Zobaczyć Sorrento i umrzeć

- "Mon Dieu - jęknęła Eleanor. - Co za plątanina".

To chyba idealny opis trzeciego tomu serii o Janie Morawskim, który tym razem nie pojawia się osobiście w powieści, co uważam za bardzo, bardzo zły pomysł. W "Zobaczyć Sorrento i umrzeć" główne skrzypce gra Konstancja. Kiedy w jej otoczeniu zostaje popełniona zbrodnia, kobieta postanawia udowodnić Janowi, że potrafiłaby być detektywem i rozwiązywać zagadki kryminalne.

Fabuła jest tak naszpikowana dodatkowymi opisami włoskich krajobrazów i różnych działań bohaterów, przemyśleniami Konstancji, posiłkami, strojami, wystrojem wnętrz i innymi elementami, że sama intryga jest mało widoczna. Mamy zabójstwo jednej z kobiet z towarzystwa, później pojawia się wątek skradzionych obrazów, którego meandrów nie udało mi się ogarnąć wyobraźnią, a z czasem pojawia się jeszcze jedna ofiara. Konstancja miota się między poszczególnymi bohaterami, analizując kto mógł się czego dopuścić, a swoje spostrzeżenia zdradza Amerykaninowi, który również pracuje nad rozwiązaniem tej zagadki i pewnych innych tajemniczych spraw. Ich rozmowy są długie i podsumowują to, co udało im się odkryć, jednak niewiele pomogły mi te dialogi w uporządkowaniu informacji.

Intryga zostaje wyjaśniona na kilkudziesięciu ostatnich stronach powieści. Wyjaśnienie zaś jest tak samo rozwleczone, jak cała ta historia. Mnogość bohaterów i mnóstwo przypisanych im określeń potęguje chaos i przeszkadza w samodzielnych próbach dojścia do rozwiązania zagadki. Zaginął gdzieś także cudowny humor z dwóch pierwszych tomów. Żadna z postaci nie była humorystycznym akcentem w powieści, a momentami naprawdę wiało nudą. Ciotka Konstancji miała potencjał, ale nie został on wykorzystany, a szkoda. Nawet mówiący o sobie w pierwszej osobie liczby mnogiej księciunio mnie nie rozbawił.

Jeśli ktoś lubi Włochy, opisy miejsc z pewnością będą dla niego atrakcyjne. Są pełne detali, co jest dowodem na to, jak dokładny research przeprowadziła autorka i jak bardzo dba o szczegóły. Mnie jednak przez większość czasu te opisy przeszkadzały cieszyć się intrygą. Z pewnością przeczytam kolejne tomy serii, ponieważ dwa pierwsze były rewelacyjne, no i wiem, że w kolejnym wróci Jan Morawski. Nie mam nic do Konstancji, ale jednak wersja z polskim Holmesem i Watsonem zdecydowanie bardziej przypadła mi do gustu.

- "Mon Dieu - jęknęła Eleanor. - Co za plątanina".

To chyba idealny opis trzeciego tomu serii o Janie Morawskim, który tym razem nie pojawia się osobiście w powieści, co uważam za bardzo, bardzo zły pomysł. W "Zobaczyć Sorrento i umrzeć" główne skrzypce gra Konstancja. Kiedy w jej otoczeniu zostaje popełniona zbrodnia, kobieta postanawia udowodnić Janowi, że potrafiłaby...

Zdecydowanie najsłabsza część. Mnóstwo detali, intryga zagmatwana tak, że zastanawiałam się, czy autorka się w tym potrafiła połapać. O ile bowiem lubię, gdy w powieści zarysowany jest koloryt miejsc lub umiejscowienie historyczne wydarzeń, o tyle po szczegóły sięgam do przewodnika geograficznego lub książki stricte historycznej. Umęczyłam się zatem, dobrnęłam do końca i... szybko o tej powieści zapomnę.

Zdecydowanie najsłabsza część. Mnóstwo detali, intryga zagmatwana tak, że zastanawiałam się, czy autorka się w tym potrafiła połapać. O ile bowiem lubię, gdy w powieści zarysowany jest koloryt miejsc lub umiejscowienie historyczne wydarzeń, o tyle po szczegóły sięgam do przewodnika geograficznego lub książki stricte historycznej. Umęczyłam się zatem, dobrnęłam do końca i......

Chwyciłam za tę książkę, bo lubimy czytać.pl poinformowało mnie, że jest ona 3. częścią przygód jakże lubianego przeze mnie Jana Morawskiego. Zaczęłam czytać i... mina mi zrzedła, bo zamiast logicznie myślącego mężczyzny, dostałam kobietę z wszystkimi jej przywarami. Konstancja za dużo myśli, zbyt wiele zauważa i jeszcze więcej wymyśla, co powoduje kompletną dezorientację u próbującego połapać się we wszystkim czytelnika. Ten, kto pochłania literki, musi wiedzieć, co kto miał na sobie, jak pachniał, gdzie przebywał, gdzie deklarował swój wcześniejszy pobyt, jakim pseudonimem został nazwany przez Konstancję, jakiej dana osoba (a jest ich całe mnóstwo!) była narodowości i wiele, wiele innych spraw, w których kompletnie się zagubiłam. Czytałam zawzięcie, bo cały czas liczyłam na pojawienie się Jana, ale się nie doczekałam, nad czym ubolewam jedynie z powodu pierwszej połowy "Sorrento", bo ta była drogą przez mękę. Bo w drugiej zrobiło się już na tyle ciekawie, że pochłonęłam ją w jeden wieczór. Przeczytać można, choć trza mieć wyostrzone zmysły i być cierpliwym. Jak dobrze, że w czwóreczce Jan już jest.

Chwyciłam za tę książkę, bo lubimy czytać.pl poinformowało mnie, że jest ona 3. częścią przygód jakże lubianego przeze mnie Jana Morawskiego. Zaczęłam czytać i... mina mi zrzedła, bo zamiast logicznie myślącego mężczyzny, dostałam kobietę z wszystkimi jej przywarami. Konstancja za dużo myśli, zbyt wiele zauważa i jeszcze więcej wymyśla, co powoduje kompletną dezorientację u...

Mnie się podobała. Niestety nie czytałam dwóch pierwszych części cyklu. Zaczęłam już dosyć dawno od "Zbrodni w szkarłacie" i dopiero teraz sięgnęłam po ten tytuł. Konstancja jako detektyw z nóg nie zwala, ale to przecież jej pierwsze kroki w tej roli. Do pełnej emancypacji daleko. W opiniach jest sporo zarzutów o ślimaczenie się akcji, ale to przecież kryminał retro. W dodatku głównymi bohaterkami są kobiety, więc nie dziwią opisy strojów i posiłków. Mnie osobiście cieszy zamiłowanie Katarzyny Kwiatkowskiej do dbałości o szczegóły i ich historyczną prawdę. Na pewno postaram się zdobyć pozostałe części ("Zgubną truciznę" już mam) choć łatwo nie będzie, bo są głównie ebooki a za tymi nie przepadam.

Mnie się podobała. Niestety nie czytałam dwóch pierwszych części cyklu. Zaczęłam już dosyć dawno od "Zbrodni w szkarłacie" i dopiero teraz sięgnęłam po ten tytuł. Konstancja jako detektyw z nóg nie zwala, ale to przecież jej pierwsze kroki w tej roli. Do pełnej emancypacji daleko. W opiniach jest sporo zarzutów o ślimaczenie się akcji, ale to przecież kryminał retro. W...

Uważam, że jest to urocza powieść, poprawiła mi nastrój po kilku ostatnich mrocznych, a jednocześnie mało ciekawych książkach. W końcu trafiłam na dobrą rozrywkę! Cudowne opisy słonecznej Italii w środku burej, polskiej zimy zadziałały na mnie jak balsam. Intryga dość zawiła, momentami może trochę za bardzo, jednak ciekawa i w miarę logiczna - śledząc akcję można było trafnie rozwiązać różne wątki. Jestem ciekawa w jaki sposób Konstancja dojrzała, w którą stronę się rozwinęła. Widzę w niej potencjał i chętnie poczytałabym o jej kolejnych przygodach 😊.

Uważam, że jest to urocza powieść, poprawiła mi nastrój po kilku ostatnich mrocznych, a jednocześnie mało ciekawych książkach. W końcu trafiłam na dobrą rozrywkę! Cudowne opisy słonecznej Italii w środku burej, polskiej zimy zadziałały na mnie jak balsam. Intryga dość zawiła, momentami może trochę za bardzo, jednak ciekawa i w miarę logiczna - śledząc akcję można było...

Bardzo lubię książki Autorki i tak było również w tym przypadku. Czytanie to sama przyjemność. Polubiłam główną bohaterkę, więc brak Jana Morawskiego mi nie przeszkadzał.
Klasyczny, przyjemny kryminał retro.

Bardzo lubię książki Autorki i tak było również w tym przypadku. Czytanie to sama przyjemność. Polubiłam główną bohaterkę, więc brak Jana Morawskiego mi nie przeszkadzał.
Klasyczny, przyjemny kryminał retro.

Nudy i pomieszanie z poplątaniem. Tak w skrócie mogłabym podsumować te książkę. Miałam wrażenie, ze oprócz jedzenia i zwiedzaniania nie dzieje sie kompletnie nic. Akcja posuwa sie do przodu w takim tempie, ze przy niej mojego żółwia mogłabym zaliczyć do zwierząt wyścigowych. Nie wiem co podkusiło panią Katarzynę aby zamiast charyzmatycznego Morawskiego uczynić główna bohaterka nijaka Konstancję. No niestety, ale z panny Konstancji taki detektyw jak ze mnie śpiewaczka operowa. Sprawy nie ułatwia rownież nazywanie postaci imionami, nazwiskami, tytułami, pseudonimami i narodowościami. Nie ukrywam, ze do samego końca momentami nie mogłam sie zorientować kto jest kim. Rozwiązanie zagadki można uznać za dość ciekawe, ale to niestety zbyt mało abym mogła ocenić te książkę pozytywnie. Mnie wymęczyła i myśle, ze ten tytuł z serii o Janie Morawskim można sobie spokojnie darować.

Nudy i pomieszanie z poplątaniem. Tak w skrócie mogłabym podsumować te książkę. Miałam wrażenie, ze oprócz jedzenia i zwiedzaniania nie dzieje sie kompletnie nic. Akcja posuwa sie do przodu w takim tempie, ze przy niej mojego żółwia mogłabym zaliczyć do zwierząt wyścigowych. Nie wiem co podkusiło panią Katarzynę aby zamiast charyzmatycznego Morawskiego uczynić główna...

Podobnie jak ACh nie udawały się książki sensacyjne political fiction, tak Katarzynie Kwiatkowskiej nie bardzo udało się Sorrento. Niestety ciężaru gatunku nie uniosła ani główna bohaterka, ani sama akcja. Pozostał tylko naprawdę dobry, lekki styl. Ten tom właściwie należałoby wykluczyć z serii o Janie.

Podobnie jak ACh nie udawały się książki sensacyjne political fiction, tak Katarzynie Kwiatkowskiej nie bardzo udało się Sorrento. Niestety ciężaru gatunku nie uniosła ani główna bohaterka, ani sama akcja. Pozostał tylko naprawdę dobry, lekki styl. Ten tom właściwie należałoby wykluczyć z serii o Janie.

Powieści Kwiatkowskiej trzeba lubiec, czyta się długo ale fajnie przenosi w inny świat.

Powieści Kwiatkowskiej trzeba lubiec, czyta się długo ale fajnie przenosi w inny świat.

Katarzyna Kwiatkowska strzeliła sobie w (literacką) stopę.
Co to za pomysł, żeby wyrzucić z książki 2 przebojowych gentlemanów (Jan i Mateusz), a na ich miejsce oddelegować nieszczęsną Konstancję? Dziewczyna stara się jak może, ale na główną bohaterką po prostu się nie nadaje. Sama intryga jest tak rozmyta przez opisy posiłków, krajobrazów, pomieszczeń ( tu fresk, tam fresk), zabytków, tras wycieczkowych itp., że czytanie "Zobaczyć Sorrento i umrzeć" to prawdziwa droga przez mękę. Zamęt wprowadza zwracanie się do bohaterów po imieniu, nazwisku (prawdziwym i fałszywym), pseudonimie, a nawet narodowości (po polsku i po włosku). Momentami gubiłam się kto jest księciuniem, kto Anglikiem, a kto americano trzy strony dalej tytułowanym raz Thortonem, a raz Jake'em.
Pomieszczanie z poplątaniem i wielkie rozczarowanie.

Katarzyna Kwiatkowska strzeliła sobie w (literacką) stopę.
Co to za pomysł, żeby wyrzucić z książki 2 przebojowych gentlemanów (Jan i Mateusz), a na ich miejsce oddelegować nieszczęsną Konstancję? Dziewczyna stara się jak może, ale na główną bohaterką po prostu się nie nadaje. Sama intryga jest tak rozmyta przez opisy posiłków, krajobrazów, pomieszczeń ( tu fresk, tam...