Wycieczka w chłodniejsze rejony po czterech miesiącach upałów? Dlaczego nie... Spitsbergen to dla mnie synonim piekła na Ziemi. Wszyscy znajomi wiedzą, że nienawidzę zimy w każdym jej przejawie i że od listopada do kwietnia moje życie składa się głównie z narzekania. Jak zatem ludzie mogą żyć w miejscu, gdzie lato wyznacza jedynie słońce, które nie gaśnie? I przez pół roku jest jasno i zimno, a przez następne pół ciemno i bardzo zimno? Dzięki tej książce można zajrzeć do świata, który sami sobie stworzyli i poznać ich unikatowe życiorysy. Bo każdego na tę zimną wyspę przywiodło coś innego.

Reportaż Ilony Wiśniewskiej pokazuje zimną wyspę jako miejsce niezwykle kolorowe w swych odcieniach szarości. Gdy w przyrodzie brakuje barw, przywożą je ze sobą przyjezdni, czasem z tak odległych miejsc jak Meksyk, Tajlandia czy Iran. Zaszczepiają na Spitsbergenie skrawki swojej kultury, które mieszają się w małym miasteczku Longyearbyen. Obchodzą różne święta i mają różne sposoby na przetrwanie ciemnej pory. Dla mnie właśnie ta część książki, poświęcona przedstawicielom wielu narodów mieszkających razem w bardzo zintegrowanej społeczności, była najciekawsza. Świetnie bawiłam się zatem przez nieco ponad połowę książki.

Niestety potem, kiedy Autorka przeszła do opisywania polskich śladów na Spitsbergenie, czar nieco prysł. Życiorysy naszych rodaków w Arktyce są i były na pewno bardzo interesujące, jednak encyklopedyczne opisy i powtarzanie bardzo podobnych opisów przyrody, dość mocno mnie znużyły i przez ostatnie 50-60 stron musiałam przebrnąć na raty. W dodatku poszczególne historie przedstawione zostały w sposób chaotyczny i zupełnie niezapadający w pamięć. To moje główne zastrzeżenie wobec tej niedługiej książeczki. Być może autorka zbytnio zaplątała się we własnym entuzjazmie i chęci przekazania jak największej liczby informacji.

Ogólnie jednak reportaż ze Spitsbergenu robi pozytywne wrażenie. Czuję pewien niedosyt po zbyt krótkiej moim zdaniem części poświęconej psim zaprzęgom. Zupełnie nie rozumiem też, jaki związek z resztą książki ma historia wschodnioeuropejskie uciekinierki, która zdecydowała się nie skorzystać z azylu w Norwegii i wróciła do domu. Moim zdaniem nie ma żadnego. Ale styl autorki jest przystępny, zdarza jej się błysnąć dowcipem. Uważam też, że warto podczas tej lektury przekonać się, jak szerokie jest pojęcie egzotyki i że czasem zupełnie inny świat jest tak blisko nas i jest tak abstrakcyjny i tak inny niż wszystko, co znamy.

Wycieczka w chłodniejsze rejony po czterech miesiącach upałów? Dlaczego nie... Spitsbergen to dla mnie synonim piekła na Ziemi. Wszyscy znajomi wiedzą, że nienawidzę zimy w każdym jej przejawie i że od listopada do kwietnia moje życie składa się głównie z narzekania. Jak zatem ludzie mogą żyć w miejscu, gdzie lato wyznacza jedynie słońce, które nie gaśnie? I przez pół roku...