Jedno można o tej książce powiedzieć: Kosogłos jest lepszą częścią niż Igrzyska Śmierci i W Pierścieniu Ognia. Można tu znaleźć niekiedy naprawdę dobry opis realiów wojny ( chociaż sam fakt biegania z kamerą po polu bitwy wydaje mi sie dosyć śmieszny ), i nie można zaprzeczyć, że Collins w pewnym sensie stała sie prekursorem do kreowania nowego typu głównej bohaterki, ,,ala Katniss'': pyskatej, buntowniczej i trwającej uparcie w cierpieniu. Nie jest z nią tragicznie, ale nie ma sie i czym zachwycać. Haymitch i Peeta są moim skromnym zdaniem o wiele lepszymi postaciami. Pomysł z wymyśleniem państwa Panem i dystryktów, a także Głodowych Igrzysk był, jest i będzie strzałem w dziesiątkę ( w końcu się opłacił, książka to besteller ), jednak Kosogłos ( i ogólnie Igrzyska Śmierci ) to raczej książki do dwu, no może trzykrotnego przeczytania i naprawdę później ma sie dosyć. Minusem trylogii jest jeden główny wątek: tylko walka i tyle. tak, walka o wolność jest naprawdę świetnym tematem do opisywania i na dziesięć tomów, ale nie łudźmy się: Igrzyska Smierci nie staną sie kultowymi dystopiami jak 1984, czy może Nowy wspaniały świat Huxleya. Książki zostały uratowane przez ekranizację, nawiasem mówiąc i tak średnio udaną. Przeczytać można, nawet po to, by wyrobić sobie własną opinię, ale nie należy spodziewać sie czegoś spektakularnego, jak to wychwalają recenzenci i pojedyncze zdania z okładek. 5/10

Jedno można o tej książce powiedzieć: Kosogłos jest lepszą częścią niż Igrzyska Śmierci i W Pierścieniu Ognia. Można tu znaleźć niekiedy naprawdę dobry opis realiów wojny ( chociaż sam fakt biegania z kamerą po polu bitwy wydaje mi sie dosyć śmieszny ), i nie można zaprzeczyć, że Collins w pewnym sensie stała sie prekursorem do kreowania nowego typu głównej bohaterki, ,,ala...