Przyznaję - polubiłam książki Katarzyny Kwiatkowskiej. Za styl, za "kameralność" zbrodni i za to, że napisane są naprawdę dobrą polszczyzną (co u rodzimych autorów literatury popularnej regułą wcale nie jest). Spodobało mi się także "Zobaczyć Sorrento...", choć autorka zabiera nas nie do kolejnej ziemiańskiej siedziby w Wielkim Księstwie Poznańskim, tylko do Włoch, a Jana Morawskiego w roli detektywa amatora zastępuje Konstancja Radolińska. Całkiem zgrabna intryga, trochę historii, szczypta humoru.
Zastrzeżenia budzi sama edycja. Druk mikroskopijny, a interlinia ledwo zaznacza swoją obecność. Na dodatek zabrakło porządnej redakcji (zbyt zapętlone konstrukcje, pewne dłużyzny czy powtórzenia) i korekty (zdębiałam widząc słówko "zabobonność", a od "westchnięć", których nie notuje słownik języka polskiego, aż się roi); takich rzeczy nie było w poprzednich książkach Kwiatkowskiej. Nie wiemy, kto książkę redagował i kto (jeśli w ogóle) robił korektę, bo takich informacji wydawca nie zamieścił. Ale nie uznał też za stosowne poinformować, kto zrobił zdjęcie widoczne na okładce. Ba, nie ma roku i miejsca wydania! Dwie strony za to wydawca poświęcił na "spis treści" - same numery rozdziałów i numery stron (rozdziały nie mają tytułów). Na to papieru nie było szkoda?

Przyznaję - polubiłam książki Katarzyny Kwiatkowskiej. Za styl, za "kameralność" zbrodni i za to, że napisane są naprawdę dobrą polszczyzną (co u rodzimych autorów literatury popularnej regułą wcale nie jest). Spodobało mi się także "Zobaczyć Sorrento...", choć autorka zabiera nas nie do kolejnej ziemiańskiej siedziby w Wielkim Księstwie Poznańskim, tylko do Włoch, a Jana...