Niby ciało ważne, trzeba o nie dbać, pielęgnować, zabiegać by było w formie i tak dalej, i tak dalej
A umysł...? Czyż nie jest równie ważny? Czy nie tak samo powinniśmy o niego dbać? Mi się wydaje, że nawet jest ważniejszy, bo gdy w głowie wszystko się układa, to i jakoś ciało w lepszej formie przzechodzi przez codzienność...
Zresztą, co ja tam wiem..., podobno, zdaniem niektórych ludzi, dobrze jeszcze życia nie przeżyłem, więc co ja tam mogę wiedzieć...

...

"Będę szaleńcem, pięknie. Tylko ciekawe, czy będę wtedy wiedział, że nim jestem. Bo tego się chyba nie wie... Ale jeśli tak, to ciekawe, czy już nim nie jestem. W takim razie może być każdy, tylko o tym nie wie. Bo chyba o to w szaleństwie chodzi."
Jakub Małecki - "Dżozef"
>>>>

Nigdy nie wiadomo jak długo przyjedzie nam cieszyć się pełnią władz umysłowych, jak długo będziemy mogli korzystać ze świadomości, z postrzegania świata własnymi zmysłami, własnymi myślami...
Dla mnie śmierć umysłu, oderwanie się od rzeczywistości mimo sprawnie funkcjonującego ciała jest śmiercią duszy, świadomości, przedwczesnym odejściem w nieznane


"(...) ciało się trzyma, dopóki my się trzymamy."
Gabriel Garcia Marquez - "Miłość w czasach zarazy"
>>>>

Bo to tak naprawdę świadomość istnienia, bycia tu i teraz jest czymś najistotniejszym. Przeżywamy chwilę za chwilą, gromadzimy w pamięci wspomnienia, momenty wzniosłe, ale i również pełne cierpienia i bólu. To wszystko nas rzeźbi, maluje nasze wnętrze, kształtuje osobowość, perspektywę patrzenia na świat, zmiękcza albo utwardza charakter. Bycie tu i teraz w pełni świadomości dostarcza wielu emocji, daje szczęście, radość, smutki, tęsknoty, nadzieję na przyszłość, na lepsze. Dzięki temu możemy przeżywać życie prawdziwie, w dosłownym tego słowa znaczeniu...

***

Od samego początku zaintrygował mnie już sam opis. Rozgrywka psychologiczna do jakich odczuwam największą sympatię...
Kupiłem książkę nie czytając żadnych opinii, nie sprawdzając ocen. Pamiętając dobrze pierwszą przeczytaną przeze mnie książkę Fitzka "OSTATNIE DZIECKO" wiedziałem, że autor jest wart ryzyka. Zresztą, jak wspomniałem, sam opis wzbudził we mnie wielką ciekawość i niemalże od razu malowałem w wyobraźni możliwy szkielet fabuły :)
Ta książka pokazuje i jest świetnym przykładem na to, że w każdej chwili, dosłownie jednym momencie, tak samo jak śmierci, człowiek powinien się spodziewać, że świadomość umysłu również może przeminąć...
Stąpamy na krawędzi..., to, że teraz jesteśmy zdrowi nic nie znaczy. Czasem wystarczy jedno, głupie potknięcie, zachwianie, później uderzenie w głowę i do tragedii wiele nie trzeba. Niekiedy spadnie na głowę załamanie nerwowe, jakaś bardzo stresująca syuacji, która nagle i nieoczekiwanie się wydarzy. Różnie bywa..., a później obłęd, fantazja, oderwanie
...
Ryzyko jest jeszcze większe jeśli człowek ma predyspozycje do choroby psychicznej zapisane w genetyce. Jeśli tak, wystarczy jakieś chwilowe i nagłe załamanie nerwowe i racjonalość, świadomość, znika w jednym momencie...
Sebastian Fitzek w świetny sposób wpisał w to wszystko chatakter swojej postaci VIctora Lorenza, uznanego psychiatrę, który na wskutek dramatu jego dziecka traci rozum, a im dalej w akcję, tym nie wiadomo jak połapać się w tych jego zawirowaniach psychicznych, paranojach, złudzeniach itp.


"W każdym normalnym człowieku tkwi szaleniec i próbuje wydostać się na zewnątrz (...) Nikt szybciej nie popada w obłęd niż osoba całkowicie normalna."
Terry Pratchet - "Blask fantastyczny"
>>>>
...
Fitzek bawi się ciekawością swojego czytelnika, dozując i drażniąc obłędem swojet postaci i przez to czytający do końca nie są przekonani, co jest prawdą, a co jest iluzją psychicznej choroby...
To sprawia, że książkę czyta się w napięciu, ale nie takim, że ciarki przechodzą... To zupełnie inny rodzaj napięcia..., utrzymuje ciekawość na najwyższym poziomie. Myśli się o tej książce, gdy trzeba przerwać lekturę i trzeba zrobić coś innego, a to sprawia, że każdą wolną chwilę czytelnik wykorzystuje na powrót do książki i poddanie się TERAPII pana Fitzka...

Niby ciało ważne, trzeba o nie dbać, pielęgnować, zabiegać by było w formie i tak dalej, i tak dalej
A umysł...? Czyż nie jest równie ważny? Czy nie tak samo powinniśmy o niego dbać? Mi się wydaje, że nawet jest ważniejszy, bo gdy w głowie wszystko się układa, to i jakoś ciało w lepszej formie przzechodzi przez codzienność...
Zresztą, co ja tam wiem..., podobno, zdaniem...