Planuję w najbliższym czasie nadrobić wykryte braki w literaturze Harnala Cobena.
Nie mam innego wyjścia. Choćby, aby przekonać się, że Bez pożegnania to wyjątek potwierdzający regułę, że Coben pisze średnio lub wręcz przeciwnie - Bez pożegnania to kolejna książka potwierdzająca że Coben dobrze pisze. Osobiście wolałabym drugą opcję z powodów czysto przyjemnościowych. Oczywiście o ile można o takich względach mówić w literaturze tego gatunku.
Szkoda, że nadeszła noc, a potem dzień w pracy. Jestem przekona, że gdyby nie te dwie rzeczy stojące mi na przeszkodzie, przeczytałabym od początku do końca za jednym posiędnięciem. A tu trzeba było i spać, i co gorsza pracować.
Pochłonęła mnie ta historia niemal od samego początku. Powolne odkrywanie tajemnic, zmiany punków widzenia, dorzucanie faktów jedynie podsycały chęć dowiedzenia się co będzie dalej. Z jednym nie było złudzeń – od początku wiadomo było, że nie będzie dobrze, że „święty brat głównego” bohatera to opcja niemożliwa. Jak wyszło? Warto dowiedzieć się samemu.
Końcówka? Mnie zaskoczyła. Ale muszę przyznać, że tak jak często lubię zastanawiać się kto, kogo i dlaczego, tym razem tego nie robiłam. Opcja samodzielne odkrywanie prawdy w moim przypadku tutaj akurat została wyłączona. Tak mam, w szczególności kiedy pochłonie mnie historia i w sumie nie mam czasu na nic innego.
Całość napisana bardzo zgrabnie, bez dłużyzn, ze stronami pełnymi niemal samych dialogów, ale zamiast tego bez poczucia zbywania czytelnika. Są idealnie w miejscu gdzie być powinny. Trochę Bez pożegnania w tych momentach przypominało mi książki Jamesa Pattersona, który też potrafi operować samymi dialogami na przestrzeni kilku stron.
Romans? W sumie jakby tak szukać to i niejeden by się znalazł, ale nie ma się co oszukiwać, nie o romans tutaj chodziło, choć nie powiem był całkiem miłym dodatkiem, uzupełnieniem.
Podobali mi się bohaterowie. Sporo ich było, można nawet byłoby zarzucić Cobenowi tworzenie postaci pod publiczkę, ale tutaj jak dla mnie sprawdziło się tutaj znakomicie. Są ci do lubienia, ci do nienawidzenia i kilku, których raz lubimy, raz nienawidzimy, a na końcu zostajemy z poczuciem, że w sumie i tak nie wiemy co o nich sądzić.
Co jeszcze?
Z mojej strony masa pytań.
Czy to wypadek czy potwierdzenie jakości pisania?
Co powinnam czytać w następnej kolejności?
Czy są takie, które nie oferują dobrego końca, bo chętnie bym je omijała?
I czy następna jego książka będzie tak fajna :)

Planuję w najbliższym czasie nadrobić wykryte braki w literaturze Harnala Cobena.
Nie mam innego wyjścia. Choćby, aby przekonać się, że Bez pożegnania to wyjątek potwierdzający regułę, że Coben pisze średnio lub wręcz przeciwnie - Bez pożegnania to kolejna książka potwierdzająca że Coben dobrze pisze. Osobiście wolałabym drugą opcję z powodów czysto przyjemnościowych....