Książka z bogatego nurtu literatury chłopskiej, ale inna od dzieł Myśliwskiego czy Redlińskiego. Ta poetycko opowiedziana historia życia wiejskiego muzykanta, Józefa Wichra, ma urodę wiejskiego oberka, przykuwa uwagę, hipnotyzuje. Przy okazji autor upomina się o muzykę ludową, o należne jej miejsce w naszej kulturze i tradycji. Dla mnie to świeże i oryginalne dzieło nurtu chłopskiego.

Opowiada w tej książce autor życie Józefa Wichra z Rokicin, muzyka wiejskiego grającego oberki i mazurki na weselach i innych uroczystościach. Opowiada poprzez historię śpiewanych i granych melodii ludowych. Znakomitym chwytem jest tutaj powtarzający się co jakiś czas refren piosenki, na przykład:
„Grał na jej weselu, choć ją chciał poślubić.
A odtąd swą bratową może tylko lubić.”
No właśnie, ten powtarzający się refren daje poczucie pewnej balladowości tej prozy, nadaje jej swoisty rytm chłopskiej gawędy która urzeka, hipnotyzuje. Ma też książka swoją dramaturgię: historia w trójkącie pomiędzy Józefem Wichrema jego bratem Franciszkiem i Marii to prawie tragedia grecka.

Poza tym autor pięknie pisze o muzyce ludowej, o tych obertasach i mazurkach, o muzyce chyba najbardziej naszej, najbardziej polskiej. Kiedyś się jej wstydzono, tkwiła w zapomnieniu, teraz już nie, grają ją młodzi, słychać ją w radio, widać w telewizji, i bardzo dobrze, to są nasze chłopskie korzenie których nie musimy się wstydzić i udawać że wszyscy żeśmy ze szlachty.

Piękna jest scena, gdy do zapomnianego Józefa Wichra, bo nikt nie chce już muzyki ludowej na weselach, przyjeżdża z miasta wnuk z kolegami i zaczyna nagrywać oberki grane przez dziadka, uczyć się ludowej muzyki. Ta wiedza przechodzi z pokolenia na pokolenie, i na szczęście nie ginie.

Oczywiście nie byłbym sobą gdybym nie dołożył łyżki dziegciu: w pewnym momencie powtarzalność wątków książki zaczyna trochę nużyć, przydałyby się pewne skróty.

Mimo te zastrzeżenia jest to znakomita proza, oryginalny wkład do nurtu literatury chłopskiej.

Książka z bogatego nurtu literatury chłopskiej, ale inna od dzieł Myśliwskiego czy Redlińskiego. Ta poetycko opowiedziana historia życia wiejskiego muzykanta, Józefa Wichra, ma urodę wiejskiego oberka, przykuwa uwagę, hipnotyzuje. Przy okazji autor upomina się o muzykę ludową, o należne jej miejsce w naszej kulturze i tradycji. Dla mnie to świeże i oryginalne dzieło nurtu...