Brutalny i odarty z wszelkich upiększeń portret rodziny – taka jest Szopka Zośki Papużanki. To opowieść dość ponura w wydźwięku, momentami wręcz nieco przerysowana, daleka od słodkiej, naiwnej narracji, która charakteryzuje tak wiele współczesnych powieści o rodzinach. Tu rodziną jest totalnie niedopasowany patchwork, przypadkowy zlepek przypadkowych rzeczy. Nie wiadomo właściwie po co i dlaczego powstała, nie wiadomo dokąd zmierza (poza tym, że na pewno nie jest to żadne dobre miejsce). Nie ma tu miłości, zrozumienia, akceptacji, nie ma bliskości, nie ma rozsądku. Nawet jeśli pojawiają się uczucia, to na chwilę, by zaraz rozmyć się w powszechnej beznadziei.

Największa zaletą książki jest jej język. Autorka ma niezwykłe wyczucie do używania trafnych i dobitnych wyrażeń tam, gdzie trzeba, potrafi też opisywać rzeczy w taki sposób, by w zaledwie dwóch słowach zmieścić cały emocjonalny ładunek, sens, ironię i ból.

Szopka Zośki Papużanki to książka, którą bardzo, bardzo polecam wszystkim lubiącym mądre i ciekawe historie. Spodoba się ona każdemu, kto jest otwarty na literaturę i nie boi się małych eksperymentów. Usatysfakcjonowany będzie każdy poszukiwacz świeżości w polskiej prozie. Ja jestem zdecydowanie na tak i już wypatruję kolejnych powieści Zośki Papużanki, która błyskawicznie, w ciągu dosłownie kilku dni, awansowała do grona moich ukochanych autorów.

Brutalny i odarty z wszelkich upiększeń portret rodziny – taka jest Szopka Zośki Papużanki. To opowieść dość ponura w wydźwięku, momentami wręcz nieco przerysowana, daleka od słodkiej, naiwnej narracji, która charakteryzuje tak wiele współczesnych powieści o rodzinach. Tu rodziną jest totalnie niedopasowany patchwork, przypadkowy zlepek przypadkowych rzeczy. Nie wiadomo...