W zasadzie długo broniłem się przed napisaniem opinii na temat tej książki, bez wątpienia jednej z najważniejszych które ukształtowały moje spojrzenie na historię. Bo żeby nie wyszło zbyt patetycznie, zbyt tkliwie, a może politycznie... Ale coś mnie zmuszało do napisania kilku zwierzeń.
Nie będę oceniał samej książki, bo tak na prawdę trzeba by oceniać życie tego wielkiego człowieka. Napiszę kilka słów moich osobistych odczuć.
Już sam początek książki przyprawił mnie o dreszcze. Opis chwili gdy mały Zdzisio (prawdziwe imię autora) siedzi na kolanach ojca, w ich warszawskim mieszkaniu w 1920 r., w oddali słychać kanonadę sowieckich dział wokół niedalekiego Radzymina , a na ulicach pod domem przechodzą procesje w intencji obrony Warszawy przed bolszewikami. Od tej sceny wiadomo było że pisze tą książkę człowiek który stał się żywym świadectwem polskiej historii i ma na ten temat coś do powiedzenia. Przez karty tej opowieści przewijają się najważniejsi giganci światowej i polskiej polityki z okresu II w.ś. z wieloma z nich autor miał kontakt osobisty (np. z Churchillem, Borem-Komorowskim, Mikołajczykiem).
Moje pokolenie urodziło się w PRL-u i takie państwo było dla mnie rzeczą naturalną, o II w.ś., o II RP, ułanach, cichociemnych, powstaniu warszawskim czytaliśmy tylko na kartach podręczników szkolnych - był to dla nas rozdział zamknięty na miarę bitwy pod Grunwaldem, a postacie takie jak Anders czy Piłsudski, były niczym więcej niż pomnikami historii. I naraz wziąłem do ręki tę książkę - po jej przeczytaniu spojrzenie na Polskę, na naszą historię już na zawsze nie pozostało takie same.
Najważniejszą rzeczą jaką uzmysłowił mi autor była ciągłość trwania Państwa Polskiego, tego na uchodźstwie. Państwa które przetrwało wojenną zawieruchę i trwało aktywnie przez pięć dekad komunizmu w Polsce, czerpiąc z dorobku i spuścizny kulturowej i politycznej II RP. Uzmysłowił mi również, że kiedy ja będąc dzieckiem grałem w piłkę, na obczyźnie żyli jeszcze bohaterowie spod M. Cassino, bitwy o Anglię, przyjaciele gen. Sikorskiego czy Andersa. Ten rozdział historii Polski nigdy więc tak na prawdę nie został zamknięty. Biografia J.Nowaka - Jeziorańskiego jest także symbolicznym życiorysem całego Pokolenia Niezłomnych ich chwały i tragedii.
Jedno jest pewne - za kilka - czy raczej kilkanaście lat na półkę z książkami do przeczytania dla moich dzieci, po cichu podrzucę tę pozycję.

W zasadzie długo broniłem się przed napisaniem opinii na temat tej książki, bez wątpienia jednej z najważniejszych które ukształtowały moje spojrzenie na historię. Bo żeby nie wyszło zbyt patetycznie, zbyt tkliwie, a może politycznie... Ale coś mnie zmuszało do napisania kilku zwierzeń.
Nie będę oceniał samej książki, bo tak na prawdę trzeba by oceniać życie tego wielkiego...