Do przeczytania tej książki zachęcił mnie intrygujący opis, ale w trakcie lektury mój cały zapał coraz bardziej słabł. Autorka wrzuciła do powieści kilkanaście trudnych wątków: autyzm, zespół Aspergera, odłączenie kogoś bliskiego od aparatury podtrzymującej życie, misja w kosmosie, skutki trudnego dzieciństwa - ale żadnego z nich nie doprowadziła do końca i nie rozwiązała. Żonglowała nimi przez cały czas, dodając gdzieniegdzie retrospekcje z życia bohaterów, które miały czytelnikowi wiele wyjaśnić.

Debiut Lydii Netzer to fabularny chaos, z którego trudno wyciągnąć coś wartego zapamiętania. To, co zostaje w głowie to irracjonalny problem głównej bohaterki. Sunny jest łysa. Nie jest to wynik choroby czy eksperymentów medycznych. Ona po prostu taka się urodziła. Co ciekawe, nie był to żaden problem przez większość jej życia. Matka uczyła ją, by nie wstydziła się tego, jak wygląda. Nikomu z jej otoczenia też specjalnie nie przeszkadzał brak włosów. Sunny była szczęśliwa. Jednak pewnego dnia postanawia założyć perukę, by wieść normalne i idealne życie - bo według jej mniemania tak trzeba i tego wymaga sytuacja rodzinna.

Gdy peruka spadła, Sunny ogarnęła bezsensowna panika. Zamiast skupić się na naprawdę poważnych sprawach (chory syn, mąż w misji, druga ciążą, umierająca matka), Sunny myśli tylko o tym, że ciężko będzie jej żyć z łysą głową, że podjęła multum złych decyzji i obwinia za to swoich najbliższych. Nie chce się sama przed sobą przyznać, że jej obecna sytuacja to wynik jej wyborów.

Szkoda, że Lydia Netzer skierowała fabułę na tak błahy problem. A mogła to być naprawdę dobra historia.

Do przeczytania tej książki zachęcił mnie intrygujący opis, ale w trakcie lektury mój cały zapał coraz bardziej słabł. Autorka wrzuciła do powieści kilkanaście trudnych wątków: autyzm, zespół Aspergera, odłączenie kogoś bliskiego od aparatury podtrzymującej życie, misja w kosmosie, skutki trudnego dzieciństwa - ale żadnego z nich nie doprowadziła do końca i nie rozwiązała....