Świetna ksiązka, niebanalna i nie nudna. Autor z ciekawością przybliża czytelnikom ,kolejnych "straconych" ,którzy nie mieli szans rozwinąć swojego talentu.

Świetna ksiązka, niebanalna i nie nudna. Autor z ciekawością przybliża czytelnikom ,kolejnych "straconych" ,którzy nie mieli szans rozwinąć swojego talentu.

Wciągająca ☺
Wstyd przyznać że nie znałam niektórych fascynujących postaci!
Nie odebrałam też tej książki jako zbioru smutnych opwiadań, wręcz przeciwnie, zapamiętam je jako zbiór fascynujących opowieści o życiu, burzliwym, fascynującym i nieprzewidywalnym ☺

Wciągająca ☺
Wstyd przyznać że nie znałam niektórych fascynujących postaci!
Nie odebrałam też tej książki jako zbioru smutnych opwiadań, wręcz przeciwnie, zapamiętam je jako zbiór fascynujących opowieści o życiu, burzliwym, fascynującym i nieprzewidywalnym ☺

Świetna książka portretująca utalentowanych artystów PRL-u zmagających się z własnymi demonami. Wszystkich bohaterów łączy zapowiedź obiecującej kariery i tragiczny finał. Lektura skłania do refleksji nad mechanizmem uzależnienia, które wyjątkowo mocno trzymają się osób wrażliwych. Na pewno sięgnę po kolejne części z serii, m.in "Skandaliści PRL".

Świetna książka portretująca utalentowanych artystów PRL-u zmagających się z własnymi demonami. Wszystkich bohaterów łączy zapowiedź obiecującej kariery i tragiczny finał. Lektura skłania do refleksji nad mechanizmem uzależnienia, które wyjątkowo mocno trzymają się osób wrażliwych. Na pewno sięgnę po kolejne części z serii, m.in "Skandaliści PRL".

"Stracone pokolenie PRL" to niezwykle autentyczny obraz epoki PRL-u. Przyznaję, że nie wszystkie przedstawione w nim postacie były mi wcześniej znane, jednak z pewnością zasługują na uwagę i pamięć. Autor przedstawia bohaterów swojej książki takimi jakimi w rzeczywistości byli, bez zbędnego ich "wybielania" i upiększania. Oni bowiem sami zapracowali na to, aby być zapamiętanymi przez następne pokolenia, przede wszystkim swoją twórczością, swoim talentem i swoimi dziełami. Naprawdę warto poznać bliżej wszystkie te niezwykłe osobowości, stąd duży ukłon w stronę autora książki za taką możliwość.

"Stracone pokolenie PRL" to niezwykle autentyczny obraz epoki PRL-u. Przyznaję, że nie wszystkie przedstawione w nim postacie były mi wcześniej znane, jednak z pewnością zasługują na uwagę i pamięć. Autor przedstawia bohaterów swojej książki takimi jakimi w rzeczywistości byli, bez zbędnego ich "wybielania" i upiększania. Oni bowiem sami zapracowali na to, aby być...

Zaciekawił mnie tytuł. Autor przedstawił sylwetki artystów znanych i nieco mniej znanych. O niektórych i ich „alkoholowych ekscesach” już czytałam w innych publikacjach. To była pierwsza książka tego autora, którą przeczytałam. Stąd wrażenie, że się „powtarza”. Po tytule książki spodziewałam się, że PRL jakoś istotnie wpłynął na ich porażki życiowe. Po lekturze doszłam do wniosku, że tu większe znaczenie miały jakieś cechy osobowości, które doprowadziły do katastrofy. Ludzie Ci mieli talent ale też mnóstwo kompleksów. Nie potrafili sobie poradzić z tym, że los nigdy nie jest sprawiedliwy i „nie daje wszystkim jednakowo”. Jedynie w przypadku Andrzeja Brychta można podumać jak to PRL stwarzał warunki do funkcjonowania takim kreaturom. Jeśli ktoś lubi takie „skandalizujące klimaty” to polecam książki tego autora.

Zaciekawił mnie tytuł. Autor przedstawił sylwetki artystów znanych i nieco mniej znanych. O niektórych i ich „alkoholowych ekscesach” już czytałam w innych publikacjach. To była pierwsza książka tego autora, którą przeczytałam. Stąd wrażenie, że się „powtarza”. Po tytule książki spodziewałam się, że PRL jakoś istotnie wpłynął na ich porażki życiowe. Po lekturze doszłam do...

Kolejna bardzo dobra książka tego autora przeczytana. Czy to PRL czy dwudiestolecie międzywojenne ksiązki Sławomira Kopra czyta się szybko i przyjemnie.

Kolejna bardzo dobra książka tego autora przeczytana. Czy to PRL czy dwudiestolecie międzywojenne ksiązki Sławomira Kopra czyta się szybko i przyjemnie.

Mój ulubiony okres - PRL, ukochany w młodości Stachura i to wszystko opisane przez ulubionego pisarza. Pełnia szczęścia. Polecam.

Mój ulubiony okres - PRL, ukochany w młodości Stachura i to wszystko opisane przez ulubionego pisarza. Pełnia szczęścia. Polecam.

Lekko i sprawnie napisany zbiór biografii czołowych artystów PRLu, którzy przedwcześnie zakończyli karierę i nigdy nie pokazali pełni swego talentu. Dobór osób do książki wygląda dosyć przypadkowo, szkice biograficzne są raczej powierzchowne, niemniej lekki i barwny styl autora sprawia, że książkę czyta się szybko i przyjemnie. Niezła popularna literatura biograficzna.

W tej książce, jednej z wielu o PRLu, Sławomir Koper przedstawia życiorysy kilku artystów, których szczyt kariery przypadł na czasy gomułkowskie, i którzy przedwcześnie zakończyli karierę. Mamy tu sylwetki twórców w swoim czasie niezmiernie popularnych, a obecnie w większości doszczętnie zapomnianych: Zbigniewa Cybulskiego, Andrzeja Brychta, Edwarda Stachury, Teresy Tuszyńskiej, Ryszarda Milczewskiego-Bruno, Stanisława Grochowiaka, Wiesława Dymnego. Większości im życie skrócił i zniszczył alkohol lub problemy osobiste. No, ale w PRLu wódka to był sposób na życie. Pili wszyscy i pili dużo. Tak jak Milczewski-Bruno który: „Tak jak Stanisław Przybyszewski uważał, że każdy nieprzepity pieniądz jest zmarnowany, i zgodnie z tą zasadą topił w alkoholu większość swoich niewielkich dochodów.” Jednych uratowały geny czy silne zdrowie, inni stoczyli się w alkoholizm. Zresztą podejrzewam, że wśród artystów odsetek alkoholików był taki sam jak wśród reszty populacji.

Dobór postaci jest dosyć przypadkowy, mamy np. Andrzeja Brychta a nie mamy Marka Hłaski czy Ireneusza Iredyńskiego. Jest sylwetka Teresy Tuszyńskiej a nie ma Elżbiety Czyżewskiej itd. Trzeba powiedzieć, że sylwetki biograficzne napisane są powierzchownie, ale rzetelnie, Koper nie konfabuluje, nie zniekształca faktów historycznych, dostaliśmy sprawnie ułożone kompilacje. Oczywiście chciałoby się biografii w stylu Mariusza Urbanka, ale to nie ta liga...

Sławomir Koper produkuje książki z wielką szybkością, co odbija się nieco na ich jakości. Niemniej lekkie pióro autora, wierność faktom historycznym sprawiają, że czyta się je lekko, szybko i przyjemnie. Książka nie niesie żadnego przesłania, jest raczej popularną lekturą biograficzną, dobrą do czytania w czasie podróży. Być może sprawi, że sięgniemy po dzieła omawianych artystów, lub zechcemy poznać ich biografie z bardziej pogłębionych dzieł. Uważam, że wtedy spełni swoje zadanie

Lekko i sprawnie napisany zbiór biografii czołowych artystów PRLu, którzy przedwcześnie zakończyli karierę i nigdy nie pokazali pełni swego talentu. Dobór osób do książki wygląda dosyć przypadkowo, szkice biograficzne są raczej powierzchowne, niemniej lekki i barwny styl autora sprawia, że książkę czyta się szybko i przyjemnie. Niezła popularna literatura biograficzna.

W...

Myślę, że ta książka nie wyczerpuje tematu. Autor konsekwentnie nie tyka nietykalnych, więc zaczyna być to trochę nudne. Jednak z braku literatury popularnej na tak ciekawe tematy, jak prywatne życie perelowskich celebrytów, czytam dalej. I będę go czytać!

Myślę, że ta książka nie wyczerpuje tematu. Autor konsekwentnie nie tyka nietykalnych, więc zaczyna być to trochę nudne. Jednak z braku literatury popularnej na tak ciekawe tematy, jak prywatne życie perelowskich celebrytów, czytam dalej. I będę go czytać!

http://mojswiat-szelestkart.blogspot.com/2015/02/sawomir-koper-stracone-pokolenie-prl.html

http://mojswiat-szelestkart.blogspot.com/2015/02/sawomir-koper-stracone-pokolenie-prl.html