Poezje Bukowskiego niepodzielone na wersy, lecz zapisane ciągiem, mogłyby swobodnie robić za krótkie opowiadania. Ale są jednak podzielone na wersy i dlatego są poezjami, a nie krótkimi opowiadaniami. Dzięki takiemu zabiegowi zyskują na wieloznaczności, której zabrakłoby w formie zapisu ciągłego.

Każdy wyraz, który stoi na początku i końcu wersu, nie powinien tam stać ot tak sobie i u Bukowskiego przeważnie stoi tam, gdzie powinien (a jedna z rzeczy, które u niego zawsze stały, kiedy powinny, też niejednokrotnie znajdzie się w tych wierszach w miejscach, jeśli dobrze pamiętam, eksponowanych).

Nie dane mi było czytać oryginału, ale domyślam się, że tłumacz zachował ten właśnie podział oraz formułę stosowaną przez autora, która raz potrafi zupełnie niedelikatnie, ale jednak na swój sposób poetycko, przygrzać w czapę, a raz operuje bardziej finezyjnie, choć na ogół poprzez obrazowanie zupełnie potoczne, a nawet brutalne.

Polecam wszystkim miłośnikom prozy Bukowskiego. Polecam wszystkim nie-miłośnikom poezji, bo może pomoże odkryć, że nie takie wiersze straszne, nudne i do kitu. Może wiele nadziei i radości wiersze te ze sobą nie niosą, ale czyta się je całkiem nieźle. Jak dla mnie po prostu rewelacyjnie.

Poezje Bukowskiego niepodzielone na wersy, lecz zapisane ciągiem, mogłyby swobodnie robić za krótkie opowiadania. Ale są jednak podzielone na wersy i dlatego są poezjami, a nie krótkimi opowiadaniami. Dzięki takiemu zabiegowi zyskują na wieloznaczności, której zabrakłoby w formie zapisu ciągłego.

Każdy wyraz, który stoi na początku i końcu wersu, nie powinien tam stać ot...