5,5
Książka się strasznie dłuży. Dobre 350 stron jest o wszystkim i o niczym. W śledztwie nie poszli ani o krok dalej. Nie lubię takiego sposobu narracji, że przedstawione są wydarzenia i historie z perspektywy różnych ludzi. Dwie strony i następna narracja. Jest to nużące i przez to na początku mylisz się, kto jest kim. Wolę historie prowadzone z perspektywy jednej osoby. Polubiłam postać Patrika i Eriki. Zostały bardzo przyjemnie skonstruowane.
Ostatnie 50 stron sprawiły, że można powiedzieć o tej książce, że jest dosyć ciekawa. Jonasa podejrzewałam już od połowy, Marta też była podejrzana. Była po prostu dziwna. Ale ta historia z Louise i Tess, Einarem i Helgą. Na to nie wpadłam, więc za to duży plus. Zakończenie otwarte i co ciekawe nie złapała ich policja, co jest rzadkością, bo zazwyczaj Ci oprawcy zostają zatrzymani. Dobro zawsze wygrywa :'). Myślałam, że będzie kontynuacja, bo jednak nie wiadomo, co się dzieje z Martą i Jonasem, co ta widokówka oznacza, kogo tym razem złapali, czy zamierzają zrobić krzywdę Laili i Peterowi. Może ta widokówka oznacza złapanie go? Ale tom 10 i jego opis nie wskazuje, żeby ta historia była kontynuowana.
Jest to moje pierwsze spotkanie z Lackberg. Książkę dostałam w prezencie. Jako, że to moje pierwsze, nie wiem, czy poprzednie części łączyła wspólna historia, czy tylko bohaterowie. Mam jeszcze jedną jej książkę "Niemiecki bękart", więc będzie kolejne podejście. Czy będzie udane? To się okaże. Na ten moment nie kupiłabym innej jej książki, chyba że kontynuację tej.

5,5
Książka się strasznie dłuży. Dobre 350 stron jest o wszystkim i o niczym. W śledztwie nie poszli ani o krok dalej. Nie lubię takiego sposobu narracji, że przedstawione są wydarzenia i historie z perspektywy różnych ludzi. Dwie strony i następna narracja. Jest to nużące i przez to na początku mylisz się, kto jest kim. Wolę historie prowadzone z perspektywy jednej osoby....