Stare królestwo – miejsce gdzie magia jest na porządku dziennym, a zmarli mogą łatwo przedostać się do świata żywych. To państwo, w którym rządy sprawuje król, a Abhorsen dba o to, aby umarli i byty Wolnej Magii nie nękały jego mieszkańców. Jednak teraz nic nie wygląda, tak jak powinno. Król usunął się w cień, a wszelką władzę przejęły cechy. Abhorsen zupełnie zapomniał o swojej powinności i woli oddawać się ciągłym polowaniom…

W takim świecie żyje Clariel, córka najlepszej złotniczki całego królestwa i jej męża. Gdy matka dostaje intratną propozycję wstąpienia w szeregi Cechu Złotników, dziewczyna nie jest tym zachwycona. Wiąże się to bowiem z przeprowadzką do Belisaere, czyli według dziewczyny, z uwięzieniem wśród murów i masy ludzi. Tymczasem Clariel jest typową samotniczką, która uwielbia przebywać wśród dzikiej przyrody.

Rodzice mają wobec niej pewne plany, które od razu zaczynają wcielać w życie. Wysyłają córkę do Akademii, w której ma się nauczyć dobrych manier i poznać ludzi w jej wieku, a szczególnie chłopców. Jednak Clariel pragnie czegoś zupełnie innego niż zamążpójście. Jej marzeniem jest, aby zostać Pogranicznikiem, żeby to osiągnąć, nie cofnie się przed niczym. Nie spodziewa się jednak jaką cenę przyjdzie jej za to ponieść.

Przyznam, że początkowo podchodziłam do lektury „Clariel” dość sceptycznie. Miałam wrażenie, że dostanę powtórkę z „Sabriel”, z niewielką domieszką późniejszych tomów. Nie licząc oczywiście czasu, w jakim rozgrywają się wszystkie te wydarzenia (sześćset lat przed narodzinami Sabriel). Wszystko wskazywało na to, że ponownie przyjdzie mi poznać dziewczynę, na której barki spadnie rola Abhorsena i ratunek całego świata. Na szczęście wszystkie te obawy dość szybko zostały rozwiane, a ja ponownie dałam się porwać do niesamowitego świata pełnego tajemnic i niebezpieczeństw.

Fabuła pozornie nie jest w ogóle w żaden sposób powiązana ze swoimi poprzedniczkami, nie licząc oczywiście miejsca akcji. Jednak wraz z ubywaniem kolejnych stron, odkrywamy jak wiele zależności łączy wszystkie te opowieści w dość spójną, co prawda niepozbawioną luk, ale jednak całość. Jeżeli chodzi natomiast o tempo akcji, to przyznam, że to chyba najbardziej odróżnia „Clariel” od pozostałych tomów serii. Tam wszystko szło lawinowo i dynamicznie. Tutaj tego nie ujrzymy. Akcja, a właściwie jej tempo, przypomina raczej leniwie płynący strumień, który oczywiście posiada sporo niespodziewanych zakrętów, ale nawet one nie sprawiają, że wszystko znacząco przyspiesza. Po każdym takim „zrywie” wszystko szybko wraca do normy.

Autor nie spoczywa na laurach i pokazuje, że potrafi uczyć się na własnych błędach. Z każdą kolejną książką widać jak rozwijają się historie, jakie tworzy i jak on sam ewoluuje jako pisarz. Stare królestwo w każdym tomie zaskakuje równie mocno, wszystko dlatego, że autor zawsze ukazuje nam jego nowe oblicze. To naprawdę fascynujący świat, pełen tajemnic i niebezpieczeństw, którego chyba nawet sam Nix nie zna tak do końca. Wie za to doskonale w jaki sposób pozostawić sobie furtkę, tak aby kiedyś ponownie wrócić i doprowadzić niedokończone wątki do końca.

Polecam sięgnąć po „Clariel” zwłaszcza osobom, które znają już twórczość Nixa, ale także i tym, które jeszcze jej nie znają. Zwłaszcza że tę powieść można spokojnie przeczytać bez znajomości pierwszych tomów serii. W każdej konfiguracji doskonale się one uzupełniają i wyjaśniają co poniektóre sprawy.

Natalia „TalaZ” Zdziechowska