Najdłuższy i jednocześnie najbardziej nierówny tom kończący sagę o wiedźminie budzi u mnie pewne wątpliwości. Bez wątpienia jest to zwieńczenie kultowego już cyklu, który zasłużenie zdobył sobie popularność i tak jak każda osoba interesująca się światową literaturą fantasy kiedyś napotkała na swojej drodze Tolkiena (czy wręcz od niego zaczęła swoją przygodę), tak samo Sapkowskiego powinien choć raz przeczytać każdy miłośnik polskiej twórczości fantastycznej. Teoretycznie więc naturalna wydaje się maksymalna ocena, bo pomimo upływu czasu „Saga” nie przestaje się podobać, a poruszane w niej problemy pozostają aktualne.

Problem w tym, że całość zbudowana jest z nierównych moim zdaniem wątków, które przeplatają się dosyć swobodnie raz podnosząc, a raz obniżając poziom dzieła. Interesujący jest fragment o śniącej Condwiramurs i jej rozmowach dotyczących Geralta, ale naciągany o podróżach w czasie i przestrzeni Ciri po ucieczce z „cudownej” krainy elfów. Intrygująco opisano losy holku „Catriona” i wręcz rewelacyjnie bitwę pod Brenną z chirurgiem Rustym w roli głównej („Zszyj czerwone z czerwonym, żółte z żółtym, białe z białym. Na pewno będzie dobrze.”), ale z kolei zgony towarzyszy wiedźmina (Milva, Cahir, Regis etc.) i całe starcie z Vilgefortzem trąci sztampą na zasadzie ‘wszyscy oni musieli zginąć, aby pokazać, że czasami zupełnie obce osoby są w stanie się bez reszty poświęcić słusznej sprawie’. Sytuację z kolei ratuje bogaty język, sporo analogii do światowej literatury i kultury oraz trafne obserwacje społeczne.

Największym rozczarowaniem jest jednak samo zakończenie tomu, które mocno odbiega od wyobrażeń i pozostawia ogromny niedosyt. Oczekiwałoby się czegoś - sam nie wiem - lepszego, większego, bardziej patetycznego albo wręcz przeciwnie: bardziej życiowego, osobistego. Już opowiadanie „Coś się kończy, coś się zaczyna” wydaje się być lepszym zwieńczeniem cyklu o wiedźminie niż to, które zaserwował nam autor. Przez sentyment, saga dostaje wysoką ocenę, ale mogło być dużo lepiej i pewien zawód pozostaje.

Najdłuższy i jednocześnie najbardziej nierówny tom kończący sagę o wiedźminie budzi u mnie pewne wątpliwości. Bez wątpienia jest to zwieńczenie kultowego już cyklu, który zasłużenie zdobył sobie popularność i tak jak każda osoba interesująca się światową literaturą fantasy kiedyś napotkała na swojej drodze Tolkiena (czy wręcz od niego zaczęła swoją przygodę), tak samo...