O tym jak to polska gęś eksportowa dziobała petrodolary. Pewnie nie było czytelnika, który nie przyłączył się do teściowej i szwagierki wyzywających główną bohaterkę: baqara, ghabija, himara. Straszliwie autorka maltretowała naiwną Lidkę, przekraczając przy tym granicę przyswajalności, przynajmniej mojej. Nie twierdzę, że nie zdarzają się rzeczy opisane w książce, lecz autorka zbytnio ułatwiła sobie zadanie nakładając jej bielmo na oczy, choć przecież ten ognisty piasek pustynny potrafi zagubić niejedną, ale mogłaby bohaterka mieć przynajmniej trochę wdzięku w tym błądzeniu. Autorka zastosowała trzy proste triki (zawsze niezwykle modny zestaw pisarski!) żeby oczarować czytelników. Pierwszy to niezbyt skomplikowana akcja. Narratorka przedstawia wydarzenia w jednym ciągu, wyłącznie ze strony Lidki, co na pewno ułatwia pisanie, jednak niebywale zuboża całą fabułę. Drugi to kontrasty, tutaj autorka ustawiła wszystko i wszystkich na dwóch biegunach, wmanewrowując czytelnika w jednoznaczne schematy. Trzeci to schlebianie ogólnemu mniemaniu. Wiadomo, jak teściowa to stara zrzęda i tak dalej. Najłatwiej czyta się to, co ogólnie jest uznane za normę, co potwierdza powszechne sądy. A właśnie, a propos teściowej, do połowy książka ciągnie się niemiłosiernie słodko, dopiero nagłe pojawienie się teściowej wraz z córeczką roznieciło ogień, niestety, mimo wszystko, nie na tyle bym mógł się przy niej ogrzać (znaczy się książce, żebym mógł się rozgrzać przy książce, i nie dosłownie, choć nie powiem miałem może ochotę). Tak więc schemat goni schemat, a ja bym tak pragnął przeczytać o naszej przecudnej urodzie białogłowie znad Wisły, która zostaje Miss Kuwejtu, wychodzi za mąż za szejka, ustawia jędzę teściową i jej kuzynki po kątach, owija sobie męża wokół palca, przoduje kuwejckiemu ruchowi sufrażystek, w wyborach zostaje emirem, po czym natychmiast ściąga naszych wspaniałych ekonomistów, którzy zamieniają jałowe piaski pustynne w krainę mlekiem wielbłądzim i wysokimi emeryturami płynącą.

O tym jak to polska gęś eksportowa dziobała petrodolary. Pewnie nie było czytelnika, który nie przyłączył się do teściowej i szwagierki wyzywających główną bohaterkę: baqara, ghabija, himara. Straszliwie autorka maltretowała naiwną Lidkę, przekraczając przy tym granicę przyswajalności, przynajmniej mojej. Nie twierdzę, że nie zdarzają się rzeczy opisane w książce, lecz...