Gra o Tron, średniowiecze, Niezgodna, Igrzyska Śmierci, X-Meni; to właśnie Czerwona Królowa.
Muszę przyznać, że z tą książką mam dość duży problem, ponieważ sam pomysł na osadzenie królewskich rodów w dystopijnym świecie jest bardzo ciekawy. Tak samo, jak na podzielenie ich ze względu na krew. Jednak przedstawienie samej historii już jest gorsze. Tematyka sama w sobie jest prosta i jasna do zrozumienia, jednak autorka gmatwa to w niezrozumiały dla mnie sposób i momentami się po prostu gubię. Moim zdaniem tego wszystkiego jest po prostu za dużo i czuję przesyt. Jest zbyt dużo obszernych, nudnawych opisów, a zdecydowanie zbyt mało dialogów między bohaterami. Jakże więc duże było moje zaskoczenie, kiedy dowiedziałam się, że właśnie ten konkretny bohater pała sympatią do tej konkretnej bohaterki, skoro zamienili ze sobą może z 4 zdania?
Czytając to miałam wrażenie, że gdzieś już te motywy zostały zawarte i przemielone i naprawdę lepiej byłoby, gdyby autorka trzymała się mniej więcej jednego głównego wątku, jak na przykład supermoce bohaterów, lub sam królewski ród i zdrada, lub wątek z krwią. Łącząc to wszystko dała nam świat, w który po prostu trudno uwierzyć, pomimo, że jest to fantastyka. Dajmy na to Igrzyska Śmierci; mają jeden główny wątek, a całość poprowadzona jest w tak świetny sposób, że aż jesteśmy w stanie w to uwierzyć i za to właśnie cenię takie powieści. Że mogę się wręcz przebić do ich świata. Tutaj nie odczuwałam czegoś takiego. Niestety, pomimo, że sam pomysł naprawdę jest dobry, nie czuję emocjonalnego związku z bohaterami, czy światem przedstawionym, ani nie korci mnie aby sięgnąć po kolejną część.

Gra o Tron, średniowiecze, Niezgodna, Igrzyska Śmierci, X-Meni; to właśnie Czerwona Królowa.
Muszę przyznać, że z tą książką mam dość duży problem, ponieważ sam pomysł na osadzenie królewskich rodów w dystopijnym świecie jest bardzo ciekawy. Tak samo, jak na podzielenie ich ze względu na krew. Jednak przedstawienie samej historii już jest gorsze. Tematyka sama w sobie jest...