Drugi tom kontynuuje historię przedstawioną w pierwszym. Jakość planszy ich ułożenie, ogólnie "reżyseria" komiksu jest wspaniała i trzyma poziom pierwszego tomu. Kreska zachwyca, tak samo kolory. Wszystko to sprawia, że "Ekho" dalej czyta się głównie dla wrażeń wizualnych, choć historia jest dość ciekawa i nawet infantylnych bohaterów da się lubić.

Drugi tom kontynuuje historię przedstawioną w pierwszym. Jakość planszy ich ułożenie, ogólnie "reżyseria" komiksu jest wspaniała i trzyma poziom pierwszego tomu. Kreska zachwyca, tak samo kolory. Wszystko to sprawia, że "Ekho" dalej czyta się głównie dla wrażeń wizualnych, choć historia jest dość ciekawa i nawet infantylnych bohaterów da się lubić.

„Ekhö. Lustrzany świat” - to tytuł znakomitej, komiksowej serii fantasy, która od wielu lat podbija serca czytelników na całym świecie. Doskonałą okazją ku temu, by poznać (a w przypadku niektórych przypomnieć sobie) tę obfitującą w wielką przygodę i pokaźną dawkę dobrego, choć nierzadko też i czarnego humoru, opowieść..., jest premiera nowego wydania pierwszych części, które ukazują się nakładem Wydawnictwa Taurus Media.

Dziś mam przyjemność opowiedzieć wam o dwóch pierwszych częściach cyklu Scotcha Arlestona – komiksach „Ekhö. Lustrzany świat. Nowy Jork” oraz „Ekhö. Lustrzany świat. Cesarstwo Paryskie”, gdzie to mamy przyjemność odwiedzić te dwie piękne miasta, które jednakże w świecie tej komiksowej relacji przybierają postać przedziwnej, baśniowej, ale też i nie wolnej od zła, rzeczywistości...

„NOWY JORK” - pierwsza i zarazem wyjściowa dla całego cyklu opowieść rozpoczyna się na pokładzie samolotu, gdzie to młoda Francuska w osobie Fourmille, dostrzega nagle przedziwne stworzenie w postaci ubranej, mówiącej wiewiórki, które domaga się od niej zgody na przejęcie spadku po zmarłej ciotce. Niefortunnie wypowiedziane „tak” sprawia, że chwilę potem budzi się ona w przedziwnej, baśniowej wersji Nowego Jorku - ze smokami, mówiącymi zwierzętami, specyficznymi budynkami i ogólnie, dziwami ze snu. Co ciekawe, trafia tam ona nie sama, ale z Yurim - współpasażerem lotu... Oboje będą musieli odnaleźć się w tej przedziwnej rzeczywistości, jak i rozwikłać pewną skomplikowaną zagadkę.

To ciekawa, wprowadzająca nas do całości tej komiksowej opowieści i zapoznająca tak z bohaterami, jak i miejscem akcji, historia. Jej strony wypełnia humor (czasami mocno rubaszny),przygody pary głównych bohaterów i wartka akcja, gdzie mamy przyjemność uświadczyć choćby polowania w przedziwnym Central Parku, czy też odwiedzamy najprawdziwszy, nocny klub...

„CESARSTWO PARYSKIE” - drugi tom cyklu przedstawia wyprawę Fourmille i Yuriego do Paryża, ale oczywiście bardzo innego od nam znanego, baśniowego Paryża. A udają się tam oni w związku z planowym występem w miejscowym Kabarecie..., aczkolwiek bardzo szybko okaże się, że pobyt ten będzie wiązał się z tragedią w cesarskiej rodzinie, pewnymi terrorystycznym spiskiem oraz... duchem. Co więcej, zaiskrzy tu także pomiędzy parą naszych bohaterów - i to nie koniecznie z ich woli...

Ta opowieść kontynuuje nasze spotkanie z tym komiksowym światem, udzielając więcej odpowiedzi na pytania o jego tajemnice, pozwalając poznać nam kolejną z niezwykłych lokacji oraz oferując sobą ciekawe połączenie akcji, przygody, komedii i klimatycznego kryminału, w udaną całość. W ogólnych zarysach konstrukcja tej historii jest bardzo zbliżoną do pierwszej części serii, co i też świetnie się sprawdza oraz zapewnia nam wyśmienitą rozrywkę.

Postacie i miejsce akcji - w obu przypadkach możemy mówić o samych pozytywach, gdyż ciekawi nas zarówno duet ewidentnie mających się ku sobie Fourmille i Yuriego, którzy jednak nie chcą tego przyznać i zazwyczaj nieustannie się o wszystko spierają..., jak i też intryguje nas ta cała alternatywna, bardzo baśniowa i zarazem nie mająca w sobie nic z łagodności bajki, wizja świata ze smokami, mówiącymi zwierzętami, duchami i różnego rodzaju potworami, na czele. To piękny, zaskakujący i dopracowany w każdym szczególe, komiksowy świat.

Wspaniale przedstawia się ilustracyjne oblicze tego tytułu, o które zadbał Alessandro Barbucci. Otóż zachwycają nas tu niezwykle malownicze, rozrysowane z rozmachem i dbałością o najmniejszy detal na pierwszym i drugim planie, jak i też znakomicie skadrowane, rysunki. Znajdziemy w nich również dużą płynność kreski, pokaźną porcję karykaturalnego żartu oraz bogactwo kolorów, od których może się w głowie zakręcić.

Obie opowieści są interesujące, niezwykle klimatyczne i przepełnione świetnym humorem, dzięki czemu ich lektura zapewnia nam znakomitą rozrywkę, wielkie emocje i bardzo przyjemnie spędzony czas. I choć na polu komiksowego fantasy widzieliśmy już wiele, to jednak cykl ten ma w sobie coś wyjątkowego, co skłania nas do poświęceniu mu uwagi i pełnego zaangażowania w losy bohaterów. I tylko pewnym kłopotem pozostaje dla mnie określenie wieku odbiorcy tych tytułów, gdyż z jednej strony chciałoby się podarować go najmłodszym z uwagi na jego baśniowy charakter..., jednak z drugiej zapala się w oto w głowie ostrzegawcza lampka, iż niektóre sceny i żarty raczej nie są przeznaczone dla dzieci i młodzieży.

Dwie pierwsze odsłony komiksowej serii „Ekhö. Lustrzany świat”, spełniają niewątpliwie swoje podstawowe, najważniejsze zadanie – zapoznają nas z tą fantastyczną historią i zarazem rozbudzają apetyt na ciąg dalszy. Jednocześnie te dwie opowieści znaczy jakość scenariuszowego i ilustratorskiego warsztatu twórców, wielka widowiskowość relacji oraz niepowtarzalny, baśniowo-komediowy klimat z elementami kryminału w tle. Z tych wszystkich względów gorąco zachęcam was do sięgnięcia po oba niniejsze komiksy – naprawdę warto!

„Ekhö. Lustrzany świat” - to tytuł znakomitej, komiksowej serii fantasy, która od wielu lat podbija serca czytelników na całym świecie. Doskonałą okazją ku temu, by poznać (a w przypadku niektórych przypomnieć sobie) tę obfitującą w wielką przygodę i pokaźną dawkę dobrego, choć nierzadko też i czarnego humoru, opowieść..., jest premiera nowego wydania pierwszych części,...

Ekho to dziwny świat, będący lustrzanym odbiciem naszego, tyle tylko, że drapacze chmur wyglądem przypominają zamkowe wieże, zamiast samolotów są smoki, a samochody zastąpiły dziwaczne gady, przypominające dinozaury. Nie ma tutaj magii, nie działa elektryczność, zaś wszystkim zarządza tajemnicza rasa Preshaunów, która z wyglądu przypomina wiewiórki, mające szczególną zdolność przeobrażania się w coś na kształt wilkołaka. Do tego uwielbiają herbatę, która dodatkowo łagodzi ich mroczną i drapieżną wersję natury. Tak, Christophe Arleston, autor słynnych "Trolli z Troy" nie traci formy i daje nam nietuzinkowy świat, a w nim ciekawą zagadkę kryminalną. Drugi tom "Ekho" przenosi nas do Paryża, który aż tak bardzo się nie różni od tego z realnego świata, przynajmniej na pierwszy rzut oka. Para głównych bohaterów znów popada w kłopoty, a z opresji ratuje ich Sigisbert, młody Preshaun który ich sprowadził do tego świata, oraz przyjaciółka i tancerka agencji Grace, która występuje na scenie pod pseudonimem Yumma. Szybko się jednak okaże, że każde śledztwo ma tutaj drugie dno, głęboko ukryte przed wzrokiem czytelnika.

Agencja, którą po swej ciotce odziedziczyła Fourmille, boryka się z problemami finansowymi. Brakuje kasy praktycznie na wszystko, a dodatkowo dziewczyna ma na głowie Yuriego, będącego w tym świecie kimś w rodzaju pasażera na gapę. Facet trafił tu bowiem z jej winy i tym samym zachwiał delikatną równowagę Ekho. Skutkuje to ciekawym następstwem w przepływie energii, sprawiającym że Fourmille może być gospodarzem dla duchów tragicznie zmarłych osób, które nie zaznały spokoju. Nie inaczej jest i tym razem, gdyż po przybyciu do Paryża, gdzie dziewczyna wraz z Grace ma zatańczyć dla Cesarza, jej ciało nawiedza jego syn Anton. Zginął on bowiem niedawno w tragicznym wypadku, wioząc bardzo ważną wiadomość swemu ojcu. Sprawa szybko zaczyna się komplikować gdy duch księcia stara się rozwikłać zagadkę będąc w kobiecym ciele, zaś w tle ciągle przewijają się Preshauny i młody Sigisbert, starający się naprawić swój błąd z Nowego Jorku.

Jak to bywa u Arlestona i tym razem główny wątek fabularny, czyli polityczna afera związana z rodziną cesarską, jest głównym nurtem opowieści i zostaje tutaj finalnie zamknięta. Jednak to tylko przykrywka dla czegoś o wiele większego, dziejącego się w cieniu Preshaunów. Czytelnik w końcu poznaje powód kłopotów jakie sprawia obecność Yurija Podrova oraz kolejne sekrety dziwnej rasy wiewiórek o tajemniczych zdolnościach zmiennokształtnych. Trzeba przyznać, że ten element jest bardzo ciekawie poprowadzony i najbardziej przykuwa uwagę widza, mimo że autor umyślnie ulokował go na drugim planie. Oczywiście nadal sedno sekretu Preshaunów pozostaje dla nas tajemnicą, ale w końcu zaczynamy rozumieć jak działa równowaga w Ekho i co napędza ten świat. Przynajmniej w zarysie.

Co zaś się tyczy głównego wątku to przesycony jest humorem, typowym dla Arlestona, wartką akcją oraz ukazaniem wszystkiego na opak. Jak to w lustrze. Zatem wrogiem są Monarchiści, a nie Republikanie, Wieża Eiffela jest zbudowana z drewna i kamienia, zaś Katedra Notre Dame to w istocie siedziba Preshaunów. Z drugiej strony mamy masę komicznych nawiązań do kultury francuskiej, jak choćby pudrowanego, otyłego Preshauna wcinającego ciągle ciastka i dzierżącego władzę w mieście. Przynajmniej w ich wewnętrznej strukturze, bo samo Cesarstwo Paryskie jest niezależne od jurysdykcji tego gatunku, jak zresztą inne państwa w świecie Ekho.

Rysunek to ponownie plejada satyry oraz nawiązań do naszej rzeczywistości. Nawet kolizja w której na początku komiksu ginie Książę Anton jest lustrzanym odbiciem tej w której zginęła Księżna Diana w 1997 roku. Świetnie zostało to zobrazowane przez Barbucci'ego, jak zresztą genialnie oddał ważne zabytki historyczne Paryża, które tutaj wyglądają nieco inaczej. Z drugiej strony czuć, że autorzy komiksu zabrali nas do miasta, które żyje nocą, jest pełne politycznych spisków i miłośników dobrej kawy.

Drugi tom "Ekho" upewnił mnie, że pragnę wracać do tej serii tak często jak to tylko będzie możliwe. Arleston to jednak jeden z moich ulubionych scenarzystów, szczególnie w gatunku komiksów przygodowych, przepełnionych humorem i akcją. Jak dotąd nie zawiódł mnie w swoich poprzednich seriach i tutaj jest identycznie. Dostałem przy tym zupełnie nowy świat, rządzący się innymi mechanizmami i mający tak naprawdę odmiennych bohaterów względem tego co dotąd czytałem, z prac tego autora. Do tego seria jest obecnie kontynuowana, a Taurus Media w praktyce nadąża za Francuzami, zatem pozostaje tylko czytać i rozkoszować się dobrze napisaną fabułą i świetnymi rysunkami.

Ekho to dziwny świat, będący lustrzanym odbiciem naszego, tyle tylko, że drapacze chmur wyglądem przypominają zamkowe wieże, zamiast samolotów są smoki, a samochody zastąpiły dziwaczne gady, przypominające dinozaury. Nie ma tutaj magii, nie działa elektryczność, zaś wszystkim zarządza tajemnicza rasa Preshaunów, która z wyglądu przypomina wiewiórki, mające szczególną...

Witamy w „filoplazmicznym rozszerzeniu alternatywnej a-rzeczywistości, zbudowanym i utrzymywanym dzięki niewzruszonej pracy energii taumicznej”. Nie pytajcie, co to znaczy. Ważne, że brzmi skomplikowanie i uczenie. I o to preshaunom chodzi. A kim są preshauny? Cóż, na to pytanie odpowie lektura. I nie zapomnijcie o herbacie. Będzie bardzo potrzebna. Zwłaszcza, że tym razem ruszamy do Paryża. Obejrzeć nową wersję wieży Eiffle’a, taką zupełnie pozbawioną metalu. Poza tym odwiedzimy cesarza Napoleona. Cóż, jak się bawić, to tylko w arystokratycznym gronie. Te odwołania historyczne, to puszczanie oka do czytelnika – sama przyjemność. Lektura miła dla oka, zabawna, zaskakująca, a przede wszystkim lekka. Czasami nawet intelektualna. Sama nie wierzę, że to napisałam. Intelektualna golizna?! Jak się okazuje, przy odrobinie wysiłku, da się i coś takiego zrealizować. Polecam.

Witamy w „filoplazmicznym rozszerzeniu alternatywnej a-rzeczywistości, zbudowanym i utrzymywanym dzięki niewzruszonej pracy energii taumicznej”. Nie pytajcie, co to znaczy. Ważne, że brzmi skomplikowanie i uczenie. I o to preshaunom chodzi. A kim są preshauny? Cóż, na to pytanie odpowie lektura. I nie zapomnijcie o herbacie. Będzie bardzo potrzebna. Zwłaszcza, że tym razem...

Akcja zostaje przerzucona do alternatywnego Paryża, który powstaje poprzez świetne rysunki Barbucciego. Jest, jak to często u tego Włocha, cukierkowo-kolorowo. Arleston natomiast trzyma poziom, jakby nie był autorem słabego scenariusza do cyklu „Ythaq”. Aż muszę się dziwić, jak dobrze obu panom wyszła współpraca nad „Ekhö“. W tej odsłonie cyklu znajdzie się sporo mrugnięć okiem do turysty w stolicy Francji.

Tym razem erotyka nie gra większej roli. Zaznaczona jest raczej tylko na marginesie, ale spełnia swoją rolę jako filuterny element komicznego przerywnika. Przygody panny Gratule i pana Yurija, zmuszonych groźbą upadłości odziedziczonej firmy do podjęcia pracy jako tancerka rewiowa i jej impresario, to całkiem fajna zabawa.

Akcja zostaje przerzucona do alternatywnego Paryża, który powstaje poprzez świetne rysunki Barbucciego. Jest, jak to często u tego Włocha, cukierkowo-kolorowo. Arleston natomiast trzyma poziom, jakby nie był autorem słabego scenariusza do cyklu „Ythaq”. Aż muszę się dziwić, jak dobrze obu panom wyszła współpraca nad „Ekhö“. W tej odsłonie cyklu znajdzie się sporo mrugnięć...

Pierwszy tom serii „Ekhö – lustrzany świat” zachwycił mnie światem przedstawionym i rysunkami, ale rozczarował błahą fabułą i sposobem ukazanie kobiet. Czy drugi tom powtórzy wszystkie wady i zalety jedynki? A może będzie miał do zaoferowania coś nowego?

Agencja artystyczna prowadzona przez Fourmile Gratule jest na skraju bankructwa. Zdesperowana bohaterka postanawia zastąpić jedną ze striptizerek i razem z dwójką towarzyszy rusza do Cesarstwa Paryskiego. Tam jednak wplatają się w aferę związana śmiercią księcia Antona.
Przy okazji pierwszego tomu narzekałem trochę na błahą fabułą. Tom drugi podkreśla to pokazując pewną schematyczność. Znowu jest zagadka kryminalna, bohaterowie zagubieni w nowych okolicznościach, a Fourmile jest opanowana przez kolejnego ducha. Dobrze, że przynajmniej trochę więcej czasu zajmuje rozwiązanie tajemnicy, ale bohaterowie mają tu więcej szczęścia niż rozumu. Po raz kolejny też w finale przewijają się preshauny ze swoimi tajemnicami, które tutaj na dodatek nie są specjalnie interesujące.

Pojawia się tu też pewna szanse na zmianę relacji między Fourmile, a Yurim. Liczyłem, że zostanie to poprowadzone w jakąś interesującą stronę. Jednakże okazuje się to tak naprawdę słabym dowcipem.

Tom ten rozbudowuje świat przedstawiony o kolejny element. Przedstawione zostaje Cesarstwo Paryskie, które jest współczesną Francją pod władaniem potomków Napoleona. Znane miejsca wyglądają tu inaczej, a sam ustrój przypomina trochę Wielką Brytanię.

Najlepiej jak zawsze wypadają tu rysunki Alessandro Barbucciego. Kostiumy różnych dygnitarzy i artystów z tego tomu wyglądają bardzo ładnie. Podobało mi się, że udaje mi się pokazać, że poszczególne preshauny wyglądają różnie. Oczywiście też w dalszym ciągu kobiety są rysowane w bardzo wyidealizowany sposób i rysownik nie boi się pokazać nagości, co może być trochę drażniące dla części czytelników.

Mam nadzieję, że kolejne tomy nie będą już tak schematyczne jak ten. Druga odsłona serii broni się przede wszystkim rysunkami, chociaż niektórych może odrzucić nadmierna erotyka. Mój entuzjazm wobec tej serii już trochę osłabł.

Pierwszy tom serii „Ekhö – lustrzany świat” zachwycił mnie światem przedstawionym i rysunkami, ale rozczarował błahą fabułą i sposobem ukazanie kobiet. Czy drugi tom powtórzy wszystkie wady i zalety jedynki? A może będzie miał do zaoferowania coś nowego?

Agencja artystyczna prowadzona przez Fourmile Gratule jest na skraju bankructwa. Zdesperowana bohaterka postanawia...

Powróciłam do "Ekho" po czterech latach z nadzieją, że może tym razem mi się spodoba. Nic z tego. O ile rysunki Barbucciego są nadal przecudowne, o tyle fabularnie ta seria zupełnie nie daje rady. Bohaterowie, nie dość, że płytcy, to jeszcze nie wiadomo dokąd dążą, w gruncie rzeczy miotają się w tę i we tę. Zresztą w ogóle mam wrażenie, że fabuła jest tylko pretekstem do realizowania fantazji erotycznych autorów - w pewnym momencie preshaun ni z gruchy ni z pietruchy każe dwójce naszych bohaterów się kochać, by przywrócić równowagę w świecie, a w gruncie rzeczy "bo tak" (czytaj: bo autorom się chciało). Raczej nie popełnię więcej błędu, jakim jest sięganie po kolejne tomy serii.

Powróciłam do "Ekho" po czterech latach z nadzieją, że może tym razem mi się spodoba. Nic z tego. O ile rysunki Barbucciego są nadal przecudowne, o tyle fabularnie ta seria zupełnie nie daje rady. Bohaterowie, nie dość, że płytcy, to jeszcze nie wiadomo dokąd dążą, w gruncie rzeczy miotają się w tę i we tę. Zresztą w ogóle mam wrażenie, że fabuła jest tylko pretekstem do...

Płytkie, naiwne czytadło. Część druga jeszcze gorsza od "jedynki". Bohaterowie wciąż są miałcy i pozbawieni wyraźnych charakterów. Cała fabuła tego albumu wydaje się wymuszona, a intryga najpewniej pisana była na kolanie. Nie polecam, chyba że dla samej warstwy graficznej, bo ta jest zacna.

Płytkie, naiwne czytadło. Część druga jeszcze gorsza od "jedynki". Bohaterowie wciąż są miałcy i pozbawieni wyraźnych charakterów. Cała fabuła tego albumu wydaje się wymuszona, a intryga najpewniej pisana była na kolanie. Nie polecam, chyba że dla samej warstwy graficznej, bo ta jest zacna.

Świetne, tak samo jak pierwszy tom. Humor, przygoda i liczne odniesienia do rzeczywistości. Lekka lektura dla wielbicieli komiksowego fantasy.

Świetne, tak samo jak pierwszy tom. Humor, przygoda i liczne odniesienia do rzeczywistości. Lekka lektura dla wielbicieli komiksowego fantasy.

Bardzo fajna seria komiksowa, na którą warto zwrócić uwagę.
Chciałbym zaproponować filmową recenzję tomów od 1 do 4:
https://youtu.be/c90-WSo3cms

Bardzo fajna seria komiksowa, na którą warto zwrócić uwagę.
Chciałbym zaproponować filmową recenzję tomów od 1 do 4:
https://youtu.be/c90-WSo3cms