"Pokuta Gabriela" to ostatni tom bestsellerowej trylogii autorstwa tajemniczego autora Sylvaina Reynarda, która skradła moje serce. Nie rozumiem jedynie dlaczego jest reklamowana pod hasłem: "diabelskiego erotyku". Domyślam się, że większość osób będzie miała jednoznaczne skojarzenia z "Pięćdziesięcioma twarzami Greya". Uwierzcie mi, że historia Gabriela i Julii ma niewiele wspólnego z Aną i Christianem. Przede wszystkim to nie jest erotyk, a świetnie napisana opowieść o prawdziwej miłości. Takiej, która zdarza się tylko raz w życiu i o której w czasie czytania myśli się tylko o tym, jak wielkim szczęściem jest spotkać bratnią duszę. Niedawno miałam okazję przeczytać drugą część, "Ekstazę Gabriela", która rozbudziła moje oczekiwania i wysoko podniosła poprzeczkę. Jesteście ciekawi, czy "Pokuta Gabriela" spełniła moje wymagania?

Profesor Gabriel Emerson oraz jego była studentka, Julianna Mitchell są już pół roku po ślubie, a ich świeżo zawarte małżeństwo wprost kwitnie. Oboje są niesamowicie szczęśliwi, że pomimo wielu trudności, uporali się oni z demonami swoich przeszłości. Pewnego dnia Gabriela jednak zaczynają dręczyć koszmary z czasów jego dzieciństwa. Mężczyzna początkowo jest niechętny do poznania historii swojej biologicznej rodziny, ale za namową ukochanej zmienia zdanie. Co odkryje? Czy małżeństwo Julii i Gabriela przetrwa najpoważniejszą do tej pory próbę?

"Pokuta Gabriela" jako ostatni, finałowy tom powinien być w moim odczuciu... najbardziej emocjonujący z całej trylogii. Przykro mi , że taki się nie okazał. Nie zrozumcie mnie źle, świetnie się go czytało i wręcz bije od niego ten charakterystyczny, dopracowany i dojrzały warsztat pisarski, ale to jednak dla mnie trochę za mało. Mam wrażenie, że ta powieść ma za słabe podstawy do pełnej napięcia fabuły. Nawet wiem z czego może to wynikać, mianowicie z podziękowań dowiedziałam się, że historia Julii i Gabriela miała zakończyć się na drugiej części, czyli "Ekstazie Gabriela", ale Sylvain Reynard postanowił za namową fanów napisać jeszcze trzeci tom. Nie wiem, czy nie był to błąd...

Owszem, występuje ta wspomniana w opisie tajemnica rodziny Emersonów. Jednak dla mnie ta "tajemnica" wcale nie była wielka, czy w jakiś sposób druzgocąca, jak sugeruje to wydawca. Poza tym zamieszczona na tylnej okładce notka też jakoś ma się nijak w odniesieniu do fabuły całej książki. Mam wrażenie, że Sylvain Reynard chciał na siłę wcisnąć klin między głównych bohaterów, tak żeby "coś się działo", ale w zasadzie między Julią i Gabrielem panowała zgoda, namiętność i cóż - ogólnie prawdziwa sielanka. Chyba nie jestem romantyczką, skoro oczekiwałam trochę więcej dramatu.

Pomijając nieścisłości w fabule, "Pokuta Gabriela" podobała mi się. To jedna z tych bardziej wartościowych i ambitniejszych książek, po których nie ma się wyrzutów sumienia, że się przeczytało coś lekkiego i niezobowiązującego. Sylvain Reynard po raz kolejny urzeka dojrzałym i poetyckim stylem pisania, a sposób przedstawienia miłości dwojga dorosłych osób w tej trylogii to jeden z lepszych, o jakich miałam okazję kiedykolwiek przeczytać.

Świetnie było na przestrzeni tych trzech części obserwować rodzącą się miłość między osobami, które mają trudną przeszłość. Na początku zaczynają nieśmiało, wręcz wrogo, wzbraniając się tego, co do siebie czują, ale jednak jest między nimi to magnetyczne przyciąganie. W "Pokucie Gabriela" Julia i Gabriel ewoluują i stwarzają prawdziwy związek oparty na miłości i wzajemnym zrozumieniu. Jeśli lubicie romantyczne historie, które sprawiają, że inaczej spojrzycie na świat, nie wahajcie się! "Piekło Gabriela" to historia, którą po prostu trzeba poznać!

http://mojeksiazkoweniebo.blogspot.com/2015/01/sylvain-reynard-pokuta-gabriela.html

"Pokuta Gabriela" to ostatni tom bestsellerowej trylogii autorstwa tajemniczego autora Sylvaina Reynarda, która skradła moje serce. Nie rozumiem jedynie dlaczego jest reklamowana pod hasłem: "diabelskiego erotyku". Domyślam się, że większość osób będzie miała jednoznaczne skojarzenia z "Pięćdziesięcioma twarzami Greya". Uwierzcie mi, że historia Gabriela i Julii ma niewiele...