Hebron powinien kojarzyć się nam z miejscem jakiegoś azylu a nawet miejsca wręcz świętego. Miejsca, w którym panują niepodważalne zasady życia i postępowania. Mogłoby wydawać się, że ten skrawek ziemi jest tak piękny i otwarty, że zawsze będziemy gotowi poznać jego ,,oblicza". Jakże to jest mylne i obłudne! Pewne światy są zamknięte na szersze otoczenie. Do pewnych światów nie możemy się dostać. Pewne miejsca na zawsze pozostaną zamknięte i my jako ludzie z zewnątrz nigdy nie odkryjemy realnej i prawdziwej twarzy skrytego miejsca. Miejsca, które otoczone jest grubym murem, drutem kolczastym i wieżami strażniczymi. Tym światem jest więzienie...
Poczynając ten wstęp mam bardzo mieszane uczucia. Wynikają one z dużego trudu jakim jest zrozumienie tego utworu. Składa się on z cyklu opowiadań. Niby nic nadzwyczajnego, ale warto wspomnieć, że Andrzej Stasiuk czekał siedem lat na wydanie swojego zbioru opowiadań. Świadczy to o poważnym temacie, który został poruszony w ,,Murach Hebronu". Życie więźnia i jego podejście do wolności. Próba zrozumienia własnej sytuacji. Umiejętne staranie się pogodzenia pewnych spraw. Całość szokuje i wywołuje ogromne zainteresowanie. Język jest bardzo wulgarny, ale taki oczywisty i wyrazisty - używany jest przecież w grupie więźniów czyli osób, którzy byli gotowi na wszystko. Jakże mocno dalej są gotowi! Uwydatniają się różne oblicza narracji i prezentacji poszczególnych tematów. Z każdą stroną odkrywałem szokujące wydarzenia i rzeczy, o których sam nie mógłbym pomyśleć. Przyznam szczerze, że to bardzo uświadamia i sprowadza człowieka na ziemię. Tematy i sprawy ,,przyziemne" opisywane są, a raczej opowiadane stylem przesadnie wysokim. Stylem, który skupia uwagę czytelnika i wywołuje pewne refleksje. Cały ten cykl jest specyficzny i zaskakujący. Prezentuje wszelkie możliwości człowieka, który nie żyje ograniczeniami. Jest to może swoista walka z tematami tabu? Czasami mimo wszystko społeczeństwo pragnie skrywać trudne i nieodpowiednie tematy. Przerzucając kolejne kartki opowiadań spotkamy się z kazirodztwem i rodzajem parafilii seksualnej - zoofilią. Nie zabraknie zjawisk, które występują na marginesie życia społecznego. Pojawi się złudna i fizyczna miłość, która doprowadzi do zaskakujących czynów. Pragnący wszystkiego człowiek staje się zwierzęciem, które nie ma zahamowań. Trwając w tym amoku sam zapomina o naturalnych zahamowaniach. Stwarza sobie azyl, w którym nie ma żadnych ograniczeń. Żyje w tej samej przestrzeni, ale wytycza sobie różne obowiązki względem własnego ciała.. Ciało staje się przestrzenią, w której nie ma ograniczeń. W przestrzeni nie ma barier, jest wolność. Ten Hebron jest takim samym miejscem jak to nasze, doczesne, ale wytycza własne i odmienne hierarchie, które z czasem zaczynają tworzyć pewną wspólnotę. Wspólnotę ludzi, którzy żyją inaczej.
Stasiuk jest mistrzem krótkich form. To widać po sposobie pisania i układzie zdań. Cykl nie jest długi, ale prezentuje sobą bardzo dużą zawartość wątków i tematów. Nie polecam tych opowiadań osobom, którym los zwierząt nie jest obojętny. Nie polecam osobom, które nie chcę poznać tego prawdziwego i realnego świata, który tak naprawdę jest koło nas. Tutaj, obok, na zawsze... On jest. Dzieło przeczytane na potrzeby zajęć z literatury najnowszej.

Hebron powinien kojarzyć się nam z miejscem jakiegoś azylu a nawet miejsca wręcz świętego. Miejsca, w którym panują niepodważalne zasady życia i postępowania. Mogłoby wydawać się, że ten skrawek ziemi jest tak piękny i otwarty, że zawsze będziemy gotowi poznać jego ,,oblicza". Jakże to jest mylne i obłudne! Pewne światy są zamknięte na szersze otoczenie. Do pewnych światów...