Na ten tytuł czaiłam się już od dawna, mimo że zbierał przeróżne opinie, chciałam sama wyrobić swoje zdanie o nim. Kiedy w końcu „Czerwona królowa” trafiła w moje łapki, ochoczo zabrałam się za czytanie... i z leksza się zawiodłam. Ale o tym za chwilę.

W świecie, w którym żyje Mare Barrow jest podział na kolor krwi. Srebrni uznają się za bogów, mają magiczne moce, są bogaci, uważają, że są lepsi od Czerwonych. Ci drudzy to taka jakby tania siła robocza, biedni, nie posiadają żadnych mocy, żyją pod władzą Srebrnych. Nawet prąd mają wyliczony, na kartki. Po ukończeniu 18 lat Czerwoni, którzy nie mają zawodu, muszą iść do wojska, skąd zazwyczaj już nie wracają.

Nasza główna bohaterka należy właśnie do tej „gorszej” grupy społecznej, za kilka miesięcy będzie pełnoletnia, a nie ma pracy, więc czeka ją wojsko. Pomaga rodzinie okradając ludzi. W końcu pewnym trafem, zostaje wezwana do pałacu królewskiego. Tam Mare odkrywa, że nie jest taka jak inni Czerwoni...

Czytając, odniosłam wrażenie, że autorka wzięła kilka serii młodzieżowych i zlepiła je w jedną całość. Najbardziej rzucało się w oczy podobieństwo do Rywalek i Szklanego tronu. Wierzcie lub nie, ale czasami miałam wrażenie, że czytam któryś tom o Americe... Gdybym „Czerwoną królową” przeczytała przed tamtymi dwoma, to na pewno byłabym w niej zakochana. Ale w takiej sytuacji, te podobieństwa mnie po prostu irytowały. Nie powiem jakie, bo nie chcę spoilerować, ale nos poro takich sytuacji szło się doszukać. Do tego Mare bardzo mi przypominała Ami, czy Celaenę – uparta, pewna siebie, pyskata.

Jak zazwyczaj bywa, mamy też ciekawe męskie postacie. Dwoje książąt i przyjaciela z dzieciństwa.
Cal, starszy syn króla, następca tronu. Uważany jest za tego lepszego, silniejszego. Maven, młodszy syn, od zawsze żyje w cieniu starszego brata. Wydaje się być przeciwieństwem Cala – pogodny, dobry chłopak, który woli pokojowe rozwiązanie konfliktu niż rozlew krwi. O Kilornie nie dowiadujemy się zbyt wiele, ale podejrzewam, że w drugim tomie będzie o nim więcej.

Nie twierdzę też, że ta książka była zła. Zrzucając na bok powyższą kwestię, pozostaje całkiem przyjemna historia, która mimo wszystko mi się podobała. Aczkolwiek bez fajerwerków. Aha, jeśli ktoś jest uczulony na trójkąciki miłosne – tutaj się pojawia coś na ich kształt. I pomijam tez to, że jestem wściekła na Victorię za zakończenie. Znienawidziłam ulubionego bohatera :( Ale nie powiem kto nim był ;P Totalnie się nie spodziewałam takiego obrotu wydarzeń! W tej kwestii, wielkie brawa dla autorki – wydaje mi się, że większość ludzi nie przewidziała/by takiego zwrotu akcji. Zbierałam szczenę z podłogi, przez kilkadziesiąt stron, żeby na kilka stron przed końcem ponownie mi opadła :D

Styl pisania autorki jest bardzo przyjemny, szybko się czyta i całkiem dobrze wykonany jest opis otoczenia, więc tu także plus. Akcja rozkręca się dosyć szybko, potem trochę zwalnia, aby ponownie ruszyć z kopyta ;P

Jednak ogólnie rzecz biorąc, jeszcze zawiedziona, bo spodziewałam się czegoś o wiele lepszego. „Czerwona królowa” nie była jedną z najgorszych książek, ale do najlepszych również nie należy. Wszystko fajnie, ale te podobieństwa :/ Mój zapał już nieco ostygł, ale kolejne części przeczytam, gdyż jestem ciekawa dalszych losów Mare i jej przyjaciół. A tymczasem... nie będę pisała, czy polecam, czy nie. Ta książka ma grono zarówno wielbicieli, jak i tych, którym się ona nie spodobała. Sami więc zdecydujcie, czy chcecie poznać ta historię i dowiedzieć się, po czyjej stronie staniecie, czy też nie chcecie nawet próbować ;)

Aha, no i pamiętajcie, że każdy może zdradzić każdego ;)

Na ten tytuł czaiłam się już od dawna, mimo że zbierał przeróżne opinie, chciałam sama wyrobić swoje zdanie o nim. Kiedy w końcu „Czerwona królowa” trafiła w moje łapki, ochoczo zabrałam się za czytanie... i z leksza się zawiodłam. Ale o tym za chwilę.

W świecie, w którym żyje Mare Barrow jest podział na kolor krwi. Srebrni uznają się za bogów, mają magiczne moce, są...