Okropna. Wwierca się w mózg jak termit. Spaliście kiedyś w chacie, którą zżerają termity? Nie da się tam zasnąć. Robaczki są małe, ale hałas jaki robią, urasta w nocy do jakichś niewyobrażalnych decybeli. Setki małych szczęk wżerają się w drewno i słychać miarowe chrobotanie. Ma się wrażenie, że cała konstrukcja się za moment rozleci. A przecież rano stoi jak stała. Nadejdzie jednak dzień, gdy nie wytrzyma. Po przeczytaniu " Piątego dziecka" termit zamieszkał w mojej głowie. Na dobrych kilka dni. Zanim nie wypłukały go środki na szkodnika zawarte w innych książkach. To bardzo ważna pozycja dla tych, którzy beztrosko podchodzą do tematu rodzicielstwa. Jasne, że tytułowy bohater jest przerysowany, ale przecież zdarzyć się może młodemu, szczęśliwemu, głupiemu małżeństwu, że ich dziecko (pierwsze, drugie lub piąte) nie będzie takie jak "norma przewiduje". Co wtedy? Często zastanawiamy się nad tym, jak damy radę utrzymać dziecko, a jak często nad tym, jaki będziemy mieć wpływ na to, na jakiego człowieka wyrośnie? Czy w ogóle możemy mieć na to wpływ? A co jeśli nie? Jeśli los postawi nas pod ścianą, zakpi z nas sprawiając, że krew z naszej krwi i kość z kości okaże się dla nas człowiekiem zupełnie obcym? Ta książka nie oskarża, nie potępia. Ona straszy. Pokazuje, że naszym życiem rządzą jakieś niepojęte dla nas prawa: biologiczne, genetyczne, boskie? Że nie mamy pojęcia, co przyniesie los. Że czasem, mimo ogromnego wysiłku, musimy się po prostu poddać. To nie jest nawoływanie do porzucenia rodzicielstwa, to jest wołanie o jego poszanowanie. Prawdą bowiem, po raz kolejny, okazuje się, że kto się decyduje na dziecko, musi się liczyć z tym, że przyjdzie mu zrezygnować z siebie... a mimo to nie uda mu się osiągnąć zamierzonego celu. Ta książka zostawia nas z wieloma pytaniami. Czy jestem zdolny do poświęceń dla dziecka? Czy jestem w stanie wyznaczyć sobie granice w poświęceniu? Kiedy należy zrezygnować z walki o dziecko? Jak mam pogodzić pragnienia dziecka z wytycznymi społeczeństwa dotyczącymi oczekiwanych zachowań? Czy umiem pozostać odrębną jednostką po narodzinach dzieci? Czy uzależniając moje szczęście od szczęścia moich dzieci nie czynię im tym krzywdy, nie obarczam podświadomie winą? Czy wreszcie jestem szczęśliwy, bo mam dziecko czy jestem szczęśliwy, bo mam "normalne" dziecko? Tyle pytań, że aż strach.

Okropna. Wwierca się w mózg jak termit. Spaliście kiedyś w chacie, którą zżerają termity? Nie da się tam zasnąć. Robaczki są małe, ale hałas jaki robią, urasta w nocy do jakichś niewyobrażalnych decybeli. Setki małych szczęk wżerają się w drewno i słychać miarowe chrobotanie. Ma się wrażenie, że cała konstrukcja się za moment rozleci. A przecież rano stoi jak stała....