Z "Portretem" to mam pewien problem. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz czytałam książkę, w której wszyscy, ale to dosłownie wszyscy bohaterowie mnie denerwowali. Przysłowiowy gul mi czasem skakał, gdy czytałam o rozważaniach lub opiniach na wysokości ę ą i nie mogłam do nikogo krzyknąć: weź się człowieku ogarnij!
A jednak książka mnie wciągała jak bagno i czytałam łapczywie dalej. Misterne koronki charakterów, gdzie żadna niteczka, żaden supełek nie jest przypadkowy. Wirtuozeria stylu, opisów zarówno konwenansów (które mnie, jako czytelnika uwierały niesamowicie i też momentami nie mogłam przez nie zaczerpnąć powietrza) jaki charakterów, tak niesamowicie rozbudowanych, z korzeniami, listkami, kwiatkami, no normalnie cała łąka zaplanowana do samego płotu a nawet z widokiem za nim.
Nie jestem też fanką romansów, więc te wszystkie perypetie damsko męskie momentami lekko mnie nużyły, natomiast sam fakt jak zostały poprowadzone, opakowane, rozpisane na smyczki i basy, to po prostu chapeau bas.
I tak jeszcze na koniec, mnie Mme Merle i Gilbert Osmond jakoś od początku kojarzyli się z Mme de Merteuil i Hrabią Valmont, a Isabel Archer z Mme de Tourvel ... (Niebezpieczne związki Ch de Laclos)

Z "Portretem" to mam pewien problem. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz czytałam książkę, w której wszyscy, ale to dosłownie wszyscy bohaterowie mnie denerwowali. Przysłowiowy gul mi czasem skakał, gdy czytałam o rozważaniach lub opiniach na wysokości ę ą i nie mogłam do nikogo krzyknąć: weź się człowieku ogarnij!
A jednak książka mnie wciągała jak bagno i czytałam łapczywie...