Kto się nigdy w lesie nie zgubił, ten nie jest w stanie wyobrazić sobie jakie to jest uczucie. Ja się w swoim życiu w lesie zgubiłam raz, w nieznanym sobie miejscu, w nocy... na własnym przyrzeczeniu harcerskim. Mieliśmy za zadanie dotrzeć samemu do miejsca docelowego, drogę wyznaczały małe lampiony. Wszystko byłoby dobrze gdyby nie fakt, że kolega przede mną postanowił zabrać sobie kilka tych lampionów do oświetlania trasy :P Jakoś udało mi się odnaleźć drogę, w końcu harcerką byłam, ale zanim to się udało, to się trochę strachu najadłam ;) A i tak to, co mi się przydarzyło, to nic w porównaniu z przygodami Trishy. Mnie przynajmniej ominęły takie atrakcje jak osy, głód i samotne nocowanie w środku nieznanego terenu. O przygodzie z końcówki książki nie wspominając.

Bardzo podobało mi się to, jak King opisywał przyrodę i las, przez który wędrowała główna bohaterka. Opisy były tak sugestywne, że moja wyobraźnia pracowała na wysokich obrotach. Mniej już podobały mi się wstawki dotyczące rozgrywek baseballowych, ale jakoś bardzo też mi nie przeszkadzały. Główna bohaterka, Trisha, mimo dość głupiego postępowania z początku książki, które stało się przyczyną wszystkich jej problemów, wzbudzała we mnie pozytywne uczucia i kibicowałam jej do samego końca opowieści.

Mam mały problem z klasyfikacją tej książki, jest mało horrorowa, raczej bardziej survivalowa. Trochę też za krótka jest ta opowieść, żeby dostać w mojej ocenie więcej niż siedem gwiazdek. Mimo to przeczytałam ją z przyjemnością.

Kto się nigdy w lesie nie zgubił, ten nie jest w stanie wyobrazić sobie jakie to jest uczucie. Ja się w swoim życiu w lesie zgubiłam raz, w nieznanym sobie miejscu, w nocy... na własnym przyrzeczeniu harcerskim. Mieliśmy za zadanie dotrzeć samemu do miejsca docelowego, drogę wyznaczały małe lampiony. Wszystko byłoby dobrze gdyby nie fakt, że kolega przede mną postanowił...