„Już mnie zniszczył. Nie zepsuł, lecz zniszczył. Coś zepsutego można naprawić. Zniszczonego nie.”

Zdecydowanie będę tu w mniejszości, ale mnie ta część bardzo się podobała. Może i nie wniosła niczego specjalnie nowego w warstwie fabularnej, ale zaspokoiła mój niedosyt w innych aspektach i moim zdaniem stanowi ciekawe i potrzebne dopełnienie poprzednich dwóch tomów, w których było wiele elementów działających mi na nerwy, a brakowało naprawdę silnych emocji.

Tak, zdecydowanie, trzecia część bardzo mi się podobała, bo była...mroczna i emocjonalna, pełna napięcia, bólu i szarpaniny między Olivią i Millerem.

To prawda, że właściwie trudno mówić tu o jakichś wiele znaczących wydarzeniach, gdyż ten tom skupia się bardziej na wewnętrznej walce bohaterów z własnymi uczuciami, naturą, popędami, czasem sercem, innym razem rozumem, ale wg mnie, właśnie dzięki temu bohaterowie, zwłaszcza Miller, stają się tutaj o wiele prawdziwsi i przez to bliżsi czytelnikowi, bo bardziej ludzcy, miotani emocjonalną burzą, która być może z zewnątrz nie wszystkim wydaje się interesująca, ale wg mnie cała historia wiele zyskuje dzięki tej, może dla niektórych nudnej, ale przepełnionej wielkimi uczuciami części – dla mnie była to wisienka na torcie 2 pierwszych tomów.

Naprawdę nie mogłam się oderwać i z niecierpliwością czekam na kolejną część. Mam nadzieję, że równie mocno mnie poruszy.

„Już mnie zniszczył. Nie zepsuł, lecz zniszczył. Coś zepsutego można naprawić. Zniszczonego nie.”

Zdecydowanie będę tu w mniejszości, ale mnie ta część bardzo się podobała. Może i nie wniosła niczego specjalnie nowego w warstwie fabularnej, ale zaspokoiła mój niedosyt w innych aspektach i moim zdaniem stanowi ciekawe i potrzebne dopełnienie poprzednich dwóch tomów, w...