Zamieszkanie w pewnej małej miejscowości niedaleko Londynu (czytaj: wymarłej dziurze, w której cywilizacja stoi w miejscu od kilkudziesięciu lat), zamieszkiwanej głównie przez miłe starsze panie ze stadami kotów, z jednym małym sklepem spożywczym na całe miasto, w dodatku kiedy twoimi sąsiadami są miejscowi psychopaci, a w szkole gadać z tobą chce jedynie nieco dziwny chłopak, który w wolnym czasie lubi przebierać się za hobbity i gobliny, nie zajmuje pierwszego miejsca listy marzeń chyba żadnego z nas. Tym bardziej musi być to okropne dla Oza – nastolatka uzależnionego od telefonu i portali społecznościowych, mającego wredną siostrę, nadopiekuńczych rodziców i kumpli, którzy odwracają się od niego przy najbliższej okazji. Jakby tego było mało, Oz ma też niewyobrażalnego pecha. Innymi słowy, jeżeli jakaś szklanka nabiera nagle chęci rozbicia się na drobne kawałeczki, zawsze wybiera ten moment, w którym niedaleko jej stoi Oz (a właściwie Marcus Osbourne, wybitnie utalentowany chłopak, jeżeli chodzi o pakowanie się w tarapaty).

Oza poznajemy w chwili, w której odkrywa sekret swojej starszej siostry i właśnie to wydarzenie rozpoczyna całą lawinę kolejnych. Tajemnica Meg jest bowiem głównym wątkiem książki, wokół którego kręci się cała akcja. Wtedy to również nasz główny bohater zaczyna pisać długi, blisko trzystustronicowy list do Gonza (A kim jest Gonzo? Tego musicie się już sami dowiedzieć…), będący właściwie pamiętnikiem Oza. I właśnie tym listem jest książka „Czekając na Gonza”, wydana pod koniec sierpnia tego roku nakładem wydawnictwa YA!, napisana przez Dave’a Cousinsa, znanego przede wszystkim ze swojej powieści „15 dni bez głowy”.

Muszę przyznać, że lektura tej książki była dla mnie sporym zaskoczeniem. Teraz nie potrafię dokładnie zdefiniować, czego się po niej spodziewałam, ale myślałam, że będzie… poważniejsza? Bardziej poruszająca? Chyba o to chodzi, bo choć dopuszczałam wiele różnych scenariuszy, to na to, że „Czekając na Gonza” okaże się mądrą, zabawną i pełną ciepła bajeczką o perypetiach sympatycznej rodzinki, nie wpadłam. Na szczęście wcale mi to nie przeszkadzało, a co więcej, książka Cousinsa tym bardziej wpisała się w moje gusta, bo kiedy ją czytałam, właśnie takiej lektury potrzebowałam: lekkiej, przyjemnej, wywołującej uśmiech na twarzy. Jeżeli szukacie właśnie takiej książki, mając na uwadze doskonałe pióro autora i jego celny dowcip, „Czekając na Gonza” będzie idealnym wyborem.

W książce zdziwiła mnie jeszcze jedna rzecz: jej nieprzewidywalność. Ta powieść jest bowiem trochę jak pudełko z niespodzianką, z którego po każdej przerzuconej stronie wyskakuje kolejne zaskoczenie i kolejny uśmiech na twarzy. Oczywiście najlepszą rzeczą w tym było to, że za każdym razem wydawało nam się, że wiemy, co wydarzy się dalej, że przechytrzyliśmy autora, że tym razem nas nie zaskoczy. I ten bezcenny wyraz niedowierzania na twarzy, bo okazało się, że ten wątek można rozwiązać jeszcze inaczej. Czytanie „Czekając na Gonza” jest właśnie kilkugodzinnym odpakowywaniem prezentu: czytamy, cały czas nie mogąc się doczekać, co rozpakujemy tym razem, co się stanie. I tylko lektura ostatniej strony była przepełniona żalem, że to już koniec książki. Nie będzie więcej Marcusa ani Meg. Ale tak z drugiej strony… po czym innym rozpoznać naprawdę dobrą powieść, niż po smutku, jaki dopada nas, gdy ją skończymy? 

Weronika Wróblewska