Moje pierwsze spotkanie z tą książką miało miejsce kilka lat temu. Natchniona jakąś motywującą, pełną zachwytu recenzją koleżanki postanowiłam się skusić. Wypożyczyłam zatem "Wiedźmina" i podjęłam kilkakrotne próby przeczytania go, aż skończył mi się czas przetrzymywania książki i musiałam ją zwrócić. Przez ten czas przeczytałam kilka opowiadań, trzy o ile dobrze pamiętam. Jednak w trakcie ich czytania zasnęłam kilkakrotnie i męczyłam się strasznie. Uznałam więc, że Sapkowski nie jest dla mnie i dałam sobie spokój.
Ostatnio jednak postanowiłam dać powieści kolejną szansę. Uznałam, że wtedy nie byłam na nią gotowa. Nie czytywałam w tamtych czasach fantasy, książki Sapkowskiego miały być moim pierwszym z nim spotkaniem. Przez ten czas jednak można powiedzieć, że rozsmakowałam się w tym temacie. Ponad to od tygodni obserwowałam mojego chłopaka, który z fascynacją wciągał się w fabułę nowej gry o Wiedźminie, Dziki Gon. Cóż szkodziło mi więc spróbować po raz drugi...
Moje przypuszczenia okazały się słuszne i moje podejście do książki zmieniło się zupełnie. Tym razem spodobało mi się bardzo. Co prawda po kilku opowiadaniach uznałam, że zwarta powieść chyba odpowiadałaby mi bardziej, ale przeczytałam całość bez wcześniejszego znudzenia i zasypiania. Co więcej - bez chwili zastanowienia uznałam, że muszę sięgnąć po tom numer dwa.

Moje pierwsze spotkanie z tą książką miało miejsce kilka lat temu. Natchniona jakąś motywującą, pełną zachwytu recenzją koleżanki postanowiłam się skusić. Wypożyczyłam zatem "Wiedźmina" i podjęłam kilkakrotne próby przeczytania go, aż skończył mi się czas przetrzymywania książki i musiałam ją zwrócić. Przez ten czas przeczytałam kilka opowiadań, trzy o ile dobrze pamiętam....