Wspominał niegdyś Witkacy, że powieść to gatunek zdecydowanie pośledniejszy. Twierdzenie to jak poranna kawa do kubka pasuje do twórczości Bukowskiego. W jego poezji odnajduję w esencji to, co przekazywał w opowiadaniach. Najbardziej cenię w nim uczciwość, owszem można to nazwać stworzoną pozą, ale jednak sporo w tym autentyczności, wiem, co mówię. Potrafi pisać uczciwie, mądrze o rzeczach, które inni skrzętnie ukrywają jako wstydliwe, może niegodne sztuki, i tak mimochodem brną w ułudną krainę kiczu. A Buk w swoim naturalizmie, rynsztoku, który rozpoznał z każdej strony, czuje się jak świnia przy korycie, dzieląc się z czytelnikiem oczyszczoną z "ochów i achów" prawdą o prawdziwym życiu. I w tym swoim, można chyba tak powiedzieć, ekshibicjonizmie, jest jednym z najwspanialszych literackich towarzyszy, piewcą nieskrępowanego życia, bardem, który przetrwał do dzisiaj.

Wspominał niegdyś Witkacy, że powieść to gatunek zdecydowanie pośledniejszy. Twierdzenie to jak poranna kawa do kubka pasuje do twórczości Bukowskiego. W jego poezji odnajduję w esencji to, co przekazywał w opowiadaniach. Najbardziej cenię w nim uczciwość, owszem można to nazwać stworzoną pozą, ale jednak sporo w tym autentyczności, wiem, co mówię. Potrafi pisać uczciwie,...

Zdecydowanie bardziej przemawia do mnie proza Bukowskiego niż jego wiersze. Przynajmniej w tym akurat zbiorze. Noce waniliowych myszy wyciosał chyba siekierą.

Zdecydowanie bardziej przemawia do mnie proza Bukowskiego niż jego wiersze. Przynajmniej w tym akurat zbiorze. Noce waniliowych myszy wyciosał chyba siekierą.

Wybór poezji Bukowskiego ułożony chronologicznie. Idąc po kolei można zauważyć ewolucję języku i budowy wierszy.

Podszedłem do tego zbioru z nastawieniem, że będę czytał po parę wierszy dziennie. Ale od pierwszego po prostu wsiąkłem. W zasadzie poza kilkunastoma późniejszymi utworami, większość wierszy dałoby się zapisać jako prozę. Stawiając je obok normalnych pism autora zawierają jednak więcej elementów poetyckich, ciekawych zatrzymań czasu.

Polecam gorąco. Tu nie trzeba analizować żmudnie kto jest podmiotem lirycznym, co autor ma na myśli itp. Bukowski wali prosto z mostu.

Wybór poezji Bukowskiego ułożony chronologicznie. Idąc po kolei można zauważyć ewolucję języku i budowy wierszy.

Podszedłem do tego zbioru z nastawieniem, że będę czytał po parę wierszy dziennie. Ale od pierwszego po prostu wsiąkłem. W zasadzie poza kilkunastoma późniejszymi utworami, większość wierszy dałoby się zapisać jako prozę. Stawiając je obok normalnych pism...

Zaskoczyła mnie ta książka. Spodziewałam się czegoś, co mi się nie spodoba, bo raczej entuzjastką Bukowskiego nie jestem, a zobaczyłam w niej człowieka. Szczerego, w pewien sposób wrażliwego, doświadczającego życia w poetycki sposób. Nie są to moje ulubione wiersze, ale doceniam za obraz inny niż stereotypowy. Zdecydowanie jest to dla mnie ciekawostka.

Zaskoczyła mnie ta książka. Spodziewałam się czegoś, co mi się nie spodoba, bo raczej entuzjastką Bukowskiego nie jestem, a zobaczyłam w niej człowieka. Szczerego, w pewien sposób wrażliwego, doświadczającego życia w poetycki sposób. Nie są to moje ulubione wiersze, ale doceniam za obraz inny niż stereotypowy. Zdecydowanie jest to dla mnie ciekawostka.

Wiersze Bukowskiego są tak różne od tego, czego szukam w poezji, ale mają w sobie coś takiego, co nie pozwala ich odłożyć. Na pierwszy rzut oka są to wyznania życiowego outsidera, wałkonia i dziwkarza, ale po wczytaniu się w kolejne utwory, dostrzegam wielką afirmację życia i, paradoksalnie, uczciwość graniczącą wręcz z niewinnością.

Wiersze Bukowskiego są tak różne od tego, czego szukam w poezji, ale mają w sobie coś takiego, co nie pozwala ich odłożyć. Na pierwszy rzut oka są to wyznania życiowego outsidera, wałkonia i dziwkarza, ale po wczytaniu się w kolejne utwory, dostrzegam wielką afirmację życia i, paradoksalnie, uczciwość graniczącą wręcz z niewinnością.

Bukowski jest poetą życia, tej szczególnej jednak jego odmiany, którą spędza się między barem a łóżkiem. Bardzo podoba mi się narracyjny styl jego wierszy oraz anegdota stanowiąca ich podstawowy budulec. Zawsze miałam słabość do outsiderów, a główny bohater Bukowskiego to człowiek z marginesu, odpowiedzialny tylko za siebie, nieufny wobec wszystkiego i wszystkich, uwikłany w odwieczną wojnę płci, z której mimo pozorów wychodzi zwykle ciężko pokiereszowany.

Bukowski jest poetą życia, tej szczególnej jednak jego odmiany, którą spędza się między barem a łóżkiem. Bardzo podoba mi się narracyjny styl jego wierszy oraz anegdota stanowiąca ich podstawowy budulec. Zawsze miałam słabość do outsiderów, a główny bohater Bukowskiego to człowiek z marginesu, odpowiedzialny tylko za siebie, nieufny wobec wszystkiego i wszystkich, uwikłany...

Oh Bukowski, co robisz z porządnym, prawym człowiekiem?!
Książkę dostałam lata temu w prezencie, jako jeszcze dorastająca dziewczynka, brodząca i poszukująca swojej drogi w poezji. Pamiętam również spojrzenie wychowawczyni na klasowych Mikołajkach, która z ciekawością zerkając na moją książkę, otworzyła ją na pierwszej stronie, czytając dedykację na głos: ,,do kurwy która ukradła moje wiersze''. I tak się zaczęło. Bukowski określany starym świntuchem, zboczeńcem z brudnymi myślami niekiedy łapie nas za dłoń i szepcze : mam też drugą twarz, też byłem zakochany, też czasem boli mnie serduszko. Tak właśnie postrzegam ten tom. Nie ukrywam, że czytałam go setki razy, w różnych momentach swojego życia. Ciągiem, na wyrywki, od początku, od końca. Analizując wiersze od tych bardziej wylewnych, brutalnych i brudnych jak ,,cwany'' , ,,skąpany w blasku zła'', ,,co je najbardziej niepokoi'', aż po te do których wracam nieustannie, które przypominają mi o wrażliwości i o czułości tego skurczybyka- ,,znaczy chcesz być pisarzem?'', ,,słodka muzyka'' bądź ,,gdy myślę o sobie umarłym''. Poezja Bukowskiego jest na tyle wyjątkowa, różnorodna i budząca falę emocji, że każdy wiersz zasługuje na oddzielną notkę i recenzję. ,,Noce waniliowych myszy'' to tom dla kogoś, kto dopiero zaczyna swoją przygodę z tym autorem. Znajdzie w niej wachlarz całego dorobku Bukowskiego, od wierszy lepszych, znanych i pożądanych po te, które czasem giną w ilości stworzonych dzieł. Bez wątpienia jest to pozycja obowiązkowa dla każdego, kto ceni sobie szczerość, tanie whisky i kobiety albo po prostu szuka sposobu na odnalezienie się w często pokręconej i niezrozumiałej rzeczywistości.

KK

Oh Bukowski, co robisz z porządnym, prawym człowiekiem?!
Książkę dostałam lata temu w prezencie, jako jeszcze dorastająca dziewczynka, brodząca i poszukująca swojej drogi w poezji. Pamiętam również spojrzenie wychowawczyni na klasowych Mikołajkach, która z ciekawością zerkając na moją książkę, otworzyła ją na pierwszej stronie, czytając dedykację na głos: ,,do kurwy która...

Myślę, że wiersze pana Bukowskiego są jak szpilki akupunktury, które autor sam sobie zaaplikował - kłują, ale i leczą te i tamte reumatyzmy. Taki przynajmniej miał być ich cel, myślę.

Myślę, że wiersze pana Bukowskiego są jak szpilki akupunktury, które autor sam sobie zaaplikował - kłują, ale i leczą te i tamte reumatyzmy. Taki przynajmniej miał być ich cel, myślę.

Prostota niejednokrotnie połączona z głębią. Trafne, mądre spostrzeżenia w stylu:
„czasem samotność jest
jedną z najpiękniejszych rzeczy
na świecie”.
Warto przeczytać, nie szukać drugiego dna, ukrytych przesłań i fantazjować, „co Autor miał na myśli”. Łatwiej, uczciwiej odpowiedzieć sobie na pytania: Jak ja odczytuję treść Jego wierszy? Co z nich biorę dla siebie?
A trzeba przyznać, że tematyka wierszy jest różnorodna, czasem zaskakująca – polityka, wyścigi konne. Choć patrząc na scenę polityczną można uznać, że są to podobne klimaty – ktoś (człowiek/koń) są zmuszani do udziału w wyścigu, na który być może nie do końca mają ochotę.
Wiersze zawarte w tym tomie są dowodem nie tylko na to, że Pan Charles Bukowski jest dobrym obserwatorem świata, oszczędnie operującym słowem jak kolorem, by ukazać nam jego prostotę, piękno lub miałkość zdarzeń, osób, stanów i związane z nimi emocje.

Prostota niejednokrotnie połączona z głębią. Trafne, mądre spostrzeżenia w stylu:
„czasem samotność jest
jedną z najpiękniejszych rzeczy
na świecie”.
Warto przeczytać, nie szukać drugiego dna, ukrytych przesłań i fantazjować, „co Autor miał na myśli”. Łatwiej, uczciwiej odpowiedzieć sobie na pytania: Jak ja odczytuję treść Jego wierszy? Co z nich biorę dla siebie?
A trzeba...

8/10

8/10