Pierre Grimal podjął w tej książce problematykę miłości w jej bardzo różnych wariantach: miłość małżeńską, "wyzwoloną", miłość poetów i cesarzy i w ten sposób tytułował kolejne jej rozdziały. Główna teza tej monografii jest taka: miłość w Rzymie zhumanizowała się pod wpływem miłości do kurtyzan. Mam pewne wątpliwości co do słuszności tej koncepcji, wydaje mi się, że Autor grzeszy tendencją do bezkrytycznego utożsamiania z prawdą historyczną tego, co mówią bohaterowie komedii rzymskiej, i nieuwzględniania literackiego sztafażu tworzącego wydźwięk rzymskiej elegii miłosnej. Do tego na końcu rozdział o kobietach w polityce (różnych Messalinach i Liwiach), według mnie wciśnięty trochę na siłę. Dziwne, że narracja kończy się właściwie z końcem rządów dynastii julijsko-klaudyjskiej. Brak też jakiegoś podsumowania. Ogólnie rzecz biorąc książka nie jest zła, ale trochę mnie zawiodła. No i ta główna teza...

Tomasz Babnis

Pierre Grimal podjął w tej książce problematykę miłości w jej bardzo różnych wariantach: miłość małżeńską, "wyzwoloną", miłość poetów i cesarzy i w ten sposób tytułował kolejne jej rozdziały. Główna teza tej monografii jest taka: miłość w Rzymie zhumanizowała się pod wpływem miłości do kurtyzan. Mam pewne wątpliwości co do słuszności tej koncepcji, wydaje mi się, że Autor...