Myślałam, że dobrze znam możliwości Nesbo. Myślałam, że niczym spektakularnym mnie już nie zaskoczy. Myślałam, że obędzie się bez rewolucji totalnej. Myślałam, że nie da się wejść na jeszcze półkę wyżej. Myliłam się – i jak ogromnie cieszę się, że się myliłam.

Tym tytułem Nesbo nie tylko pokazał plecy konkurencji, stając się niekwestionowaną gwiazdą w świecie szeroko pojętej literatury sensacyjnej – przede wszystkim udowodnił swą wartość potwierdzając, że powyższe słowa nie mogą być traktowane jako nadużycie. To książka totalna – petarda, którą się pochłania całym sobą w zastraszająco szybkim tempie. Która zjada noce, nerwy i paznokcie. Która budzi żywe emocje, której nie da się odłożyć na bok i wyprzeć z myśli. Nesbo wszedł na wyżyny rzemiosła – wykrzesał maksimum z chwytliwej idei, którą uchwycił w sposób ocierający się o ideał. Mądrze poprowadzona fabuła, zachwycająca bogactwem wątków i dynamizmem. Co ciekawe, ten ostatni w żaden sposób nie wpłynął na spłycenie żadnego aspektu powieści, za co autorowi należą się tym większe oklaski. Wielkie uznanie budzi również łączenie wątków znanych z poprzednich części cyklu w sposób, który nie powoduje umniejszenia wartości pojedynczej pozycji.

Przez zachwyt przebija się pustka, bo czeka mnie jeszcze kilka ładnych miesięcy by ponowie spotkać się z Harrym Hole. Bo co do tego, że sięgnę po kontynuację nie mam najmniejszych wątpliwości.

Myślałam, że dobrze znam możliwości Nesbo. Myślałam, że niczym spektakularnym mnie już nie zaskoczy. Myślałam, że obędzie się bez rewolucji totalnej. Myślałam, że nie da się wejść na jeszcze półkę wyżej. Myliłam się – i jak ogromnie cieszę się, że się myliłam.

Tym tytułem Nesbo nie tylko pokazał plecy konkurencji, stając się niekwestionowaną gwiazdą w świecie szeroko...