To moja pierwsza powieść Jaroslava Rudiša i z całą pewnością nie ostatnia. Jest bowiem w historii czeskiego autora jakaś lekkość, połączenie humoru i absurdu, który kocham najbardziej, a który charakteryzuje literaturę naszych południowych sąsiadów. Nawet jeśli nie uznaję "Grandhotelu" za dzieło wybitne, nadzwyczaj oryginalne, to jednak ujął on me czytelnicze serce.

Tytułowy hotel to miejsce z pogranicza snu i rzeczywistości. Zamieszkują go indywidua ekscentryczne, nietuzinkowe. Można rzecz - nieco pokraczne, wręcz przerysowane. Przewodnikiem po sekretach położonej w chmurach, futurystycznej budowli jest bezimienny Fleischman - nieporadny, pełen lęków trzydziestolatek, którego największą namiętnością pozostaje wpatrywanie się w niebo i obserwacja obłoków. Swoje spostrzeżenia na temat stanu pogody skrupulatnie notuje, tworząc tym samym bardzo precyzyjny i dokładny dziennik i zyskując miano dziwaka.

W opozycji do głównego bohatera i narratora zbudowano postać jego opiekuna, Jegra - miłośnika cielesnych uciech oraz piłki nożnej. Jowialny szowinista, skupiony bez reszty na materialnym aspekcie rzeczywistości, nie jest jednak indywiduum na wskroś antypatycznym. Wręcz przeciwnie, powyższa para doskonale się uzupełnia, a ich dyskusje dostarczyć mogą czytelnikowi niemałej rozrywki.

W powieści Rudiša ważną rolę odgrywają również kobiety, przede wszystkim psychoterapeutka Fleischmana. To jej bohater opowiada historię dzieciństwa oraz zwierza się z trudnych do przezwyciężenia lęków. Wszystko okraszone absurdalnym humorem, ale takim, który pozwala patrzeć na postacie z życzliwym uśmiechem. Dotyczy to również przyjaciółek głównego bohatera, jego pierwszych fascynacji miłosnych.

Czytając “Grandhotel”, trudno mi było odpędzić natrętne skojarzenia z prozą Hrabala, a przede wszystkim z “Pociągami pod specjalnym nadzorem”. Powieść Rudiša to dla mnie historia o dojrzewaniu (bohater, mimo iż ma na karku trzydziestkę, pozostaje pod wieloma względami nieopierzonym młodzieniaszkiem), poznawaniu samego siebie i wkraczaniu w świat doznań miłosnych. To opowieść o przekraczaniu własnych granic i wyzbywaniu się starych lęków.

Nie oglądałam niestety filmu na podstawie powieści, jednak w trakcie lektury raz po raz widziałam przed oczami kadry z “Grand Budapest Hotel”. Sądzę, że opowieści bardzo pasowałaby podobna stylistyka - subtelna, absurdalna, nieco oniryczna. W trakcie czytania włączałam w głowie przycisk “Play” i odtwarzałam poszczególne kadry w tonacji dzieła Wesa Andersona. Książka zyskiwała dzięki temu zabiegowi sporo ekscentryczności i nietuzinkowości.

Podsumowując, “Grandhotel” nie jest być może dziełem wybitnym, niezwykle oryginalnym. Stanowi jednak wyjątkowo przyjemną lekturę, pozwalającą oderwać się od rzeczywistości. To rozrywka na bardzo przyzwoitym poziomie, nie pozostawiająca czytelnika z poczuciem straconego czasu.

https://www.facebook.com/PiknikNaSkrajuKsiazki/

To moja pierwsza powieść Jaroslava Rudiša i z całą pewnością nie ostatnia. Jest bowiem w historii czeskiego autora jakaś lekkość, połączenie humoru i absurdu, który kocham najbardziej, a który charakteryzuje literaturę naszych południowych sąsiadów. Nawet jeśli nie uznaję "Grandhotelu" za dzieło wybitne, nadzwyczaj oryginalne, to jednak ujął on me czytelnicze...