Czy można uciec przed samym sobą? Czy da się zmazać wszystkie złe wspomnienia, zostawiając miejsce tylko na to, co przed nami? Odpowiedź jest oczywista, niemniej jednak człowiek od stuleci stara się zatrzeć to, co sprawia mu ból. Prędzej czy później trzeba stanąć z problemami „twarzą w twarz” i spróbować je rozwiązać. To jeden z motywów znajdujących się w pierwszej części trylogii alternatywnej Cesarstwa Rzymskiego. W swojej debiutanckiej powieści Sophia McDougall prowadzi swoich czytelników przez fabułę pełną niepewności i bolesnych rozterek bohaterów. Co więcej autorka nie jest sama pozbawiona wątpliwości, co do swojego warsztatu pisarskiego. Na szczęście, uczucie to, polaryzuje przede wszystkim na emocje budowanych postaci.

Marek Nowiusz traci rodziców w wypadku samochodowym. Na rozpacz rodziny cesarskiej patrzą tłumy wiedząc, że już wkrótce młody chłopak obejmie rządy po swoim ojcu. Sprawy przybierają jednak nieoczekiwany obrót. Na skutek dziwnego splotu wydarzeń, zamach na następcę tronu zostaje wykryty. Od tej pory nastolatek jest zmuszony do ucieczki przed swoimi oprawcami. W tym samym czasie, kilkaset kilometrów dalej, ważą się losy niewinnie skazanego młodzieńca. Sekundy dzielą go od najbardziej okrutnej i upokarzającej śmierci na krzyżu. W ostatniej chwili nadchodzi ratunek, ze strony dawno niewidzianej siostry Suliema. Ponieważ rodzeństwo jest uznawane teraz za zbiegów, ich najważniejszym celem staje się odnalezienie bezpiecznej kryjówki.

Ucieczka emocjonalna jest w tej książce jedną z podstawowych cech, konsolidujących naszych uchodźców. Jednocześnie, to ona ukazuje różnorodność przedstawianych postaw i doświadczeń. Każdy ciągnie za sobą specyficzny bagaż wspomnień i niepewności. W przypadku Marka to strach przed śmiercią oraz ujawnieniem się rodzinnej klątwy. Dla Uny oraz jej brata fundamentalnym problemem staje się akceptacja zarówno siebie nawzajem, jak i przyzwyczajenie się do swoich unikalnych zdolności. Na skutek tej różnorodności, stworzone w tej książce charaktery, są nie tylko ciekawe, ale także niezwykle rozbudowane. Wydaje się, że autorka szczególny nacisk kładzie na życie wewnętrzne swoich postaci. Co zadziwiające, wydawałoby się, że konkretne temperamenty są kreowane niemal identycznie, jednakże dodanie choćby jednego indywidualnego elementu, znacząco kontrastuje je od siebie. Wprowadzanie bohaterów odbywa się niemal zawsze pojedynczo. McDougall najpierw pokazuje motywację konkretnej osoby, by dopiero w dalszej kolejności, wrzucić ją w wir fabuły.

Można by tu wysunąć stwierdzenie, że „Romamnitas” to przede wszystkim książka psychologiczna. Trudno się z tym, w pewnym sensie nie zgodzić, choć określenie przewodniego nurtu, nie jest takie proste. Tak naprawdę trylogia mogła pójść niemal w każdym kierunku. Wydaje się, że decyzja o uwydatnieniu jej cech historycznych, zapadła w ostatniej chwili, gdyż dopiero na końcu powieści, jesteśmy zaskakiwani ujęciem czasowym obserwowanych wydarzeń. Wcześniej mógł to być również na przykład romans paranormalny, jeśli rozwinąć by motyw fantastyczno-miłosny. Jedyne co, można powiedzieć o tej książce z całą pewnością to, że przeznaczona jest ona głównie dla młodzieży, choć i starsi nie będą się przy niej nudzić. Generalnie ta wyimaginowana, współczesna historia Cesarstwa Rzymskiego, ma być dopiero wprowadzeniem do przedstawianych wydarzeń. Pod tym względem pozycja dość dobrze spełnia swoją rolę.

Czy można uciec przed samym sobą? Czy da się zmazać wszystkie złe wspomnienia, zostawiając miejsce tylko na to, co przed nami? Odpowiedź jest oczywista, niemniej jednak człowiek od stuleci stara się zatrzeć to, co sprawia mu ból. Prędzej czy później trzeba stanąć z problemami „twarzą w twarz” i spróbować je rozwiązać. To jeden z motywów znajdujących się w pierwszej części...