Od tego tomu zaczęła się moja fascynacja wszystkim, co związane jest z "Assassin's Creed", co może być troszkę dziwne, gdyż ten tom akurat podobał mi się najmniej ze wszystkich, które do tego momentu (to jest, marca 2016 roku) zdążyłam przeczytać.
Otrzymałam tę książkę bodajże na urodziny (?), w każdym razie w prezencie.
Szybko ją "wciągnęłam" i od tego się zaczęło "asasynowe szaleństwo".

Niekoniecznie podoba mi się realizacja książek na zasadzie dzienników/pamiętników postaci, chociaż muszę przyznać, że ostatnimi czasy moja sceptyczność co do takiego sposobu przeprowadzania fabuły zelżała. A już zwłaszcza nie odpowiadał mi z początku fakt, iż dziennik pisany był z perspektywy Elise de La Serre. Cóż, zaakceptowałam to i nie żałuję ani jednej chwili poświęconej lekturze tej książki.
Nadal jestem odrobinę zawiedziona, że częstotliwość występowania w treści samego Arno była raczej szczątkowa i mocno nie odpowiadał mi fakt, iż w tłumaczeniu jego imię jest odmieniane, gdyż moim zdaniem wcale nie brzmi to dobrze: "poszłam z Arnem, podałam Arnowi". Naprawdę nie wygląda to ani trochę dobrze.
Cieszę się, że Elise ostatecznie chciała podążyć śladami bardziej Haythama, niż ogólnie templariuszy, tym mimo wszystko mi zaimponowała.

Ciężko napisać coś jeszcze z takiej perspektywy czasu, jednak wiem, że tej książce jestem wdzięczna za to, że zapoczątkowała moją fascynację serią i wszystkim, co z nią związane.

Od tego tomu zaczęła się moja fascynacja wszystkim, co związane jest z "Assassin's Creed", co może być troszkę dziwne, gdyż ten tom akurat podobał mi się najmniej ze wszystkich, które do tego momentu (to jest, marca 2016 roku) zdążyłam przeczytać.
Otrzymałam tę książkę bodajże na urodziny (?), w każdym razie w prezencie.
Szybko ją "wciągnęłam" i od tego się zaczęło...