Moje literackie „guilty pleasure” czyli Joanna Chmielewska, od lat jest niezawodna na poprawę nastroju. I chociaż praktycznie wszystkie jej powieści znam na pamięć to jednak co jakiś czas wracam do jej książek, po części z sentymentu a po części, że potrzebuję tego jej poczucia humoru.

„Krokodyl z kraju Karoliny” zapunktował w moich oczach bardzo późno. Przeczytany po raz pierwszy rozczarował mnie, dopiero ponowne jego lektury pozwoliły mi go w pełni docenić. Genialnie zbudowana historia dotycząca przemytu narkotyków osnuta wokół morderstwa Alicji, TEJ Alicji, w połączeniu z lekkością narracji i poczuciem humoru – chwilami nad wyraz czarnym – autorki przełożyły się na naprawdę ciekawą powieść. Trochę mi całość psują hazardowe wstawki (w tym wypadku wyścigi konne) na których zwyczajnie się nie znam, ale w tej powieści jest to jeszcze znośne. A przecież Joanna Chmielewska dopiero się rozkręcała, „Krokodyl” był dopiero jej trzecią powieścią.

Genialne jak zwykle u Chmielewskiej są dialogi do budowania których zawsze miała talent. Bez względu czy toczy je ona z Alicją (te akurat to prawdziwe perełki) czy z Diabłem czy pałętającymi się wszędzie przedstawicielami prawa, rodziną z przyległościami czy osobnikami nieszczęśliwie wplątanymi w zbrodnię.

Lubię ten rodzaj lekkiego poczucia humoru. Nie są to powieści wybitne ale dla mnie ich lektura to czysta rozrywka i przyjemność sama w sobie. I aż żałuję, że minęły już te czasy, kiedy w swoje szpony dostawałem nieczytaną jeszcze książkę Chmielewskiej i umierałem z ciekawości i niecierpliwości aż zaczną ją czytać.

Moje literackie „guilty pleasure” czyli Joanna Chmielewska, od lat jest niezawodna na poprawę nastroju. I chociaż praktycznie wszystkie jej powieści znam na pamięć to jednak co jakiś czas wracam do jej książek, po części z sentymentu a po części, że potrzebuję tego jej poczucia humoru.

„Krokodyl z kraju Karoliny” zapunktował w moich oczach bardzo późno. Przeczytany po raz...