Zdecydowanie lubię książki Sławomira Kopra o elitach PRL-u. Chociaż spory fragment mojego życiorysu przypada na tamte czasy i niby wiele pamiętam, to kolejne książki autora przybliżają mi kolejne postaci i zagadnienia oraz porządkują moją wiedzę o PRL-owskiej rzeczywistości.


W „Straconym pokoleniu PRL” autor prezentuje czytelnikowi galerię osób wybitnych, predestynowanych do zrobienia oszałamiających karier w swojej dziedzinie, a niejednokrotnie w wielu dziedzinach sztuki. Niestety – burzliwe życie prywatne, uzależnienia i nałogi doprowadziły do zaprzepaszczenia ich talentu, a w większości przypadków i do przedwczesnej śmierci.

Poznajemy tu losy siedmiorga bohaterów – Teresy Tuszyńskiej, Zbigniewa Cybulskiego, Andrzeja Brychta, Edwarda Stachury, Ryszarda Milczewskiego – Bruna, Stanisława Grochowiaka i Wiesława Dymnego. Chociaż każde z nich kojarzy się z konkretną dziedziną sztuki, przeważnie byli to prawdziwi ludzie renesansu, utalentowani w wielu dziedzinach. I chyba właśnie ten nadmiar możliwości, to bogactwo uzdolnień stało się ich przekleństwem. Właściwie „Stracone pokolenie” mogłoby stanowić suplement do innej książki autora - „Alkohol i muzy”.

Książkę czyta się dobrze, a stylowi, językowi czy kompozycji tekstu nie można nic zarzucić. Dla mnie ciekawsze były rozdziały dotyczące postaci, o których wiedziałam mało. Ale rozdział rozdziałowi nierówny. Części poświęcone Tuszyńskiej, Brychtowi, Milczewskiemu i Dymnemu przeczytałam z dużym zainteresowaniem. Autor przedstawił w nich życie swoich bohaterów w miarę dokładnie, zamieścił wiele ciekawych informacji zarówno z ich życia prywatnego, jak i zawodowego. Rozdział o Cybulskim wydał mi się zbędny. Wprawdzie powtórzeń z innych książek autor na szczęście wprowadził niewiele, ale – może właśnie dlatego – ta część nie wnosi nic nowego, jest jakby wstawką wyrwaną z kontekstu. Lektura rozdział dotyczącego Stachury pozostawiła we mnie pewien niedosyt – liczyłam na więcej. Subiektywnie najwyżej oceniam rozdział poświęcony Grochowiakowi – tu otrzymałam pełny obraz pisarza i człowieka, umiałam zrozumień jego wybory i motywy podejmowanych przez niego decyzji.

Przeczytałam tę książkę z dużym zainteresowaniem i współczuciem dla jej bohaterów. Polecam.

Zdecydowanie lubię książki Sławomira Kopra o elitach PRL-u. Chociaż spory fragment mojego życiorysu przypada na tamte czasy i niby wiele pamiętam, to kolejne książki autora przybliżają mi kolejne postaci i zagadnienia oraz porządkują moją wiedzę o PRL-owskiej rzeczywistości.


W „Straconym pokoleniu PRL” autor prezentuje czytelnikowi galerię osób wybitnych,...