, wydaje mi się bliski w kontekście naszej historii, nam - Polakom... Jest w tym euforycznym Ifigenii heroizmie coś mesjańskiego i romantycznego. A jej mowa o poświęceniu w imię lepszej ojczyzny mogła równie dobrze (po kilku zmianach kulturowo warsztatowych) wyjść spod pióra któregoś z naszych romantyków.

Ifigenia w Aulidzie, to kolejne (po sofoklesowej Elektrze) spotkanie z dziećmi Agamemnona. Trzeba przyznać, los cierpień im nie szczędził, choć moim zdaniem u Eurypidesa mniej widzimy losu, a więcej ludzkich wyborów i emocji ku nieszczęściu i dramatom prowadzących.
Jak poprzednie eurypidysowe tragedie, i Ifigenię warto polecić, dramat w cieniu niezdobycznych trojańskich murów, jest niezwykle ciekawy!

Już w Helladzie tonący brzytwy się chwytał - również Agamemnon, przyparty do muru, a raczej mury bezskutecznie oblegający, nie mogąc przełamać trwającego bezwietrznie impasu, sięga po rozwiązania - delikatnie mówiąc - radykalne: postanawia złożyć w ofierze własna córkę. Niczym Abraham ciągnący Izaaka dla wyższego dobra i zaspokojenia bożego apetytu, przełyka gorzkie łzy...