Bridget Jones - niekonsekwentna, nierozgarnięta i absolutnie niedoskonała.
Trzydziestokilkuletnia, pełna kompleksów kobieta, marząca o prawdziwej miłości i szczęściu.
Kto z nas nie słyszał o Bridget?

Po prawie dwudziestu latach od ukazania się jej Dziennika po raz pierwszy (miało to miejsce dokładnie w 1996 roku) - możemy śmiało stwierdzić, że Bridget Jones wpisała się w szereg ikon popkultury. Jeszcze dziś pamiętam, jak w telewizji i we wszystkich stacjach radiowych, w ramach promocji adaptacji filmowej (rok 2001), puszczana była piosenka Geri Halliwell "It's raining man". Och, co to były za czasy! Wszyscy wtedy chcieli poznać Bridget - jedni ją polubili, inni wręcz przeciwnie. Ja - głównie dzięki niesamowitej roli Renee Zellweger - pokochałam ją całym sercem. A jej urocze roztargnienie, absurdalne pomysły i skłonność do wszelkich gaf sprawiły, że stała się moim niezastąpionym poprawiaczem humoru. I jest nim do dziś.

Lektura Dziennika była dla mnie dużym zaskoczeniem. Może oczekiwałam tego samego co otrzymałam w filmie? Pisemnego zarysu wersji filmowej? Jako absolutna maniaczka Renee w roli Bridget (mistrzowska kreacja!) - prawdopodobnie tak było. Do czego zmierzam - otóż wersja papierowa drastycznie odbiega od wersji filmowej. Zaczynając od odmiennej chronologii zdarzeń, przez zupełnie inne rozegranie kluczowych scen, a na pojawieniu się "obcych" wątków kończąc. To nie jest tak, że historia mi się nie podobała - nie! Po prostu to była w pewnym sensie inna Bridget...

Styl autorki jest bardzo lekki, a pomysł na poprowadzenie treści sprawia, że powieść czyta się zaskakująco szybko. Pojawia się też tutaj mnóstwo zwrotów akcji, niebanalnych perypetii i czarnego angielskiego humoru, który niejednokrotnie wprawił mnie w salwy śmiechu. Helen Fielding stworzyła bohaterkę, która jest kobietą z krwi i kości - z całym mnóstwem wad i przyziemnych problemów, ciągle walczącą ze swoją wagą, nałogami i poszukującą księcia z bajki. Może lekko przerysowaną, ale na pewno bardzo sympatyczną, dzięki czemu łatwo się z nią utożsamiać. Ale gdzieś pomiędzy słowami Dziennik to też metafora współczesnego świata - dość gorzki obraz życia osób samotnych i postrzegania ich przez społeczeństwo, a także rodzinę i znajomych. Jednak poprzez swoją konstrukcję i przesympatyczną, trochę naiwną fajtłapowatą bohaterkę - mimo wszystko dający nadzieję na lepsze jutro, bo Bridget to idealny wzór do autoterapii i poprawiacz nastroju. Może jej papierowa wersja nie jest tak dobra jak filmowa, ale na pewno godna uwagi i bardzo miło spędziłam z nią czas. Polecam osobom potrzebującym pociechy i poszukiwaczom lektury na leniwy weekend, a także wszystkim tym, którzy Bridget jeszcze nie poznali.
_________________________________________
http://recenzjeami.blogspot.com/2014/05/dziennik-bridget-jones-helen-fielding.html

Bridget Jones - niekonsekwentna, nierozgarnięta i absolutnie niedoskonała.
Trzydziestokilkuletnia, pełna kompleksów kobieta, marząca o prawdziwej miłości i szczęściu.
Kto z nas nie słyszał o Bridget?

Po prawie dwudziestu latach od ukazania się jej Dziennika po raz pierwszy (miało to miejsce dokładnie w 1996 roku) - możemy śmiało stwierdzić, że Bridget Jones wpisała się w...