Czekałam z niecierpliwością na II część Trylogii wiktoriańskiej, ale przyznam, że tematyka poruszana w tej części nie do końca jest w moim klimacie i trochę się obawiałam czy mi się spodoba. Mapa nieba jednak zdobyła mnie interesującą i zaskakującą fabułą, nieoczekiwanymi zwrotami akcji i wiktoriańskim klimatem.
W drugiej części mamy więcej fantastyki, ale nie zabraknie motywów dziewiętnastowiecznych. Już we wstępie autor nawiązuje do tzw. opowieści za pensa czyli drukowanych w prasie w XIX wieku sensacyjnych, krótkich artykułów. W Mapie nieba z pewnością nie brakuje sensacyjnych, miejscami mrożących krew w żyłach momentów. Wszystko jednak zaserwowane w ciekawy dla czytelnika sposób, z zachowaniem wiktoriańskiego klimatu. Felix J. Palma potrafi zainteresować swoją opowieścią, budować napięcie, odsłaniać w odpowiednim momencie kolejne elementy, ujawniać fakty, zazębiać intrygę, tak, że tylko rozbudza ciekawość czytelnika. Nawet jak nie przepadacie za elementami fantastycznymi to w tej powieści w ogóle nie będą wam przeszkadzać, bo ta historia całkowicie was pochłonie.
Felix J. Palma zgrabnie łączy różne gatunki literackie (od sensacji, przez sci-fi po romans), wplata elementy popkultury i tworzy niezwykle barwny i ciekawy dla czytelnika świat.
Sporo tu odniesień do dzieł literatury. Uważny i oczytany czytelnik, zwłaszcza w literaturze dziewiętnastowiecznej, może w trakcie czytania wyłapać pewne niuanse, pomysłowo zakodowane przez autora i znaleźć podpowiedzi i wskazówki co do rozwoju fabuły.
Warto czytać z uwagą, bo każdy szczegół, z pozoru nie ważny może okazać się istotny dla rozwiązania historii. Opowieść kryje wiele niespodzianek. Mnie niejedno zaskoczyło, miałam swoje tropy i typy i z niecierpliwością czekałam rozwiązania.
Mapa nieba porusza również uniwersalne tematy jak wolność, godność, przyjaźń, miłość, poświecenie, bohaterstwo, dążenie do spełnienia marzeń.
Ogromnym plusem powieści jest bardzo dobry styl autora, świetne dialogi - czuć jak iskrzy między mającymi się ku sobie postaciami, niewymuszony humor - śmiech sam się u mnie pojawiał podczas wymiany zdań między postaciami, cięte riposty i komentarze były na prawdę zabawne.
Mamy tu całą plejadę ciekawych postaci, część znamy z Mapy czasu, ale pojawiają się i nowe interesujące osobowości.
Ogromna pomysłowość i wyobraźnia oraz wiedza autora o epoce, ale i literaturze tak w ogóle sprawa, że Mapę nieba czyta się z prawdziwą przyjemnością. To uczta dla czytelnika. Szczerze polecam.
Nie mogę już doczekać się trzeciej części.

Czekałam z niecierpliwością na II część Trylogii wiktoriańskiej, ale przyznam, że tematyka poruszana w tej części nie do końca jest w moim klimacie i trochę się obawiałam czy mi się spodoba. Mapa nieba jednak zdobyła mnie interesującą i zaskakującą fabułą, nieoczekiwanymi zwrotami akcji i wiktoriańskim klimatem.
W drugiej części mamy więcej fantastyki, ale nie zabraknie...