Zanim sięgnęłam po tę książkę, wiele o niej czytałam i liczyłam na fascynującą lekturę. Niestety, przeliczyłam się. Czytając ją, miałam ochotę wyrzucić ją przez okno i właściwie dziwię się, że tego nie zrobiłam. I nie chodzi mi tutaj bynajmniej o styl, język, kompozycję, bohaterów, nawet Łęcką! Może zszokuję, ale jej było mi najbardziej żal. Byłam natomiast wściekła na tego głupca Wokulskiego (mogłabym nazwać go o wiele gorzej, ale się powstrzymam). Gdybym była na miejscu Prusa, nigdy w życiu nie wybaczyłabym sobie, że stworzyłam postać tak pozbawioną rozumu. Najdziwniejsze jest to, że potrafił zdobyć ogromny majątek! Jest najlepszym przykładem na to, że głupi ma zawsze szczęście. Jak już udało mu się zdobyć ten majątek, to zamiast dać sobie siana i zamieszkać gdzieś na wsi albo po prostu zająć się sklepem, to co robi? Zakochuje się i postanawia zobyć swoją wybrankę, kompletnie wariując na jej punkcie. Przy okazji stracił też resztki rozumu i teraz cały swój majątek będzie przeznaczał na zdobywanie panny, która ma go w dalekim poważaniu. Na palcach jednej ręki można policzyć chwile, kiedy (na krótko!) odzyskuje rozum i myśli, żeby dać sobie spokój. Dobrze by zrobił. Ale skoro nie chciał przejrzeć na oczy, opamiętać się, posłuchać rad przyjaciół (i moich!), to sam jest sobie winien. I to on właśnie jest przyczyną tak niskiej oceny tej książki.

Zanim sięgnęłam po tę książkę, wiele o niej czytałam i liczyłam na fascynującą lekturę. Niestety, przeliczyłam się. Czytając ją, miałam ochotę wyrzucić ją przez okno i właściwie dziwię się, że tego nie zrobiłam. I nie chodzi mi tutaj bynajmniej o styl, język, kompozycję, bohaterów, nawet Łęcką! Może zszokuję, ale jej było mi najbardziej żal. Byłam natomiast wściekła na tego...