Zachęcona pierwszą przeczytaną przeze mnie książką Freeman „Wzgórze Dzikich Kwiatów”, natychmiast sięgnęłam po następną. Powieść jest podobnie skonstruowana – wątki z przeszłości, sprzed 110 lat przeplatają się z teraźniejszością. Łączy je Australia, tytułowa Zatoka Latarni, pośrednio bohaterowie i tajemnica buławy, która w 1901 roku zaginęła po rozbiciu statku, a wraz z nią Izabella, żona znanego jubilera.

Wiele lat później, w 2011 roku, Libby powraca do rodzinnych stron. Głęboko zraniona po śmierci kochanka, próbuje znaleźć sposób na życie, zamieszkując w domku koło latarni, który otrzymała w prezencie od Marka, swojego kochanka. Powrót jest trudny, bo musi zmierzyć się z ze wspomnieniami o wydarzeniach sprzed dwudziestu lat, które doprowadziły ją do wyjazdu z Australii i fatalnie wpłynęły na stosunki między nią a jej siostrą. Czy Libby znajdzie w Lighthouse Bay ukojenie, rozwiąże niełatwą sytuacje rodzinną i pogodzi się z siostrą i samą sobą, poukłada sobie życie? Czy tajemnica buławy zostanie rozwikłana?

Chociaż książkę czyta się bardzo dobrze, nie urzekła mnie tak bardzo jak „Wzgórze Dzikich Kwiatów”. Jest miłość, nawet niejedna, tajemnicze historie rodzinne, poszukiwanie skarbów. Ta powieść jest romansem przygodowo-sensacyjnym, bardzo dobrym czytadłem, lekturą przyjemną, ale niezbyt wymagającą.

Zachęcona pierwszą przeczytaną przeze mnie książką Freeman „Wzgórze Dzikich Kwiatów”, natychmiast sięgnęłam po następną. Powieść jest podobnie skonstruowana – wątki z przeszłości, sprzed 110 lat przeplatają się z teraźniejszością. Łączy je Australia, tytułowa Zatoka Latarni, pośrednio bohaterowie i tajemnica buławy, która w 1901 roku zaginęła po rozbiciu statku, a wraz z...