„Jesteście pewni, że powinniśmy tam wchodzić?” pytasz z nutką przerażenia w głosie. „A co, boisz się?” odpowiada ci wredny uśmieszek. Kręcisz głową i na trzęsących się nogach ruszasz do wejścia. Powoli otwieracie drzwi do starego psychiatryka, świecąc latarkami na lewo i prawo. Nawet jedno z was robi zdjęcia. Nie podoba ci się to coraz bardziej. Zastanawiasz się, czy nie zawrócić, ale w końcu postanawiasz zostać. Wolisz być tutaj, ale z nimi niż sama na dworze. Przechodzicie przez opustoszałe korytarze, zaglądając do niektórych pokoi. Nagle podłoga zaczyna się trząść. A sufit spada wam na głowę. I jest tylko ciemność.

Mara Dyer budzi się w szpitalu, nie pamiętając, skąd się tam wzięła. Wydawałoby się, że już nic gorszego nie może ją spotkać. A jednak… To, że nie pamięta momentu wypadku, w którym zginęli jej przyjaciele, podczas gdy ona sama w przedziwny sposób ocalała, budzi w niej podejrzenia, iż kryje się za tym coś więcej. Ma rację. Mara nie może uwierzyć, że po tym, co przeszła, potrafi się jeszcze zakochać. Myli się. Każdy kryje w sobie tajemnicę, wystarczy ją obudzić.

O Marze Dyer było głośno długo przed tym, zanim została wydana w Polsce. Niektórzy z polskich blogerów przeczytali ją w oryginalne i w sumie dzięki temu, wcześniej zaistniała na polskim rynku wydawniczym. Aż w końcu się okazało, że niedługo wyjdzie w naszym języku. Wszyscy się cieszyli, łącznie ze mną. I została wydana. Kiedy brałam się do czytania tej lektury, spodziewałam się czegoś naprawdę niesamowitego. Czegoś, co sprawi, że nie będę w stanie pozbierać swoich myśli, ani przeczytać jakiejś innej powieści (tak zwany „książkowy kac”). Cóż mogę powiedzieć. Z jednej strony nie było tak źle, a z drugiej się trochę zawiodłam.

Nie mogę powiedzieć, że książka mi się aż tak bardzo nie podobała, bo skłamałabym. Sama w sobie fabuła mi się podoba, zresztą tak samo jak pomysł. Ale wykonanie pozostawia wiele do życzenia. Michelle Hodkin posługuje się potocznym językiem, co znacznie przeszkadza w czytaniu. Nigdy nie sądziłam, że napiszę coś takiego, ale w takiej książce potoczny język jest niczym przekleństwo. Do tego jest on w niektórych momentach tak nudny, że jest się w stanie przysnąć. Powieść jest przepełniona dialogami, a w miejscu których ich nie ma, Mara najczęściej użala się nad sobą. Akcja toczy się niesamowicie szybko, tajemnice bez rozwiązania są non stop podawane czytelnikowi, prawie jak na tacy.

Z bohaterami również „szału nie ma”. Mara jest nudna, nie ma w niej nic nadzwyczajnego. Do tego w tak wielu sprawach jest perfekcyjna. Praktycznie nie ma problemów z nauką, pięknie rysuje i podrywa ją największy przystojniak w całej szkole. Jest ona niesamowicie denerwująca, przez co niekoniecznie fajnie czyta się powieść z jej punktu widzenia. Noah nie jest lepszy. Nieuchwytny chłopak, podkochujący się w głównej bohaterce (chociaż cała szkoła „na niego leci”) i cały czas namawiający ją, aby się z nim umówiła (między nami, jeśli wobec mnie chłopak byłby tak natarczywy, pozbyłabym się go raz, dwa). W sumie jedyną osobą która mi się spodobała, i dodała trochę koloru tej historii to Jamie.

Szata graficzna jest naprawdę genialna, i przyznaję to z czystym sumieniem. Nie zamieniłabym jej na żadną inną. Jest ona utrzymana w ciemnych barwach, a sposób w jaki jest zaprezentowany tytuł jest niezwykle pomysłowy.
Powiem tak. Nie odradzam Mary Dyer. Co nie zmienia faktu, że Michelle Hodkin mogłaby zrobić to lepiej, ale dam jej jeszcze jedną szansę, żeby móc się poprawić. Zobaczymy, jak wyjdzie jej druga część, która pojawi się na półkach już na początku przyszłego roku. Koniec bardzo mi się podobał i cóż… Zobaczymy co będzie dalej.

6/10

„- O Boże, prześladujesz mnie jak zaraza! - warknęłam.
- Kunsztownie wymyślona, koronkowo subtelna i totalnie epicka alegoria dysonansu poznawczego - orzekł. - Cóż, dzięki. To jeden z najbardziej wyszukanych komplementów, jakie usłyszałem.
- Nie odróżniasz dżumy od cholery, Noah.
- Bo dla mnie to jedna cholera.”


http://boook-reviews.blogspot.com/2014/11/michelle-hodkin-mara-dyer-tajemnica_21.html

„Jesteście pewni, że powinniśmy tam wchodzić?” pytasz z nutką przerażenia w głosie. „A co, boisz się?” odpowiada ci wredny uśmieszek. Kręcisz głową i na trzęsących się nogach ruszasz do wejścia. Powoli otwieracie drzwi do starego psychiatryka, świecąc latarkami na lewo i prawo. Nawet jedno z was robi zdjęcia. Nie podoba ci się to coraz bardziej. Zastanawiasz się, czy nie...