"Jezioro Bodeńskie" Stanisław Dygat - w uścisku formy i romantycznego mitu.
Mówi się "przeintelektualizowana", ale taka jest konwencja ("egotyczny narrator").
Chciałoby się powiedzieć "o wojnie, o sytuacji ludzi w obozach dla internowanych" - nic bardziej mylnego. Wojna jest tylko tłem dla wydarzeń, równie dobrze akcja mogłaby się toczyć w pensjonacie czy sanatorium (tak piszę Dygat w przedmowie z 1956 r.).
Bohater próbuje rozliczyć się z różnymi romantycznymi mitami, obalić je za pomocą najbardziej wyrafinowanych zabiegów. Ale wreszcie dochodzi do wniosku, że nie jest w stanie ich zwalczyć, gdyż to one ukształtowały pojęcie polskości w ogóle.
Powieść skonstruowana na zasadzie prezentacji kolejnych masek. Nałożenie jednej maski pociąga za sobą nakładanie kolejnych. Nie można być sobą, zwłaszcza w miejscu (obozie), gdzie do minimum została ograniczona jakakolwiek intymność. Jedynym obszarem wolności jest uświadomienie sobie przez bohatera-narratora własnej nieautentyczności. I problem maski/formy pozwala umieścić Dygata w nurcie tradycji Gombrowiczowskiej.

"Jezioro Bodeńskie" Stanisław Dygat - w uścisku formy i romantycznego mitu.
Mówi się "przeintelektualizowana", ale taka jest konwencja ("egotyczny narrator").
Chciałoby się powiedzieć "o wojnie, o sytuacji ludzi w obozach dla internowanych" - nic bardziej mylnego. Wojna jest tylko tłem dla wydarzeń, równie dobrze akcja mogłaby się toczyć w pensjonacie czy sanatorium (tak...