„WIELKI BŁĘKIT” DWA SŁOWA, KTÓRE NIOSĄ ZE SOBĄ BURZE UCZUĆ.

Kolejni przyjaciele, którzy mnie opuszczają.

Kolejna trylogia, po której czuję się strasznie.

Kolejna książka, która pozbawiła mnie tchu. Tak jakbym nurkowała w otchłań. Wyczuwam otaczające ją piękno, utula mnie spokój, nie słyszę żadnych dźwięków. Oddziela mnie gruba, przezroczysta ściana od nieba. Widzę wszystko, ale nie mam ochoty tam być. Chcę zostać tutaj. Odkrywam nowy świat, pochłaniam go. Jestem szczęśliwa. Delektuje się tą chwilą, choć wiem, że nie potrwa ona długo. Przebłysk. Wiem, że już koniec. Jestem na lądzie. Zmęczona. Smutna. Dziwne… odrzucenie bardzo boli, a jeszcze gorzej, gdy ich sprawcami są przyjaciele.
Czuje się jak muszla opuszczona przez fale na piasku. Niewiedząca, dlaczego nie jest tam, gdzie powinna.

„Ból jest cholernie upierdliwy, wiesz? Nie do zniesienia.”

Więcej problemów.
Więcej aspektów do przemyślenia. Wszystkiego jest za dużo, niestety oprócz czasu.
Świat zawsze był niebezpieczny. Eter nigdy nie pozwalał na odrobinę innego poglądu na ten temat. Jednak burze dało się wytrzymać, teraz jest gorzej. Świat na ich oczach umiera. Dosłownie płonie. Codzienne niekończące się błyskawice. Ukrywanie. Wszystko jest nie tak jak miało być.

Cinder jest ich jedyną nadzieją na odkrycie bezpiecznej oazy. Chłopak, uwięziony przez wroga.
Muszą go uwolnić za wszelką cenę. Wszystko zależy od powodzenia tej misji. Do tego zadania potrzebna przebiegłość i zaskoczenie. Pomoc od dwóch stron: osadników i wykluczonych. Ale jak mają to zrobić, gdy sami nie potrafią się zjednoczyć? Od zawsze darzyli siebie nienawiścią. A teraz muszą działać razem. Czy uda im się to?

Perry ukrywa swój ból po utracie siostry. Lecz gdy tłumi się tak ogromne uczucie jak rozpacz, wiadomo, iż w najmniej spodziewanym momencie wybucha. W dodatku tam gdzie zmierzają jest zabójca jego siostry Sabe. Perry na swych barkach niesie ogromny ciężar. Czy ma na tyle siły by zwyciężyć przeciwności?
Aria musi pomóc jej ludowi. Są przerażeni. Nie umieją się przystosować. Czy uda jej się pogodzić ich z dzikimi? A najważniejsze czy uda im dotrzeć do Wielkiego Błękitu?

Aria i Perry. Osadniczka i wykluczony.
Czeka ich przerażające zadanie. Nie powodzenie jej będzie skutkować śmiercią całej ludności, nie tylko Plemienia.
Dwie opcje- życie albo śmierć.

„Zaczęliśmy razem i razem skończymy.”

Miłość- przepiękny pąk, który dobrze pielęgnowany tworzy wspaniały kwiat. Zapierający dech w piersiach wątek miłosny. O taki marzy każda osoba.


„- Powiedz mi, co mam powiedzieć. Co powiedzieć, żebyś pragnęła mnie tak, jak ja pragnę ciebie?”


Takim o to sposobem dotarliśmy do moich odczuć…
Bohaterów nie da się nie lubić. Moc wybaczania Arrie, przebiegłość Perriego, zabawność Roara wszystkie cechy, które cenie zawarte są w tych 1048 stronach. Pierwsza część nie zachwyciła mnie, dopiero pod koniec trzeciej zrozumiałam, że trudno będzie mi ich wszystkich opuścić. Jak to jest możliwe, że po tylu rozstaniach nadal dopuszczam do siebie nowych przyjaciół, by za chwilę ich stracić?
Veronica Rossi zrobiła kawał dobrej roboty.
Idealne zakończenie, dla idealnej serii.

„Wreszcie dziękuję Wam, Drodzy Czytelnicy - za to, że zechcieliście poznać historię dziewczyny i chłopaka, którzy dokonali czegoś niezwykłego. Kolej na Was. Obierzcie właściwy kurs i odnajdźcie swój Wielki Błękit. Wiem, że Wam się uda.”
Mam nadzieję, że się nie mylisz.

„WIELKI BŁĘKIT” DWA SŁOWA, KTÓRE NIOSĄ ZE SOBĄ BURZE UCZUĆ.

Kolejni przyjaciele, którzy mnie opuszczają.

Kolejna trylogia, po której czuję się strasznie.

Kolejna książka, która pozbawiła mnie tchu. Tak jakbym nurkowała w otchłań. Wyczuwam otaczające ją piękno, utula mnie spokój, nie słyszę żadnych dźwięków. Oddziela mnie gruba, przezroczysta ściana od nieba. Widzę...