Zobaczyć Sorrento i umrzeć

Zdecydowanie najsłabsza część. Mnóstwo detali, intryga zagmatwana tak, że zastanawiałam się, czy autorka się w tym potrafiła połapać. O ile bowiem lubię, gdy w powieści zarysowany jest koloryt miejsc lub umiejscowienie historyczne wydarzeń, o tyle po szczegóły sięgam do przewodnika geograficznego lub książki stricte historycznej. Umęczyłam się zatem, dobrnęłam do końca i... szybko o tej powieści zapomnę.

Zdecydowanie najsłabsza część. Mnóstwo detali, intryga zagmatwana tak, że zastanawiałam się, czy autorka się w tym potrafiła połapać. O ile bowiem lubię, gdy w powieści zarysowany jest koloryt miejsc lub umiejscowienie historyczne wydarzeń, o tyle po szczegóły sięgam do przewodnika geograficznego lub książki stricte historycznej. Umęczyłam się zatem, dobrnęłam do końca i......

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Chwyciłam za tę książkę, bo lubimy czytać.pl poinformowało mnie, że jest ona 3. częścią przygód jakże lubianego przeze mnie Jana Morawskiego. Zaczęłam czytać i... mina mi zrzedła, bo zamiast logicznie myślącego mężczyzny, dostałam kobietę z wszystkimi jej przywarami. Konstancja za dużo myśli, zbyt wiele zauważa i jeszcze więcej wymyśla, co powoduje kompletną dezorientację u próbującego połapać się we wszystkim czytelnika. Ten, kto pochłania literki, musi wiedzieć, co kto miał na sobie, jak pachniał, gdzie przebywał, gdzie deklarował swój wcześniejszy pobyt, jakim pseudonimem został nazwany przez Konstancję, jakiej dana osoba (a jest ich całe mnóstwo!) była narodowości i wiele, wiele innych spraw, w których kompletnie się zagubiłam. Czytałam zawzięcie, bo cały czas liczyłam na pojawienie się Jana, ale się nie doczekałam, nad czym ubolewam jedynie z powodu pierwszej połowy "Sorrento", bo ta była drogą przez mękę. Bo w drugiej zrobiło się już na tyle ciekawie, że pochłonęłam ją w jeden wieczór. Przeczytać można, choć trza mieć wyostrzone zmysły i być cierpliwym. Jak dobrze, że w czwóreczce Jan już jest.

Chwyciłam za tę książkę, bo lubimy czytać.pl poinformowało mnie, że jest ona 3. częścią przygód jakże lubianego przeze mnie Jana Morawskiego. Zaczęłam czytać i... mina mi zrzedła, bo zamiast logicznie myślącego mężczyzny, dostałam kobietę z wszystkimi jej przywarami. Konstancja za dużo myśli, zbyt wiele zauważa i jeszcze więcej wymyśla, co powoduje kompletną dezorientację u...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mnie się podobała. Niestety nie czytałam dwóch pierwszych części cyklu. Zaczęłam już dosyć dawno od "Zbrodni w szkarłacie" i dopiero teraz sięgnęłam po ten tytuł. Konstancja jako detektyw z nóg nie zwala, ale to przecież jej pierwsze kroki w tej roli. Do pełnej emancypacji daleko. W opiniach jest sporo zarzutów o ślimaczenie się akcji, ale to przecież kryminał retro. W dodatku głównymi bohaterkami są kobiety, więc nie dziwią opisy strojów i posiłków. Mnie osobiście cieszy zamiłowanie Katarzyny Kwiatkowskiej do dbałości o szczegóły i ich historyczną prawdę. Na pewno postaram się zdobyć pozostałe części ("Zgubną truciznę" już mam) choć łatwo nie będzie, bo są głównie ebooki a za tymi nie przepadam.

Mnie się podobała. Niestety nie czytałam dwóch pierwszych części cyklu. Zaczęłam już dosyć dawno od "Zbrodni w szkarłacie" i dopiero teraz sięgnęłam po ten tytuł. Konstancja jako detektyw z nóg nie zwala, ale to przecież jej pierwsze kroki w tej roli. Do pełnej emancypacji daleko. W opiniach jest sporo zarzutów o ślimaczenie się akcji, ale to przecież kryminał retro. W...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Uważam, że jest to urocza powieść, poprawiła mi nastrój po kilku ostatnich mrocznych, a jednocześnie mało ciekawych książkach. W końcu trafiłam na dobrą rozrywkę! Cudowne opisy słonecznej Italii w środku burej, polskiej zimy zadziałały na mnie jak balsam. Intryga dość zawiła, momentami może trochę za bardzo, jednak ciekawa i w miarę logiczna - śledząc akcję można było trafnie rozwiązać różne wątki. Jestem ciekawa w jaki sposób Konstancja dojrzała, w którą stronę się rozwinęła. Widzę w niej potencjał i chętnie poczytałabym o jej kolejnych przygodach 😊.

Uważam, że jest to urocza powieść, poprawiła mi nastrój po kilku ostatnich mrocznych, a jednocześnie mało ciekawych książkach. W końcu trafiłam na dobrą rozrywkę! Cudowne opisy słonecznej Italii w środku burej, polskiej zimy zadziałały na mnie jak balsam. Intryga dość zawiła, momentami może trochę za bardzo, jednak ciekawa i w miarę logiczna - śledząc akcję można było...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo lubię książki Autorki i tak było również w tym przypadku. Czytanie to sama przyjemność. Polubiłam główną bohaterkę, więc brak Jana Morawskiego mi nie przeszkadzał.
Klasyczny, przyjemny kryminał retro.

Bardzo lubię książki Autorki i tak było również w tym przypadku. Czytanie to sama przyjemność. Polubiłam główną bohaterkę, więc brak Jana Morawskiego mi nie przeszkadzał.
Klasyczny, przyjemny kryminał retro.

Pokaż mimo to

Nudy i pomieszanie z poplątaniem. Tak w skrócie mogłabym podsumować te książkę. Miałam wrażenie, ze oprócz jedzenia i zwiedzaniania nie dzieje sie kompletnie nic. Akcja posuwa sie do przodu w takim tempie, ze przy niej mojego żółwia mogłabym zaliczyć do zwierząt wyścigowych. Nie wiem co podkusiło panią Katarzynę aby zamiast charyzmatycznego Morawskiego uczynić główna bohaterka nijaka Konstancję. No niestety, ale z panny Konstancji taki detektyw jak ze mnie śpiewaczka operowa. Sprawy nie ułatwia rownież nazywanie postaci imionami, nazwiskami, tytułami, pseudonimami i narodowościami. Nie ukrywam, ze do samego końca momentami nie mogłam sie zorientować kto jest kim. Rozwiązanie zagadki można uznać za dość ciekawe, ale to niestety zbyt mało abym mogła ocenić te książkę pozytywnie. Mnie wymęczyła i myśle, ze ten tytuł z serii o Janie Morawskim można sobie spokojnie darować.

Nudy i pomieszanie z poplątaniem. Tak w skrócie mogłabym podsumować te książkę. Miałam wrażenie, ze oprócz jedzenia i zwiedzaniania nie dzieje sie kompletnie nic. Akcja posuwa sie do przodu w takim tempie, ze przy niej mojego żółwia mogłabym zaliczyć do zwierząt wyścigowych. Nie wiem co podkusiło panią Katarzynę aby zamiast charyzmatycznego Morawskiego uczynić główna...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Podobnie jak ACh nie udawały się książki sensacyjne political fiction, podobnie autorce nie udało się Sorrento. Niestety ciężaru gatunku nie uniosła ani główna bohaterka ani sama akcja. Pozostał tylko naprawdę dobry, lekki styl. Ten tom właściwie należałoby wykluczyć z serii o Janie.

Podobnie jak ACh nie udawały się książki sensacyjne political fiction, podobnie autorce nie udało się Sorrento. Niestety ciężaru gatunku nie uniosła ani główna bohaterka ani sama akcja. Pozostał tylko naprawdę dobry, lekki styl. Ten tom właściwie należałoby wykluczyć z serii o Janie.

Pokaż mimo to

Powieści Kwiatkowskiej trzeba lubiec, czyta się długo ale fajnie przenosi w inny świat.

Powieści Kwiatkowskiej trzeba lubiec, czyta się długo ale fajnie przenosi w inny świat.

Pokaż mimo to

Katarzyna Kwiatkowska strzeliła sobie w (literacką) stopę.
Co to za pomysł, żeby wyrzucić z książki 2 przebojowych gentlemanów (Jan i Mateusz), a na ich miejsce oddelegować nieszczęsną Konstancję? Dziewczyna stara się jak może, ale na główną bohaterką po prostu się nie nadaje. Sama intryga jest tak rozmyta przez opisy posiłków, krajobrazów, pomieszczeń ( tu fresk, tam fresk), zabytków, tras wycieczkowych itp., że czytanie "Zobaczyć Sorrento i umrzeć" to prawdziwa droga przez mękę. Zamęt wprowadza zwracanie się do bohaterów po imieniu, nazwisku (prawdziwym i fałszywym), pseudonimie, a nawet narodowości (po polsku i po włosku). Momentami gubiłam się kto jest księciuniem, kto Anglikiem, a kto americano trzy strony dalej tytułowanym raz Thortonem, a raz Jake'em.
Pomieszczanie z poplątaniem i wielkie rozczarowanie.

Katarzyna Kwiatkowska strzeliła sobie w (literacką) stopę.
Co to za pomysł, żeby wyrzucić z książki 2 przebojowych gentlemanów (Jan i Mateusz), a na ich miejsce oddelegować nieszczęsną Konstancję? Dziewczyna stara się jak może, ale na główną bohaterką po prostu się nie nadaje. Sama intryga jest tak rozmyta przez opisy posiłków, krajobrazów, pomieszczeń ( tu fresk, tam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ta część serii kryminalnej retro pani Kwiatkowskiej o wiele mniej przypadła mi do gustu, niż dwie poprzednie.
Zagubiłam się wśród drobiazgowych opisach historycznych, politycznych, geograficznych, architektonicznych...i do końca książki nie udało mi się zaprzyjaźnić z bohaterami, a nawet ich rozpoznawać (!). Również intryga kryminalna była mniej ciekawa i bardziej przewidywalna, niż w poprzednich książkach.
Cieszę się, że bohaterem "Zbrodni w szkarłacie" będzie pan Morawski, bo jego styl pracy bardziej mi odpowiadał.

Ta część serii kryminalnej retro pani Kwiatkowskiej o wiele mniej przypadła mi do gustu, niż dwie poprzednie.
Zagubiłam się wśród drobiazgowych opisach historycznych, politycznych, geograficznych, architektonicznych...i do końca książki nie udało mi się zaprzyjaźnić z bohaterami, a nawet ich rozpoznawać (!). Również intryga kryminalna była mniej ciekawa i bardziej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to