Ile emocji wywołała u mnie "Pułapka uczuć" już wiecie i nie zamierzam katować Was tym jeszcze raz (znajcie moje dobre serce). Na początek powiem tylko, że kiedy skończyłam "Pułapkę..." pomyślałam "Zaraz, zaraz. Przecież to jest SKOŃCZONA historia. Co Hoover chce Nam pokazać w następnej części?" Takie obawy nękały mnie przez dwa-trzy pierwsze rozdziały.


Najważniejsza informacja? "Nieprzekraczalna granica" pisana jest oczami Will'a! Czemu tak bardzo mnie to ucieszyło? Otóż zawsze ciągnęło mnie do męskich charakterów, a zwłaszcza do takich przystojnych. Sam opis dostarczył mi kilku bardzo smutnych wiadomości, no bo niby kto marzy o rozstaniu ulubionych bohaterów? Miałam tylko nadzieję, że i tym razem Colleen Hoover zapanuje nad wszystkim i na końcu doczekam się Happy End'u.


Tym razem Layken nie była już moim odbiciem... nie doszukałam się żadnej cechy, która nas łączy. Znalazłam za to powód, aby na chwilę ją znienawidzić. Tak, dobrze przeczytaliście, ZNIENAWIDZIĆ. A za co? Głównie za jej wątpliwości co do Will'a. Gdybym miała takiego chłopaka siedziałabym cicho i dziękowała za niego każdego dnia, a ona popada w paranoję i każe mu się bujać. Trochę nie halo, co nie?


W tym momencie zaczęłam strasznie współczuć Will'owi. No bo co on takiego zrobił, żeby zasłużyć na takie traktowanie. Fakt, zatajenie odnowionej znajomości z pewną osobą na pewno nie pomogło, ale też nie powinno być aż tak źle odebrane przez Layken. Mieli wspólne życie, razem wychowywali dzieci, troszczyli się o siebie nawzajem. Po co psuć tak udany związek? Zaimponowała mi nieustępliwość Will'a. Nie poddawał się mimo kaprysów Layken.


Kel i Caudler dalej pozostali na mojej liście Top bohaterów dziecięcych. Oboje mają po jedenaście lat, stracili rodziców, zajmuje się nimi starsze rodzeństwo, a oni nadal potrafią cieszyć się życiem. Nie wiem, czy potrafiłabym tak na ich miejscu. Do tego ich szalona koleżanka Kiersten. Czy zastanawialiście się kiedyś nad znaczeniem słowa "motylkować"? Jeśli nie, to znaleźliście właśnie kolejny powód, aby sięgnąć po tę książkę.


Zakończenie jakoś mnie nie porwało. Po Hoover spodziewałam się na prawdę dużo więcej, niż dostałam. Nie płakałam, nie krzyczałam, nawet uśmiechałam się dużo mniej! Została mi do przeczytania ostatnia część tej serii, ale jak na razie nie zapowiada się, żeby szybko wydali ją w Polsce. Jakoś bardzo mnie to nie smuci, końcówka i pierwszego i drugiego tomu stanowi dość dobre zakończenie. Znowu pojawił się u mnie strach, co mnie czeka. Mam nadzieję, że tym razem Hoover podoła zadaniu. "Nieprzekraczalna granica" nie dogoniła niestety swojej poprzedniczki i okazała się trochę gorsza od niej. mniejsze znaczenie odgrywały już wiersze, które stanowiły podstawowy element "Pułapki...". Relacje zrobiły się bardziej zagmatwane (no bo w końcu Hoover to mistrzyni komplikowania prostych sytuacji).

zaczarowana-me.blogspot.com

Ile emocji wywołała u mnie "Pułapka uczuć" już wiecie i nie zamierzam katować Was tym jeszcze raz (znajcie moje dobre serce). Na początek powiem tylko, że kiedy skończyłam "Pułapkę..." pomyślałam "Zaraz, zaraz. Przecież to jest SKOŃCZONA historia. Co Hoover chce Nam pokazać w następnej części?" Takie obawy nękały mnie przez dwa-trzy pierwsze rozdziały.


Najważniejsza...