„Matka Edenu” Chrisa Becketta to drugie spotkanie z niezwykłą opowieścią nowego świata i nowych ludzi na obcej planecie. Pisarz wykreował ciemny świat, daleko od słońca, jednak pełen życia, świecących, dających ciepło roślin i zwierząt. To miejsce, w którym lampodrzewa robią hmmmf hmmmf hmmmf, a łodzie powstają z kory wielkich drzew-kolanowców.

Beckett zafundował swoim bohaterom kilka przełomów, z których jeden wynika z drugiego. Pierwsza część, „Ciemny Eden”, zakończyła się rozłamem wspólnoty, kiedy to John Czerwoniuch postanowił opuścić wielką rodzinę i w poszukiwaniu jedzenia i nowego miejsca pójść tam, gdzie nikt jeszcze nie doszedł. To był początek zmian, rewolucja, której skutki widoczne są w drugiej części.

Bohaterką, a także tytułową Matką Edenu jest Gwiazdeczka Strumyk, której nieustępliwość, twardy charakter i błyskotliwość doprowadziły do kolejnych przewrotów i nowych zdarzeń w życiu osiedleńców. Bohaterka znikąd, z małej wyspy kolanowców, stała się Matką ludzi i żoną przywódcy. Stała się symbolem i chodzącym mitem dla społeczności, która karmi się przeszłością pierwszych ludzi i wciąż wierzy, że nadejdzie dzień, kiedy opuszczą te planetę „statkiem pływającym wśród gwiazd” i odlecą na ziemię.

Gwiazdeczka wpadła w to miejsce pełne szerszeni, w którym panuje wyraźny podział na małych i dużych. Za pomocą ofiarowanego jej pierścienia dokonuje zmian, co porusza góry i doliny i co nie jest nie w smak tym, którzy tu rządzą. Jest to powieść smutna, o wielkiej niesprawiedliwości, ale i o nadziei, jaką daje Gwiazdeczka.

Powieść Chrisa Becketta przypomina „Osadę" Kira Bułyczowa, gdzie również mamy do czynienia z rozbitkami na obcej planecie, którzy powoli adaptują się do nowego środowiska. Podobnie rzecz się ma na Edenie, która to planeta wchłonęła swoich nowych mieszkańców. Potomkowie rozbitków przystosowali się, rozwinęli, stworzyli własne opowieści i historie, nauczyli się rządzić, siać niepokój i domagać się władzy, bo jest to w dużej mierze powieść o charakterze politycznym i społecznym.

Na planecie dokonywane są oszustwa, panuje dyskryminacja i niewolnictwo. Trochę szkoda, że pisarz poszedł w tę stronę – czy to znaczy, że człowiek bez względu na miejsce, warunki i planetę zawsze pragnie dominacji i władzy? Jest to pytanie, z którym czytelni będzie się mierzyć, czytając tę książkę.

Po publikację tę warto sięgnąć dla samego jej uroku, języka, stworzonego klimatu, nietypowego nazewnictwa i ciekawej narracji. Beckett wykreował magiczną planetę, która kryje w sobie wiele tajemnic, świeci bez słońca i robi hmmmf hmmmf hmmmf.

Grzegorz Śmiałek