Bardzo się ucieszyłam otrzymując egzemplarz tej książki, gdyż myślę, iż spokojnie mogę się nazwać wielbicielką twórczości Gai Kołodziej. Czytałam już trzy, z tą cztery, jej dzieła i wszystkie bardzo mi się podobały. Nie są to może najbardziej ambitne książki świata, jednak mają w sobie to coś, co sprawia, że uśmiecham się podczas czytania. Czytając opis Przemilczeń zauważyłam, że fabuła dosyć bardzo różni się od poprzednich. Tyczy się poważniejszych tematów, a bohaterka nie jest zakochaną nastolatką ani marzącą o sławie dziewczyną.

Edmunda nigdy nie zastanawiała się nad swoją przeszłością. żyła tym, co teraz i myślała o tym, co później. Chciała zostać zakonnicą i niczego więcej jej nie trzeba było. Jak się okazuje, przeszłość myślała o dziewczynie i zapragnęła się odezwać. Edmunda nagle staje się osobą z prawdziwą rodziną, imieniem i nazwiskiem. Po dwudziestu latach poszukiwań zrozpaczonego ojca, a w końcu jego śmierci, Gabrielowi Krzyżewskiemu, powiernikowi i wykonawcy testamentu, udaje się ją odnaleźć. Ariadna Horodecka została wykradziona przez własną matkę, która uciekła z pieniędzmi, i porzucona na schodach klasztoru. Jak się okazuje ojciec nigdy nie przestał jej szukać, a w testamencie zostawił mnóstwo pieniędzy na dalsze poszukiwania.

Edmunda zostaje zabrana z klasztoru by poznała swoje przyrodnie rodzeństwo. Okazuje się, że dom, w którym tymczasowo zamieszka jest ogromną rezydencją, w której organizowane są bale, znajduje się biblioteka i pracuje służba. Dziewczyna nauczona jeść, co jest i pomagać w sprzątaniu ma ogromne trudności z przystosowaniem się do nowych warunków. Nie wie, jak się zachowywać. Problemem też jest trójka rodzeństwa, które nie jest zachwycone powrotem starszej siostry. Najstarszy, Krzyś, zachowuje się w stosunku do niej neutralnie. Pokazuje jej, iż ją zauważył, jednak nic więcej. Ola otwarcie prezentuje wrogość i nawet pan Krzyżewski, prawny opiekun dzieci, ma z nią problem. Najmłodsza, Wandzia, każe się nazywać Królewną Konstancją i jest naprawdę dobrym dzieckiem. Nie zwraca jednak na Edmundę dużej uwagi.

Dziewczyna na kilka tygodni musi stać się Ariadną Horodecką. Wcale się nią nie czuje i ma z tym duże problemy. Nawiązuje przyjaźń z Elizą, sprzątaczką, oraz jej rodziną. W rezydencji jej ojca panuje mnóstwo niepisanych zasad, których nie zna, ale musi ich przestrzegać. Chciałaby już wrócić do Zgromadzenia i spełnić swoje marzenie zostania zakonnicą.

Najbardziej zaskakującym dla mnie faktem było to, iż Edmunda swoje myśli poświęcała Bogu i dzieciom. Nie było w nich miejsca na mężczyzn czy zbędne uczucia. Sama nie wiem, czy poczułam się rozczarowana, czy spodobała mi się ta zmiana w twórczości Gai Kołodziej. Czytałam jej, na przykład, Księżniczkę w blasku sławy i cieniu obsesji i bardzo mi się ta książka podobała. Ta jest całkiem inna, ale również ma w sobie to, co uwielbiam w twórczości tej autorki. Bardzo dobrze mi się czyta to, co napisała. Przyznam jednak, że te rozważania Edmundy bardzo mnie irytowały. Rozumiem miłość do Boga i ją akceptuję, jednak tutaj w pewnym momencie miałam tego dość

Przemilczenia czyta się bardzo szybko. Człowiek siądzie, mrugnie i nagle koniec. Z chęcią dalej towarzyszyłabym Ariadnie w jej przygodach. Przywiązałam się do Wandzi i pana Krzyżewskiego i bardzo nie chciałam się z nimi żegnać. Spodobała mi się ta różnorodność postaci. Każda z nich miała swój charakter, swoje zwyczaje. Gaja Kołodziej bardzo się rozwinęła, jeśli chodzi o kunszt literacki i mam nadzieje, że szybko powstanie jej jakaś nowa książka. Z przyjemnością ją przeczytam.

Ciekawi mnie, skąd autorka ma tyle pomysłów. Z tego, co zauważyłam, jej książki wychodzą rok w rok. I z każdą jest coraz lepiej. W Przemilczeniach irytował mnie tylko natłok pobożnych myśli. Jak już pisałam, rozumiem pobożność Ariadny, jednak co za dużo to niezdrowo.

Bardzo się ucieszyłam otrzymując egzemplarz tej książki, gdyż myślę, iż spokojnie mogę się nazwać wielbicielką twórczości Gai Kołodziej. Czytałam już trzy, z tą cztery, jej dzieła i wszystkie bardzo mi się podobały. Nie są to może najbardziej ambitne książki świata, jednak mają w sobie to coś, co sprawia, że uśmiecham się podczas czytania. Czytając opis Przemilczeń...