Trzy kobiety, trzy pokolenia, czyli „Trzy odbicia w lustrze”. Wszystko zaczyna się w Warszawie w 1939 roku. Zosia to młoda, pewnie stąpająca po ziemi dziewczyna, która stara się zdobyć wymarzone wykształcenie, by zapewnić sobie lepszą przyszłość. Początek wojny, klątwa i inne okoliczności powodują, że jej poukładany plan, który miał duże szanse na realizację w jednej chwili legnie w gruzach. W jej życiu zaczynają pojawiać się nieszczęścia, których przyczynę trudno racjonalnie wytłumaczyć. Rzucona w wir wydarzeń stara się przetrwać, w czym pomagają jej przyjaciele i zagadkowy wymarzony mężczyzna. Zosię, jej córkę, a później także wnuczkę los ciężko doświadcza, chociaż daje też coś w zamian. Każda z nich posiada dar, lecz nie zawsze zostaje on właściwie zinterpretowany. Czy klątwa rzucona przed wojną na Zosię może być przyczyną złej passy w życiu tych trzech kobiet?

Prosta, ciekawa i pasująca do tytułu okładka zatrzymuje wzrok, chociaż w moim przypadku to opis przyczynił się sięgnięcia po powieść. Wzbudził moje zainteresowanie, a sama treść zweryfikowała je i podsycała z każdą kolejną przeczytaną stroną.

Lekturę rozpoczyna prolog, który niejako wprowadza w fabułę i co trzeba przyznać, od razu zachęca do kolejnych rozdziałów. Może to kwesta indywidualnego odbioru, lecz dla mnie ta powieść była prawdziwą literacką ucztą, która z każdym kęsem smakuje coraz lepiej.

Fabuła wciąga od pierwszych stron i utrzymuje poziom i napięcie do ostatnich. Pomysł nieszablonowy i przede wszystkim harmonijnie zrealizowany. Podczas czytania nie sposób się nudzić. W książce zostały wymieszane elementy rzeczywiste z fikcyjnymi tworząc zawiły, ale jakże fantazyjny splot. Smaku dodaje przeplatanie planów czasowych oraz wartka i usiana niespodziankami akcja. Warto także wspomnieć, że w fabułę zostały wplecione prawdziwe wydarzenia zaprezentowane na podstawie relacji bliskich autorowi osób, o czym wspomina w postscriptum. Może między innymi dzięki temu opowieść wydaje się tak realna i poruszająca.

„Świat jest prosto zbudowany. Na górze Niebo, pod stopami Piekło. I tylko czasem z Nieba spadnie na ziemię kilka okruszków albo z piekielnej otchłani powieje smrodem i sypnie parę iskier. Lepiej już wierzyć w siebie.” Str. 57

Bohaterowie, a właściwie w głównej mierze bohaterki wzruszają i przyciągają uwagę. Czytelnik czuje się związany z ich losem i z napięciem go śledzi. Nie jest to w żadnym wypadku ckliwa opowiastka, a poruszająca mocna i mądra historia. Zosia, Wanda i Anna to silne kobiety, bardzo różniące się między sobą podejściem do życia, jak i cechami charakteru. Los je rzuca na głęboką wodę i brutalnie doświadcza, a ich życie otacza aura tajemniczości. Matka, córka i wnuczka – ta sama krew, jednak trzy odmiennie historie naznaczone tragedią i bólem. Moją sympatię wzbudziła szczególnie Zosia mimo mroczniejszej strony jej charakteru. Została najbardziej naznaczona i musiała walczyć z przeciwnościami mając pod opieką małe dziecko. Doznała smutku, zawodu i poznała gorycz wybaczenia. Jej siła, bezkompromisowość i determinacja wzbudzają podziw. Wpleciony wątek miłosny dodaje tajemniczości i kolorystyki i chyba najbardziej zaskakuje na zakończenie.

Równie charakterystyczną i ciekawą postacią jest Apolcia, która z początku wzbudza mieszane uczucia. Z biegiem opowieści poznajemy ją lepiej, a swoją postawą zadziwia i przyciąga. To kobieta, która potrafi odnaleźć się w każdej sytuacji, a której los zostaje nierozerwalnie związany z Wandą. Z początku trudno jednoznacznie zdefiniować jej intencje, które wydają się egoistyczne i wyzwalają podejrzenia. Czy słusznie? Tego nie zdradzę, gdyż odebrałabym część przyjemności płynącej z czytania.

Walorem powieści są także opisy, które wiarygodnie oddają scenerię oraz barwny i obrazowy język. Autor skrupulatnie przedstawił świat oraz życie społeczne w prezentowanych czasach. Czytelnikowi towarzyszy pełna gama uczuć i patrząc oczami bohaterek przeżywa wraz z nimi wydarzenia, o których trudno zapomnieć.

„Krysię, naszą najstarszą, zastrzelili, kiedy próbowała uciekać przez okno w kuchni. Trafili w nóżkę, upadła na grządki. Dobili bagnetem. Anatolka, sześciolatka, zabili kolbą. Na naszych oczach. Tylko Patryczek nam został.” Str. 71 – 72

„Trzy odbicia w lustrze” to powieść, w której życie mieni się różnymi odcieniami, a wydarzenia są wiarygodne i wyzwalają wiele emocji. Proza wyróżnia się i kreśli wielowymiarowe obrazy w naszej wyobraźni, które pozostają na długo w pamięci. W powieści można się zatracić zapominając o upływającym czasie. To poruszająca nasze serce opowieść o wojnie, brutalności, samotności, wybaczaniu, ale także przyjaźni i miłości.

http://ksiazki-moj-maly-swiat.blog.pl/2015/02/17/trzy-odbicia-w-lustrze-zbigniew-zborowski/

Trzy kobiety, trzy pokolenia, czyli „Trzy odbicia w lustrze”. Wszystko zaczyna się w Warszawie w 1939 roku. Zosia to młoda, pewnie stąpająca po ziemi dziewczyna, która stara się zdobyć wymarzone wykształcenie, by zapewnić sobie lepszą przyszłość. Początek wojny, klątwa i inne okoliczności powodują, że jej poukładany plan, który miał duże szanse na realizację w jednej chwili...