Gdy zakwitną poziomki

Zarówno tytuł, okładka jak i opinia koleżanek zachęciły mnie do sięgnięcia po tę pozycję. Niestety zawiodłam się. Książka, owszem napisana ładnie i prosto. Szybko się czyta i ... no właśnie, chyba więcej pozytywnych cech nie znajdę. Może dlatego, że nie lubię takich tematów. Ale wydaje mi się, że bardziej zniechęciła mnie główna bohaterka. Strasznie mnie wkurzała, praktycznie na każdej stronie - doczytałam do końca chyba tylko dlatego, że miałam nadzieję na zmianę. Już dawno nie "spotkałam się" z bohaterką, która byłaby tak wielką egoistką: bo ona chce dziecko, bo ona chce być matką, bo ona... Nie ważne były dla niej koszty, czy to materialne, czy też emocjonalne. Ani przez chwilę nie pomyślała o dziecku, co będzie jak przyjdzie na świat, jak je wychowa, sama czy z chłopakiem, bez pracy, czy da radę sprostać tak wielkiemu wyzwaniu jakim jest macierzyństwo. Wiem, większość tego co wyliczyłam to materialne aspekty posiadania dziecka i nie mają one znaczenia na samym początku. Tylko, że ja przez cały czas miałam wrażenie, że wszystko kręci się wokół Karoliny, która pragnie dziecka za wszelką cenę. A przecież dziecko ma być nie tylko dla nas, to my przede wszystkim mamy być dla dziecka. Tym bardziej nie podobało mi się podejście Karoliny do adopcji- nie ważne cudze czy swoje, każde dziecko zasługuje na akceptację. No bo sorry, samo na świat się nie pchało.
Może inne pozycje tej autorki bardziej przypadną mi do gustu.