Po pierwsze jakoś mi umknęło, że tom 5 "Olimpijskich Herosów" to już ten ostatni. Zatem dopiero w trakcie czytania zadźwięczało mi w głowie "Niech to! To jest finał!". I potem... Cóż to jest Riordan. Lubię jego styl pisania. Właściwie trudno nie pałać do niego sympatią - jest prosty, bez zbędnych opisów, ironiczny, przezabawny, niezbyt poetycki, ale jednocześnie czasami naprawdę ujmujący i wdzierający się gdzieś w głąb mojego bibliofilskiego serduszka. I oczywiście, "Krew Olimpu" to ma. Tyle że jakby w urwanej, wręcz lichej dawce. Pomimo mojej całego sentymentu do herosów i ich przyjaciół, czegoś brakuje tej książce. Oczywiście, jak zawsze czyta się świetnie... Ale przecież niektóre sceny wyglądały jak streszczenia jakichś wydarzeń! To niestety minus, którego nie sposób pominąć.
Nie mogę też nie wspomnieć, o tym co chyba każdego fana Percy'ego co najmniej... zirytowało! Dlaczego bohater z takim "potencjałem narracyjnym" nie ma swojego rozdziału! Właściwie lepszym pytaniem byłoby dlaczego wszyscy z siódemki nie mają swojego rozdziału. Naprawdę lubię tych nowych herosów, ale mój sentyment do poprzednich sprawiał, że czasami mentalnie krzyczałam "Gdzie jest Percy?!"...
Co do samej fabuły... Zakończenie byłoby możliwe gdyby okazało się choć trochę bardziej poruszające. Moje uczucia odnoście finału zawrzeć można bowiem w słowach: "Eee? To już koniec?". Nie zmienia to jednak faktu, że książkę tak czy inaczej, po prostu się pochłania. I cóż, nie sposób jej nie przeczytać. W końcu to Riordan, nawet jeśli w taki psotnym wykonaniu.
Spodziewaliście się fajerwerków? Dostaniecie armię bogów, kupę piachu i mułu, i... cóż... pocisk z pewnego Rzymianina.

Po pierwsze jakoś mi umknęło, że tom 5 "Olimpijskich Herosów" to już ten ostatni. Zatem dopiero w trakcie czytania zadźwięczało mi w głowie "Niech to! To jest finał!". I potem... Cóż to jest Riordan. Lubię jego styl pisania. Właściwie trudno nie pałać do niego sympatią - jest prosty, bez zbędnych opisów, ironiczny, przezabawny, niezbyt poetycki, ale jednocześnie czasami...